Εκείνος κάθεται στην μπάρα, παραγγέλνει ένα ρούμι, ανάβει ένα τσιγάρο και πιάνει το συνηθισμένο παραλήρημα της σκέψης του: το σύμπαν είναι ένας γρατζουνισμένος δίσκος χωρίς καμία σχετικότητα ή κβαντομηχανική, γεμάτος αυλάκια όπου κυλάει η ζωή από κοσμική σκόνη, βιομηχανικό γράσο και καθημερινή πίσσα. Πίνει μια μεγάλη γουλιά, βγάζει έναν ήχο απ’ το λαρύγγι του και γέρνει το κεφάλι του, αηδιασμένος και ευγνώμων.

Το ρούμι είναι η ελπίδα του λαού, σκέφτεται.