Δε μπορούμε να ζούμε μόνοι μας, όσο κι αν θέλουμε να απολαμβάνουμε την αποσύνθεση μας μόνοι και έρημοι. Τους χρειαζόμαστε τους ανθρώπους, να ξέρουμε ότι μια δεύτερη ζωή μαρτυρά τη δική μας ύπαρξη. Οι άνθρωποι καθρέφτες του δικού μας βίου, οι άνθρωποι παρόντες όταν οι θλίψη μάς κατασφάζει, όταν ο χρόνος εξαφανίζεται κάτω από τα βροντερά βήματα της αδικίας, τη παράνοιας που στήνει παγίδες σε κάθε γωνιά του δρόμου.