Γιατί νοιάζομαι για λάθος πράγματα και δε δίνω δεκάρα για τα σωστά; Ή, για να το θέσω αλλιώς: Πώς γίνεται να βλέπω τόσο καθαρά ότι όλα όσα αγαπώ ή με αγγίζουν είναι μια ψευδαίσθηση, κι ωστόσο- για μένα τουλάχιστον- σ’ αυτήν ακριβώς τη σαγήνη να κρύβονται όλα αυτά για τα οποία αξίζει να ζώ;

Ένα πολύ λυπηρό γεγονό;, το οποίο αρχίζω μόλις να συνειδητοποιώ: Δεν επιλέγουμε οι ίδιοι την καρδιά μας . Δεν μπορούμε να αναγκάσουμε τον εαυτό μας να επιθυμεί αυτό που είναι καλό για εμάς ή ευεργετικό για τους άλλους. Δε διαλέγουμε εμείς τι είδους άνθρωποι είμαστε.

Γιατί μήπως δεν αγωνίζονται όλι να μας χώσουν στο κεφάλι, ήδη από την παιδική μας ηλικία, την αδιαμφισβήτητη κοινοτοπία; Από τον Ουίλιαμ Μπλέικ μέχρι τη Lady Gaga, από τον Ζαν-Ζακ Ρουσό μέχρι το σούφι ποιητή Τζελαλεντίμ Ρουμί και την Τόσκα και τον τηλεοπτικό ιεροκήρυκα Μίστερ Ρότζερς, το μήνυμα είναι παράδοξα πανομοιότυπο, παγκοίνως αποδεκτό: Όταν αμφιβάλλουμε, τι κάνουμε; Πώς ξέρουμε ποιο είναι το σωστό για εμάς; Κάθε ψυχίατρος, κάθε σύμβουλος σπουδών, κάθε πριγκίπισσα του Ντίσνεϊ ξέρει την απάντηση: «Να είσαι ο εαυτός σου». «Ακολούθησε την καρδιά σου».

Έτσι, φτάνουμε σε αυτό που ήθελα να βρισκόταν κάποιος να μου εξηγήσει: Τι γίνεται αν κάποιος έχει μια καρδιά την οποία δε μπορεί να εμπιστευτεί; Τι γίνεται αν η καρδιά, για τους δικούς της άγνωστους λόγους, τον οδηγεί εσκεμμένα, μέσα σε ένα σύννεφο απερίγραπτης αίγλης, μακριά από οτιδήποτε υγιές κι αγαπημένο, μακριά από πολιτικές ευθύνες και ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς και όλες τις καθολικά αποδεκτές αρετές, ωθώντας τον κατευθείαν προς την ακαταμάχητη σαγήτη του ολέθρου, της αυτοπυρπόλησης, της καταστροφής; Αν ο βαθύτερος εαυτός σου σε οδηγεί με τραγούδια και τερτίπια ίσια προς την πυρά, είναι προτιμ΄μοτερο να του γυρίσεις την πλάτη; Να βουλώσεις τα αφτιά με κερί; Να αγνοήσεις το τραγούδι των Σειρήνων που ψάλλει εκκωφαντικά η καρδιά σου; Να ακολουθήσεις το μονοπάτι που θα σε βγάλει στη νόρμα, λογικά ωράρια και τακτικά τσεκάπ, σταθερές σχέσεις και προδιαγεγραμένη επαγγελματική εξέλιξη, New York Times και έξοδος για κυριακάτικο πρόγευμα, και όλα αυτά με την υπόσχεση ότι , κατά μία έννοια, θα είσαι καλύτερο άτομο; Ή είναι προτιμότερο να βουτήξεις με το κεφάλι και γελώντας στην ιερή μανία που σε καλεί με το όνομα σου;

Δεν έχει να κάνει με το φαίνεσθαί, με την εξωτερική όψη των πραγμάτων αλλά με την εσωτερική σημασία. […] Με αυτήν την πρώτη αναλαμπή της απόλυτης ετερότητας, μέσα στην οποία αναπτύσσεσσαι διαρκώς και θάλλεις.

Ένας εαυτός που δεν τον θες. Μια καρδιά που δεν μπορείς να την αλλάξεις.