fayum

Ένα καθυστερημένο post για την Barça

Έλεγα να γράψω αυτό το ποστ προχτές αλλά μετά την 7αρα της Barcelona, τι να πεις παραπάνω; Τα είπε όλα ο Messi.

Η ομάδα λοιπόν είναι ένα από τα πράγματα που νιώθεις έντονα σε αυτήν την πόλη! Μια πόλη που είναι όλα… έξω!

Τεράστιοι δρόμοι και πεζοδρόμια, διαζώματα μεγέθους γηπέδου, σοκάκια πλακόστρωτα και δεκάδες αυλές, πολλές από αυτές στις διασταυρώσεις από τα σοκάκια, εσωτερικές. Όλα ολοκάθαρα και χωρίς ίχνος σκουπιδιών.

Αφού σκεφτόμουν πως πολύ θα ήθελα να ήξερα για ποιο λόγο θα μπορούσαν να «τσακώνονται» οι δημοτικές παρατάξεις της πόλης!

Και φυσικά οι έλλειψη κακόγουστης μαρκίζας στα μαγαζιά, τα παλιά φωτιστικά φανάρια στους δρόμους και φυσικά οι παλιές πολυκατοικίες και εδώ (όπως και στο Παρίσι) όπου δεν έχει αλλαχθεί ούτε κάγκελο! Είπαμε, το νταβατζιλίκι της αντιπαροχής μάλλον έχει ελληνικό copyright. Μη σου πω και του «πράσινου ενεργειακού πιστοποιητικού».

Πόλη που την περπατάς, αξιοθέατα, κόσμος, τουρίστες φουλ, Μάρτη μήνα!
Ο καταλανικός μοντερνισμός (πόλη του Gaudi άλλωστε, ο τύπος δοκίμαζε ό,τι του κατέβαινε) δεμένος απόλυτα με τον ακαδημαϊκό καθολικισμό.

Και λίγο πριν νυχτώσει, στα παλιά παντζούρια και τα μπαλκόνια των κτιρίων σα να ‘βλεπες κάτι από τα μελαγχολικά απογεύματα της «γαλάζια περιόδου» και αν ήσουν πιο προσεκτικός… στο έμπα των παλιών αρχοντικών, να σου και η αίσθηση των συναντήσεων από τα χρόνια της πρώτης “Tertulia”….

Βρήκαμε μια μεξικάνικη ταβέρνα με (εξαιρετικά) mojito μόνο με 3,5 ευρώ! Καταλαβαίνεις ότι από εκεί ξεκινούσαν τα βράδια μας…

Γεγονός είναι πως αν έχει καλή παρέα, περνάς παντού ωραία. Και αν έχεις και φίλους που όλα αυτά στα κάνουν ένα ωραίο βίντεο, ακόμα καλύτερα!!!

Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια

Όταν είσαι πιτσιρίκι και όλα καλά, δημιουργείς με το μυαλό σου περιπέτειες (κίνδυνοι, τέρατα, εχθροί, μάχες που ή έχουν αίσιο τέλος ή απλώς διακόπτεις το παιχνίδι γιατί βαρέθηκες ή για να (τις) φας).

Μεγαλώνοντας η μέρα περνάει με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Πολεμάς να λύσεις προβλήματα – δυσκολίες. Τα χιλιάδες που ξεπετάγονται καθημερινά σε δουλειά, σπίτι, σχέσεις, κλπ. Μήπως και νιώσεις λίγη ασφάλεια, μπας και μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους, λίγο ρε παιδί μου να ηρεμήσεις, μέχρι να ξεπεταχτούν (στο επόμενο τηλεφώνημα), τα επόμενα…

Πόσο άδικο είναι αυτό; Πόσο σπαστική αυτή η αλλαγή;

Οι Αρχαίοι βέβαια είχαν τις «διαβατήριες τελετές» όπου τα κορίτσια πχ ντύνονταν αρκουδίτσες και έκαναν διάφορα τελοσπάντων και οι άντρες έφευγαν με τους «Μέντορες» τους στο Όρος για cheating και άλλα ενδιαφέροντα.

Τώρα; Πώς συνηθίζεις;

Να μου πεις «καλά, πέρασε άλλη τόση ζωή από τη δική σου υποτίθεται τελετή, ακόμα να συνηθίσεις;».

