
To πρωί ξύπνησα με μια γεύση κινίνου στο στόμα.
Η πρώτη κουβέντα μπαίνοντας στα γραφεία ήταν για τον Λαμπράκη. Έκτοτε, για ένα μεγάλο διάστημαμ το όνομα αυτό άπλωνε τη σκιά του στον διάδρομο και μέσα στα γραφεία, σκεπάζοντας τις τρέχουσες υποθέσεις και αναποδογυρίζοντας την τάξη και τη ρουτίνα.