Η Νίτσα από τότε που το γέννησε, τ’ άφησε όλα. Δουλειά, φίλους, τον Στέλιο, τον εαυτό της. Από πάνω του συνέχεια. Δύσκολο μωρό, πιο δύσκολο από τα άλλα, σκεφτόταν. Κάθε που έπιανε το μωρό να τσιρίζει, η Νίτσα έβαζε ωτοασπίδες. Κι άσχημο! Είναι φυσιολογικό να μοιάζουν τόσο πολύ τα εγγόνια στους παππούσες τους; “Σαν να το ‘κανες με τον πατέρα σου είναι ο μικρός, Νιτσάκι”, της πέταξε η Μένη η γειτόνισσα όταν ήρθε για τα καλορίζικα , εκατόν δέκα κιλά η Μένη, το γέλιο της τράνταζε την πολυκατοικία. Τον είχε στο μάτι τον πατέρα της από παλιά, τον γλυκοκοίταζε, έτσι της φάνηκε της Νίτσας τώρα. […]

Μια διεστραμμένη σκέψη πέρασε ξυστά από το κεφάλι της Νίτσας, πως νά, η Μένη μπορεί και να τη ζήλευε που έκανε, κατά τα δικά της λεγόμενα, παιδί εκείνη με τον Χαράλαμπο τον πατέρα της και όχι η αφεντιά της! Φυσικά, ήταν απολύτως σίγουρη πως το παιδί ήταν του Στέλιου, όμως αυτό το παιχνίδισμα του μυαλού, το μωρό να ήταν του Χαράλαμπου, της έβγαλε ένα μικρό χαμογελάκι εκδίκησης απέναντι στη σκύλα γειτόνισσα. Κι ύστερα το χαμογελάκι μεγάλωσε κι άλλο όταν σκέφτηκε τη μάνα της, την κερατωμένη από την ίδια της την κόρη μάνα, που όλο παρατηρήσεις, πάντα παρατηρήσεις για το πώς έκανε τα πράγματα από μικρή η Νίτσα, κι όλο αντιρρήσεις με τις επιλογές της και όλο γκρίνια και μιζέρια, ακόμη και στα καλά που έκανε η κόρη της, πάντα έβρισκε κάτι άσχημο να πει.

“Το παιδί είναι του Χαράλαμπου, Μένη. Το παιδί είναι του Χαράλαμπου, μάνα. Να ένα κουτσομπολιό για τον απογευματινό σας καφέ.”