Eίμαι όσα έχω ξεχάσει

Η πρώτη νύχτα στο σπίτι, στο κρεβάτι σου, προσπαθώντας να κοιμηθείς, η πρώτη νύχτα μετά από έναν θάνατο, είναι μια νύχτα με φαντάσματα. Όχι του πεθαμένου, δικά σου φαντάσματα, φαντάσματα του εαυτού σου, του παλιού εαυτού σου, της περασμένης σου ζωής. Δεν το ξέρεις ακόμα αλλά μαζί με τον πεθαμένο έχουν φύγει και απέραντες εκτάσεις δικές σου, τοπία εσωτερικά, θάλασσες, αμμουδιές, ύψη γεμάτα νέφη, ηλικίες, καλοκαίρια, γιορτές, θυμοί και ταξίδια, διαβάσματα, εικόνες, βλέμματα, χειρονομίες, σιωπές και μικρές ή μεγάλες αναξιοπρέπειες, τα παίρνει όλα ο αέρας. Ένα μέρος σου θέλει, για λίγο, να φύγει μαζί τους. Αλλά η ζωή υπερισχύει, νικάει κατά κράτος κάθε θάνατο. Κι απομένεις με τις αναμνήσεις, τις σκέψεις που αναδύονται σαν νησίδες στον ωκεανό της λήθης.