Ναι ακόμα, γιατί έχεις κανένα πρόβλημα;

Όχι μωρέ, εντάξει , έχω συνηθίσει και όλα καλά (γκούχου, γκούχου). Καταπίνεις και προχωράς, όσο μεγαλώνεις και πιο… σιωπώντας. Αλλά να, κάθε μέρα προβλήματα που τα λύνεις και προβλήματα που τα λύνεις και τα λύνεις και άλλα που τα λύνεις και ξαναλύνεις.

(Στην καλύτερη περίπτωση τα λύνεις.)

Να μου πεις, να φοβάσαι τα προβλήματα που δεν λύνονται… Σωστά!

Αλλά να, είναι αυτό το σπάσιμο που είπαμε και πριν. Ο βίος δεν είναι για άλλα πράγματα; Όχι δε θα πω για ποια. Για ό,τι θέλει ο καθένας.

Αλλά κάποια μέρα, πχ αύριο που είναι και Παρασκευή, ας μην ξεπεταχτούν 1000 προβληματάκια! Ας μην!

Προς τι αυτό το νυχτερινό παράπονο;

Ε τι να σου πω τώρα, δε καταλαβαίνεις; Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια…

μνημόνιο ερωτικό

Να υπήρχε Τρόικα και για τους εξαρτημένους απ’ τον Έρωτα ε; Το Φαντάζεσαι;

Να σε πιάσει και να σου πει:

“Έλα εδώ, κύριε μου, πώς το ξοδεύεις έτσι το αίσθημα;

Δικό σου είναι; Δάνειο της ομορφιάς της είναι. Πώς το καταναλώνεις έτσι λαίμαργα μέσα στη μέρα σου;

Τι συντεχνία είναι αυτή που έχεις κάνει με το κόκκινο;

Κομμένα όλα!

Κι άμα μπορείς, κατέβα σε απεργία! Χα!

Και μη μου πεις κι εσύ για το ένδοξο φορτωμένο παρελθόν σου, την ανεξαρτησία σου και άλλα τίνα! Σε βλέπω. Δε σε βλέπω…;”

Ε ρε φάση! Σαν πόλη τουρκεμένη, που λέει και η Χαρούλα. Σαν πόλη τουρκεμένη…

(Κι επειδή η EMI αφαίρεσε την αυθεντική εκδοχή, πάρε της Μελίνας. Μια χαρούλα είναι και αυτή: )

Rendez-vous

Είχα ραντεβού μαζί τους. Από καιρό. Μόνος μου το είχα κλείσει. Δε με περίμεναν και πήγα. Στο Παρίσι. Το πρώτο ήταν με κλασικούς και αναγεννησιακούς. Όλα καλά μα ένοιωθα τουρίστας. Εγώ ήθελα να συναντήσω την πόλη … των Άλλων. Του μεσοπολέμου, της αβάντγκαρντ, του … απρoόπτου.

Βγήκα στο δρόμο, μπήκα στο μετρό, ξαναβγήκα, περπάτησα την πόλη. Με τις ώρες. Με τις μέρες. Το ποτάμι, οι γέφυρες, πεζόδρομοι φουλ. Τελικά τους συνάντησα. Άλλους κατά πρόσωπο, άλλους μπαίνοντας στα σοκάκια τούς είδα φευγαλέα να παίρνουν τη στροφή. Στο βιβλιοπωλείο της Σίλβια Μπιτς, τον Χέμινγουεϊ, τον Τζόυς και τον Χένρι Μίλλερ, πιο πέρα τη Γερτρούδη Στάιν.

Μπήκα στα στέκια τους, γύρεψα τις γωνιές τους. Τους πέτυχα! Στα καφέ, δίπλα μου, να γράφουν τα σουρεαλιστικά τους μανιφέστα, ο Αντρέ Μπρετόν και ο Πολ Ελιάρ. Ποιος δεν έζησε εδώ ή … ποιος δεν θάφτηκε!

Σε μια πόλη γλυκό του κουταλιού, με το φωτεινό της κερασάκι στητό στη μέση και το υδάτινο κουταλάκι της στην άκρη. Δε φαίνεται να γνώρισε ποτέ το νταβατζιλίκι της αντιπαροχής. Κτίρια παλιά, δρόμοι να τους περπατήσεις, πεζόδρομοι να τους μετρήσεις πέτρα – πέτρα, ποδήλατα δημοτικά να τα νοικιάσεις παντού (αβανδάλιστα).

