Ο χρόνος στην Κωνσταντινούπολη διαστέλλεται, χάνει τη βαρύτητα του, τα σύννεφα και ο ουρανός αγκυλώνονται στις μύτες των μιναρέδων στάζοντας την ξεχωριστή υγρασία της Ιστορίας. Δεν έχει σημασία πόσο ενημερωμένος είσαι. Η υγρασία θα σε διαπεράσει με την τεχνική του ονείρου, θες δε θες. Και η μαγνητοφωνημένη πια φωνή του μουεζίνη θα σε παρασύρει σε δυσοίωνες σκέψεις, αν όντως εισακούγονται οι προσευχές σε αυτό το βαθύτατα ασεβές τοπίο, το “εξουσιοδοτημένο” από τους θεούς να ασκεί την ψευδαίσθηση μιας ασυνάρτητης αιωνιότητας.