Οι μιναρέδες του Σουλεϊμανιέ, του Γενί Τζαμί, της Αγια-Σοφιάς και του Σουλταναχμέτ, σαν πενάκια στο χέρι παλιών μαστόρων, προσπαθούσαν να γράψουν στον ουρανό που σκοτείνιαζε γράμματα της αραβικής καλλιγραφίας. Στα νερά του Κεράτιου όπου τρεμοπαίζουν οι ανταύγειες του φωτός, πηγαινοέρχονται τα πλοιάρια και οι βάρκες, ενώ στο κάτω επίπεδο της γέφυρας του Γαλατά σχηματίζεται μια βροχή από τις πετονιές που ρίχνουν απο πάνω εκατοντάδες άνθρωποι που ψαρεύουν… Στην απέναντι όχθη, εκεί όπου ήταν το αυτοκρατορικό Παλάτι των Βλαχερνών που είδε κι έζησε πολλά, τώρα είναι αραδιασμένα μαγαζάκια, σπίτια φτιαγμένα εκ των ενόντων και ψαροταβέρνες. Εδώ είναι και οι φυλακές του Ανεμά με τη ζοφερή όψη. […]
«Για δες θέαμα! Μπορεί ο άνθρωπος να μην ανατριχιάσει κοιτώντας αυτή την πόλη; Σε όλες τις άλλες πόλεις, ένας και μόνο πολιτισμός είναι κυρίαρχος, ενώ εδώ η παγκόσμια ιστορία είναι στοιβαγμένη σε στρώματα, το ένα πάνω στ’ άλλο. Παγανιστικό, εβραϊκό, ορθόδοξο, καθολικό, ισλαμικό. Το ‘ξερες ότι κάποτε στους δρόμους αυτής της πόλης ομιλούνταν τριάντα εννέα γλώσσες συγχρόνως; Είναι δυνατόν να μη γοητευτεί κάποιος γνωρίζοντας το; Κοίτα, κοίτα! Δεν είναι παραμυθένιος πολιτισμός αυτός που βλέπεις; Έτσι κι αλλιώς με παραμύθια διατηρήθηκε ζωντανός επί χιλιάδες χρόνια. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν κι αυτή παραμυθένια. Η πόλη είχε πάντα της δική της δυναμική που δεν αλλάζει με τίποτ. Σε κάθε εποχή τα ίδια: πλούτος, εξουσία, ίντριγκα, εξέγερση, βία, φιληδονία. Επαναλαμβάνονται από γενιά σε γενιά, απλώς με διαφορετικό περίβλημα.»