Στην συντριπτική πλειονότητα τους οι Έλληνες, «αεί παίδες», συμπεριφέρονταν ανέκαθεν με έναν άκρως συναισθηματικό πατριωτισμό, τον οποίο συνδαύλιζε αδιάκοπα η εκπαίδευση τους και η προπαγάνδα του κράτους, των δημαγωγών και των σοβινιστών. […] Όσο για την αμάθεια, η συντροπτική πλειονότητα των πολιτών δεν διέθεταν στοιχειώδεις, έστω, οικονομικές γνώσεις, καμιά ενημέρωση για το βάρος των δαπανών και, κυρίως, ελάχιστη κριτική ικανότητα. Οι πνευματικές και κυρίως οι πολιτικές αρχηγεσίες μας τηρούσαν άκρα σιωπή γύρω από αυτά τα θέματα. […]
Συμπέρασμα απαυδισμένου πολίτη: αν υποθέσουμε ότι τα δυο τρίτα του πληθυσμού της κοινωνίας μας πάσχουν από αμάθεια και/ή από ακρισία, αυτό το πλήθος είναι για τους δημαγωγούς η μεγαλύτερη δεξαμενή εκλογέων. Και αν σε αυτό το τμήμα του εκλογικού σώματος προσθέσουμε, μιμούμενοι τον Έρασμο, τους αναπόφευκτους βλάκες που όλες οι κοινωνίες περιλαμβάνουν, το εκλογικό σώμα θα εκλέγει συνεχώς και ενθουσιωδώς τους δημαγωγούς ηγέτες δυο ευρύτατων παρατάξεων. Η μία θα μας σέρνει στα πατριωτικά συλλαλητήρια πότε του κράτους και πότε της εκκλησίας, η δε άλλη θα εκδικείται αφαιρώντας τον Θουκυδίδη από τη διδακτέα ύλη των σχολείων.