H Αθήνα μέσα από το πολλαπλώς ερμηνευόμενο τοπίο της, προβάλλει ως ένα παλίμψηστο επιθυμιών, προβολών και προσδοκίας, συλλογικής και ατομικής, με στοιχεία ρεαλισμού και ουτοπίας. Σε μία σήραγγα χρόνου, το τοπίο της Αθήνας μάς εμπεριέχει με αμοιβαιότητα, καθώς κι εμείς το εμπεριέχουμε ως χρήστες, αποδέκτες και πομποί του «αστικού» τρόπου. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω κοιτάξει την Ακρόπολη συνειδητά ή όχι, και δεν ξέρω με ποιον τρόπο περνάει κάθε φορά μία αίσθηση επιβεβαίωσης για τον τόπο, αναγνώρισης για την στιγμή, αυτοπροσδιορισμού για τη συνείδηση.