Για την Άννα, που δεν έγινε ποτέ ζωγράφος. Που μεγάλωσε και τώρα είναι δημόσιος υπάλληλος στο ΚΕΠ του νησιού. Και βάζει σφραγίδες και υπογραφές. Και βγάζει φωτοτυπίες και τα σκουπίδια, όταν φεύγει κάθε μέρα στις 14:00. Και στις 14:15, όταν ξεκλειδώνει την πόρτα του σπιτιού της, δεν κοιτάζει ποτέ αριστερά στον τοίχο. Εκεί που είναι κρεμασμένος ο πίνακας της. Που είχε φτιάξει δεκαπέντε χρόνια πριν. Που είχε κερδίσει και βραβείο. Κι ο άντρας της έφτιαξε την κορνίζα, για να τον κλείσει μέσα, για να τον προστατέψει. Και τον κρέμασε από καμάρι για τη γυναίκα του. Που δεν ήταν σαν τις άλλες κοπέλες του χωριού. Εκείνη ήταν ταλατούχα.
fayum 