Γραφειοκρατία, κωλυσιεργία, ανικανότητα. “Αυτό είναι το τρίπτυχο που ορίζει τη ζωή μας στην Ελλάδα” λέω μέσα μου, με την ικανοποίηση ότι το εντόπισα.

Ο Γερμανός Μακρίδης δε μπορούσε να καταλάβει την ελληνική γραφειοκρατεία και κυρίως αυτό που σωστά λέι ο Δημητράκος (στο λεξικό του): την προσήλωση “εις του τύπους κατά την διεκπαιραίωσιν υποθέσεων, η και επιφέρουσα παρέκλυσιν αυτών”.

Όσο αφορά την κωλυσιεργία, αυτή έχει προχωρήσει πολύ από την εποχή του Δημητράκου, που θεωρούσε ότι ήταν η “παρεμπόδισις των εργασιών ιδ. της Βουλής ή άλλου συνεδρίου”. Σήμερα έχει γίνει θεσμός που εξαφαλίζει την ασφάλεια του εργαζόμενου στο Δημόσιο. Κάνεις το λιγότερο δυνατό όσο γίνεται πιο αργά, γιατί έτσι έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και δεν κουράζεσαι.

Αν σ’αυτά τα δύο επισυνάψουμε και την ανικανότητα, που είναι διάχυτη, να το το τρίπτυχο. Ο δύστυχος Μακρίδης δεν μπορούσε να συλλάβει την έκταση της ανικανότητας, γιατί ήταν Γερμανός και δεν καταλάβαινε ότι στην Ελλάδα δεν επιλέγονται οι άριστοι. Γι’ αυτό και βρήκαμε τη “διαδικασία”, που ο Μακρίδης βάπτισε δαίμονα. Δεν είναι δαίμονας, είναι το μέσο για τη διασφάλιση της ανικανότητας των ημετέρων.