Οι άνθρωποι, που έχουν συνηθίσει από την κούνια τους να μαθαίνουν λέξεις οι οποίες εύκολα περνούν και απομνημονευονται, πριν μάθουν ή χτίσουν τις σύνθετες έννοιες στις οποίες αναφέρονται, ή που βρίσκονται στα πράγματα τα οποία νόμιζαν ότι αντιπροσωπεύουν, συνήθως συνεχίζουν να το κάνουν σε όλη τη ζωή τους, και χωρίς να μπαίνουν στον απαραίτητο κόπο να εγκαθιστούν στο μυαλό τους ξεκάθαρες έννοιες, χρησιμοποιούν τις λέξεις τους με τις ασταθείς και μπερδεμένες έννοιες που έχουν, ικανοποιώντας τον εαυτό τους με τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούν οι άλλοι άνθρωποι, σαν ο ήχος τους και μόνο να κουβαλά μαζί του διαρκώς το νόημα. […] Όμως η έλλειψη νοήματος στις λέξεις τους, όταν φτάνουν να επιχειρηματολογούν για το δόγμα ή το συμφέρον τους, φανερά γεμίζει τον λόγο τους με αφθονία άδειας, ακατανόητης φασαρίας και ορολογίας, ειδικά σε ηθικά ζητήματα…
fayum 