Το σήμα κατατεθέν του όμως ήταν το περισπούδαστο πασοκομούστακο. Δεν ήταν τσιγκελωτό σαν του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου. Δεν ήταν «της περιφέρειας, σαν του Δημήτρη Ρέππα ή του Ανδρέα Φούρα». Δεν ήταν διστακτικό σαν του Κώστα Γείτονα, ούτε καν καλλιτεχνικό σαν του Μπουγιουκλάκη. Είχε ένα ειδικό βάρος. Είχε κύρος, είχε μια αυτονομία. Νόμιζες πως τα βράδια θα ξεκόλλαγε το μουστάκι να πάει στο ψυγείο να ανοίξει να πιεί μια μπύρα και τα χαράματα θα επανερχόταν στην θέση του.
fayum 