Όταν ήμουν παιδί, μετά τη Μεγκ, την κούκλα, αλλά πολύ πριν την εμφάνιση της κυρίας Γκρέι, μου άρεσε να εντρυφώ σε μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση, κατά την οποία αναλάμβανα, λέει, να φροντίσω τον καλλωπισμό μια γυναίκας. Η γυναίκα αυτή δεν ήταν ποτέ συγκεκριμένη, αλλά μια εκπρόσωπος του φύλου, η Γυναίκα, υποθέτω, το πολυτραγουδισμένο Αιώνιο Θηλυκό. Όλα ήταν πολύ αθώα, στην πράξη, τουλάχιστον διότι το μόνο που είχα να κάνω ήταν να λούζω, ας πούμε, τα μαλλιά αυτού του φανταστικού ειδώλου, ή να λιμάρω τα νύχια της ή, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, να της βάζω κραγιόν – αυτό το τελευταίο, επί τη ευκαιρία, δεν ήταν καθόλου εύκολη δουλειά., όπως έμελλε να διαπιστώσω αργότερα όταν έπεισα μια μέρα την κυρία Γκρέι να με αφήσει -στα 15 μου- να βάψω εγώ το υπέροχα σαρκώδες, εύπλαστο στόμα της μ’ένα  από εκείνα τα ραβδάκια από κόκκινο κερί που πάντοτε μου θυμίζουν χάλκινη φυσιγγιοθήκη, μέσα στην οποία κρύβεται μια απερίγραπτα μαλακή και γυαλιστερή άλικη σφαίρα.