Και τη νύχτα, που το ρευστό βγαίνει στους δρόμους, βάζεις τα καλά σου έστω και αν δεν τα έχει υπογράψει η ιθαγενής Κοκό, την πιο καλή σου διάθεση δηλαδή, την ερωτική και ξαμολιέσαι. Και την ψάχνεις … την Ζοζεφίν Μπέικερ, άφωνος σε μια πόλη υγρή, θαμώνας των Φολί Μπερζέρ, νάτη, την βλέπεις, σκέτη «Λολίτα» του Ναμπόκοφ.

Ναι, ξέρω. Δεν είναι αυτή όλη η αλήθεια. Ναι, ναι, «η πόλη έχει και την άλλη της όψη». Ναι, ξέρω, «ο Σαρκοζί». Ναι, ναι, «τα προάστεια». Δε με νοιάζει αυτή τη στιγμή. Δε με ενδιαφέρει η «πραγματικότητα». Σταματήστε να βολεύεστε με τις αλήθειες των άλλων. Κοιτάξτε πρώτα τη δική σας.

Πώς κλείνεις ραντεβού με το απρόοπτο; Δεν κλείνεις! Απλώς δεν το εμποδίζεις, γι’ αυτό και δε σε χαλάει η όποια έκβαση του, γι’ αυτό και «ταξίδι»!

Au revoir!

04/10

Στο δάσος των φύλλων

Tελείωσε την προηγούμενη εβδομάδα το μπαζάρ βιβλίων στην Πλατεία Κοραή. Μια τεράστια ουρά με τραπέζια όπου πάνω τους απλώνονταν παλιές εκδόσεις βιβλίων κάθε είδους. Κόσμος πολύς και τα καλαθάκια σούπερ μάρκετ στην είσοδο, σου έδιναν την φάλτσα αίσθηση ότι όντως μπαίνεις σε ένα σούπερ μάρκετ. Αποδείχθηκαν όμως απαραίτητα κυρίως αν είσαι «λαίμαργος», διότι τα βιβλία ήταν όντως σε πολύ καλές τιμές.

Παλιές εκδόσεις βέβαια αλλά τι σημασία έχει; Εκεί θα έβρισκες όλους εκείνους τους λόγους που σε έκαναν να αγαπήσεις, καταρχήν, την ανάγνωση. Εκδόσεις που για πολλές γενιές (και τη δική μου) ήταν το ξεπαρθένιασμα των παιδικών και έφηβων ματιών – μυαλών μας:

Τα εξώφυλλα-ζωγραφιές του Βερν – σαν αφίσες του κλασικού κινηματογράφου – για να είναι ομαλό το πέρασμα σου από τα εικονογραφημένα παιδικά στα πρώτα κείμενα χωρίς εικόνες, οι εκδόσεις Ζαχαρόπουλος (μιλάμε κορυφή τότε!) που είχαν όλα τα μεγάλα κλασικά αλλά και σύγχρονα ονόματα, τα φροντισμένα βιβλία του Έριχ Φρομ που σχεδόν μονοπωλούσαν τα εξωσχολικά δοκίμια της εφηβείας και σε έκαναν να νιώθεις «κάπως» (εγώ διαβάζω Φρομ ρε!), το old time classic εξώφυλλο της Δίκης του Κάφκα από τις εκδόσεις Νέος Σταθμός (απαραίτητο αξεσουάρ στα φοιτητικά πηγαινέλα σου με το τραίνο) και πολλές ακόμα εκδόσεις, κάποτε φίρμες και leaders τυπογραφικής αισθητικής και περιεχομένου.

Όποιος λέει ότι το υλικό και το εικαστικό ενός βιβλίου, δεν τον επηρεάζει στο να το διαβάσει, νομίζω ότι δε διαβάζει.

Η αισθητική φυσικά και έχει αλλάξει. Και καλά έχει κάνει. Όλα αλλάζουν. Ναι, ναι ξέρω, έχουμε περάσει στην ανάγνωση από την οθόνη. Δε με χαλάει καθόλου. Στρατόπεδα δε διάλεξα ποτέ. Όλα έχουν την ομορφιά και τους κινδύνους τους.
Όμως εκείνες οι πρώτες σου εκδόσεις, είναι μια ακόμα επιδερμίδα, ένα ακόμα που δεν ξεχνάς ποτέ. Σαν τα πρώτα «πλαγιάσματα». Σελίδες και σελίδες, ένα ολόκληρο σαιξπηρικό δάσος από φύλλα, έτοιμο να δεχτεί τους «εραστές» της θερινής νύχτας, σε σμιξίματα που αργότερα θα καθορίσουν τις ζωές τους.

