Από το πρωί, μια μέρα μετά τη δολοφονία στο Κερατσίνι, μου έχει κολλήσει αυτό το τραγούδι, το ακούω στο repeat και χαμογελάω (επειδή μου αρέσει) με πίκρα (συνδέοντάς το με την επικαιρότητα). Δε μπορώ άλλες αναλύσεις.
Θέλω να βγω στο μπαλκόνι, να το βάλω δυνατά, σαν ειρωνική υπόκρουση. Έτσι, για να πικάρω αυτή τη Χώρα. Να την εκδικηθώ για τη μαλακία που είναι.
Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Ακολουθούν Ρίτσος και Λεοντής:
fayum 