Πέρασα πολύ χρόνο να σκέφτομαι πώς θα ήταν αν ο Μάικλ έπαιρνε τη δική μου μορφή, αν θα μπορούσα να πάρω κι εγώ τη δική του και να νιώσω πώς είναι να τραγουδάς για όλους αυτούς τους ανθρώπους που σωριάζονται στο πάτωμα και θέλουν απεγνωσμένα να σ’ αγγίξουν, σαν να έχεις θεραπευτικές ιδιότητες. Ονειρευόμουν τον Μάικλ διαρκώς, και ξέρω πως κανείς δε θα με πιστέψει, αλλά το βράδυ πριν πεθάνει, νομίζω, ονειρεύτηκα ότι κοιμόμασταν μαζί στο κρεβάτι μου και μου είπε πως δε θα κατάδερνε να εμφανιστεί στις τελευταίες του συναυλίες. Κι όταν τον ρώτησα γιατί, εκείνος απλά χαμογέλασε και μου είπε, με την υπέροχη φωνή του να τρέμει ανεπαίσθητα: «Πρέπει να πάω κάπου, Μόλι. Μη στεναχωριέσαι».
