… πήρα ένα χασαπομάχαιρο από την κουζίνα και πήγα στο δωμάτιο μου και , αφού έγραψα ένα σημείωμα στους γονείς μου (Λυπάμαι, ήταν η ουσία), και ένα άλλο στον Γκίλμπερτ (Έχω αγαπήσει, έτσι αναχωρώ πλήρης), έκοψα τους καρπούς μου πολύ άγρια και αδέξια πάνω από μια πορσελάνινη μπανιέρα.
Καθώς μ’ έπιασε ναυτία σαν είδα το αίμα και την άξαφνη κρουστική του κοκκινίλα στη λευκότητα της μπανιέρας, κάθισα ζαβλακωμένος στο δάπεδο, κι εκείνη τη στιγμή –ναι, ντρέπομαι λίγο, αλλά πρέπει να στο πω: «άλλαξα γνώμη». Μονάχα τότε (σχεδόν στο κατώφλι της εξόδου, ας πούμε) συνειδητοποίησα πόσο ανείπωτα «όμορφος» είναι ο κόσμος, με τι ακρίβεια καμωμένος για την απόλαυση μας, και κατάλαβα ότι ήμουν στα πρόθυρα να χαραμίσω ένα θεσπέσιο δώρο, το δώρο του να μου επιτρέπεται κάθε μέρα να περιπλανιέμαι σ’ αυτόν τον αχανή αισθησιακό παράδεισο, σ’ αυτό το μεγαλειώδες παζάρι που είναι όμορφα κατάφορτο με κάθε εξαίσιο πράγμα…