
Max Tegmark, Μετάφραση: Νίκος Αποστολόπουλος, Εκδόσεις Τραυλός
Σχεδόν δεκατέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια μετά τη γέννησή του (για την ακρίβεια 13,8 δισεκατομμύρια), το Σύμπαν μας ξύπνησε και βάλθηκε να εξερευνήσει τον εαυτό του. Από έναν μικρό μπλε πλανήτη, μικροσκοπικά κομμάτια Σύμπαντος με συνείδηση, άρχισαν να ατενίζουν τον κόσμο με τηλεσκόπια, ανακαλύπτοντας επανειλημμένως πως όσα πίστευαν ότι υπήρχαν είναι απλώς ένα μέρος μιας μεγαλύτερης δομής: ένα ηλιακό σύστημα, ένας γαλαξίας και ένα σύμπαν με πάνω από εκατό δισεκατομμύρια άλλους γαλαξίες αραδιασμένους σε περίπλοκα σχέδια που σχηματίζουν ομάδες, σμήνη και υπερσμήνη. Και μολονότι αυτοί οι παρατηρητές που σιαθέτουν αυτεπίγνωση διαφωνούν για πολλά πράγματα, συνήθως συμφωνούν ότι οι γαλαξίες είναι όμορφοι και προκαλούν δέος.
Η ομορφιά, ωστόσο, είναι θέμα υποκειμενικό, δεν συμπεριλαμβάνεται στους νόμους της φυσικής – γι’ αυτό καθιστά την κοσμική αφύπνισή μας ακόμα πιο συναρπαστική, ένα γεγονός που αξίζει να το γιορτάσουμε επειδή μεταμόρφωσε το Σύμπαν μας από ένα ζόμπι δίχως νου και αυτεπίγνωση σε ένα ζωντανό οικοσύστημα που τρέφει τον αυτοστοχασμό, την ομορφιά και την ελπίδα – και την επιδίωξη στόχων, νοήματος και σκοπού.