H Μαριώ ήταν δεν ήταν δεκαπέντε χρονών όταν φόρεσε το νυφικό. Ήταν ένα άσπρο σεντόνι που πάνω του ράφτηκαν δαντέλες απ’ τα εργόχειρα που έφτιαχνε η μάνα της κατά καιρούς. Ήταν βαρύ και ίσιο, γιατί οι ώμοι της ήταν στεγνοί και το σώμα της κοκκαλιάρικο και στεγνό. Στήθος δεν είχε ακόμα καλό και η μάνα της της έβαλε δυο κουρέλια που τα έραψε απ’ τη μέσα μεριά για να την κάνει να φαίνεται κάπως γυναίκα και κάπως μεγαλύτερη, γιατί ο κόσμος είχε μεγάλο στόμα και κακό στόμα. Έτσι, μ’ αυτό το νυφικό, ένα κλαδί αμυγδαλιάς που στέριωσαν με φουρκέτες στα μαλλιά της και με λίγο παντζαρόζουμο που βάλανε στα χείλη της, την κατέβασαν προς την εκκλησιά.