Στενοχώρος

Είναι τόσο στενό αυτό το δωμάτιο. Κάτι περίεργο για το βάρος του. Να ήταν πάντα έτσι ή πιάνω Εγώ περισσότερο χώρο μεγαλώνοντας; Ή μήπως με τα χρόνια, αντιλαμβάνεται τα πεπερασμένα όρια του; Ευτυχώς που υπάρχουν και τα παράθυρα που εμφανίζονται πού και πού. Δίνουν ορίζοντα, προσανατολίζεσαι. Γιατί χωρίς, δε καταλαβαίνω πού βρίσκεται στο σύμπαν. Ούτε καν πού ο βορράς και ο νότος. Αν και πολλές φορές με τα όσα απ’ έξω κοιτώ, όχι πάντα φωτεινά, μένουν σκιές στους άσπρους τοίχους, έτσι που πέφτουν πάνω με τον τόσο θόρυβο τους. Και κάθομαι μετά και τις κοιτώ, χωρίς να τρέχει καν το βλέμμα πάνω τους αφού οι τοίχοι είναι  στενοί. Και τις κοιτώ. Και τις κοιτώ. Ευτυχώς, κάποιες φορές εμφανίζονται και ωραία πράγματα: στο χάρτινο παράθυρο –πάνω, στο ταβάνι-  λόγια ταξιδιάρικα και ζωές ανθρώπων, στο γυάλινο –στο ύψος της καρέκλας- ομορφιές του κόσμου, και στο άλλο – το ευθέως του βλέμματος- υπάρξεις ενδιαφέρουσες. Σαν εκείνο το κορίτσι με το λευκό δέρμα που εμφανίζεται τελευταία στο περβάζι και μου χαμογελά. Και της χαμογελώ. Και κάνω πως πετάγομαι λίγο στα μέσα δωμάτια. Ότι έχει και άλλα. Μα γρήγορα γυρνώ, που τρέμω μην κοιτάξει χαμηλά και δει τη στάθμη να ανεβαίνει. Τα φύκια που κολλούν στο σώμα μου, τα μουλιασμένα πέλματα. Και πάω κοντά της να βλέπει μόνο πρόσωπο και τη φιλώ.

Λες αν στενέψει και άλλο να μπορώ να πατάω στα πάνω του και να τα βλέπω όλα απ’ την ανάποδη; Κανονικά;