Όταν πήγα πρώτη φορά στην Αμερική, παρακολούθησα το μάθημα του Συνταγματολόγου Λόρενς Τράιμπ, που δίδασκε στο μεγάλο αμφιθέατρο, το οποίο χώραγε 120 περίπου παιδιά. Ο Τράιμπ λοιπόν είχε τις θέσεις κανονισμένες. «Εδώ κάθεται πχ ο Σταυρόπουλος». Και είχε ένα διάγραμμα με τις θέσεις και τα ονόματα του καθενός. Σε λίγο λοιπόν είχε μάθει όλα τα ονόματα. Και τα ονόματα εκεί είναι δύσκολα. Για πάτε εσείς να προφέρετε ένα κινέζικο όνομα ή το Τσακυράκης, ξέρω γω… Κι όμως η άσκηση τούς κάνει να τα μαθαίνουν. Εγώ δεν συγκρατώ ονόματα με τίποτα, γιατί στο πανεπιστήμιο το ελληνικό δε σου λέει κανένας ότι πρέπει να μάθεις τα ονόματα των φοιτητών. Όταν γύρισα λοιπόν στην Ελλάδα, έκανα ένα μάθημα επιλογής, Πολιτειολογία. Λέω στα παιδιά: «Βάλτε μου μία ταμπέλα με το όνομα σας, γράφοντας ο καθένας πώς θέλει να τον φωνάζω: Απόστολο; Αποστόλη, Τόλη; Ώστε να ξέρω τα ονόματα σας». Που δεν ήταν και πολλοί, καμιά εικοσαριά. Σας πληροφορώ ότι την επομένη κιόλας εμφανίζεται ο Κνίτης και μου λέει: «Πας να πάρεις παρουσίες για να ελέγχεις ποιοι έρχονται στο μάθημα». Ο αυτόκλητος υπερασπιστής των δικαιωμάτων των φοιτητών ανησυχεί μην τυχόν ο καθηγητής… μάθει το όνομα σου. Δε γίνεται, παιδιά, δεν παίζονται!