Όταν είσαι πιτσιρίκι και όλα καλά, δημιουργείς με το μυαλό σου περιπέτειες (κίνδυνοι, τέρατα, εχθροί, μάχες που ή έχουν αίσιο τέλος ή απλώς διακόπτεις το παιχνίδι γιατί βαρέθηκες ή για να (τις) φας).
Μεγαλώνοντας η μέρα περνάει με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Πολεμάς να λύσεις προβλήματα – δυσκολίες. Τα χιλιάδες που ξεπετάγονται καθημερινά σε δουλειά, σπίτι, σχέσεις, κλπ. Μήπως και νιώσεις λίγη ασφάλεια, μπας και μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους, λίγο ρε παιδί μου να ηρεμήσεις, μέχρι να ξεπεταχτούν (στο επόμενο τηλεφώνημα), τα επόμενα…
Πόσο άδικο είναι αυτό; Πόσο σπαστική αυτή η αλλαγή;
Οι Αρχαίοι βέβαια είχαν τις «διαβατήριες τελετές» όπου τα κορίτσια πχ ντύνονταν αρκουδίτσες και έκαναν διάφορα τελοσπάντων και οι άντρες έφευγαν με τους «Μέντορες» τους στο Όρος για cheating και άλλα ενδιαφέροντα.
Τώρα; Πώς συνηθίζεις;
Να μου πεις «καλά, πέρασε άλλη τόση ζωή από τη δική σου υποτίθεται τελετή, ακόμα να συνηθίσεις;».
Ναι ακόμα, γιατί έχεις κανένα πρόβλημα;
Όχι μωρέ, εντάξει , έχω συνηθίσει και όλα καλά (γκούχου, γκούχου). Καταπίνεις και προχωράς, όσο μεγαλώνεις και πιο… σιωπώντας. Αλλά να, κάθε μέρα προβλήματα που τα λύνεις και προβλήματα που τα λύνεις και τα λύνεις και άλλα που τα λύνεις και ξαναλύνεις.
(Στην καλύτερη περίπτωση τα λύνεις.)
Να μου πεις, να φοβάσαι τα προβλήματα που δεν λύνονται… Σωστά!
Αλλά να, είναι αυτό το σπάσιμο που είπαμε και πριν. Ο βίος δεν είναι για άλλα πράγματα; Όχι δε θα πω για ποια. Για ό,τι θέλει ο καθένας.
Αλλά κάποια μέρα, πχ αύριο που είναι και Παρασκευή, ας μην ξεπεταχτούν 1000 προβληματάκια! Ας μην!
Προς τι αυτό το νυχτερινό παράπονο;
Ε τι να σου πω τώρα, δε καταλαβαίνεις; Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια…
fayum 