Έστω κι αν το επόμενο πρωί, έχουν ραντεβού με τον Βασιλιά…

Για την Iστορία, αγόρασα:
– Μεγάλα Μουσεία: Βερολίνο Πινακοθήκη – Εκδόσεις Electa (ενόψει του ταξιδιού την Άνοιξης).
– Ο μικρός Μέγας Αλέξανδρος, από τους θησαυρούς της «Διάπλασης των παίδων» του Γρηγόριου Ξενόπουλου– Εκδόσεις Αδελφοί Βλάσση (για τον ανηψιό Αλέξανδρο).
– Μπέρτολτ Μπρέχτ: Gedichte (ποιήματα) – Εκδόσεις Κοροντζή
– Στάθης Βαλούκος: Ιστορία του Κινηματογράφου – Εκδόσεις Αιγόκερος (εξαιρετικές αφίσες, φωτογραφίες και κείμενα σε 650 σελίδες).

Όλα μαζί… 17 ευρώ!!!!

cut

Ljubljana, Χειμώνας 2002. Στο διαμέρισμα των φοιτητικών εστιών τρώμε μεσημεριανό, εγώ και οι 11 σλοβένοι-ες συγκάτοικοι. Στην κρατική τηλεόραση διαφημίζει τη νυχτερινή προβολή: «To μετέωρο βήμα του πελαργού», στις 22:00 ακριβώς. «Είναι Έλληνας. Θα τον δούμε;» «Είναι καλό;» «Είναι ιδιαίτερος. Θα κεράσω και ουίσκι», τους ρίχνω το δέλεαρ.

Δεν τους λέω ότι στη χώρα μου ο σκηνοθέτης είναι ανέκδοτο. Δεν έχει σημασία. Άλλωστε ζούμε σε μια εποχή που δεν αντιμετωπίζουμε τα έργα τέχνης ως προτάσεις, ως απόπειρες αλλά ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους για να δούμε-κρίνουμε αν «είναι καλά» (ούτε καν αν αρέσουν σε εμάς)!

Πάω σούπερ μάρκετ λοιπόν και αγοράζω ένα τζόννυ κόκκινο. Το βράδυ είμαστε όντως όλοι στημένοι μπροστά στην παλιά τηλεόραση στην κουζίνα μας και περιμένουμε να αρχίσει η ταινία. Επόμενο πλάνο… 2 ώρες μετά, εγώ μόνος μου μπροστά στην οθόνη με ό,τι απέμεινε απ’ το ουίσκι. Οι υπόλοιποι σιγά σιγά την κάνανε!

Είπαμε ρε παιδιά, είναι ιδιαίτερος…

Μου άρεσε – όταν μπορούσα να τον αντέξω- γιατί ήταν απόλυτα προσωπικός και πολιτικός, και μακριά από ομοιομορφίες.

Δεν τον ήξερα προσωπικώς. Μόνο μια φορά, πέρσι, έτυχε να βρεθούμε στην ίδια παρέα κοινών γνωστών, σε ένα μπαράκι των Αθηνών. Μου έκανε εντύπωση η ζωντάνια του και το χαλαρό – λιτό – του ύφος. Τολμώ να πω νεανικό. Καμία σχέση με την –παππουδίστικη- εικόνα του ανθρώπου που έπαιρνα μέσα από τις συνεντεύξεις του. Ακόμα και αυτές τις μέρες που τον ξαναπροβάλουν τα κανάλια, δε βρίσκω πολλές ομοιότητες με τον άνθρωπο που είχα δίπλα μου εκείνο το βράδυ.

Το παρόν δε γράφεται όμως για τον θάνατο του αλλά για τον λόγο του θανάτου του. Ο Αγγελόπουλος είχε ζητήσει από τη Τροχαία να δεσμεύσει μια περιοχή στη Δραπετσώνα για λίγες μέρες για τα γυρίσματα του. Το προχθεσινό βράδυ έφυγε από τον ασφαλή χώρο των γυρισμάτων και πέρασε μέσα στη νύχτα απένταντι στο δρόμο… προς αναζήτηση καλύτερου πλάνου.

Δεν ήταν ευχαριστημένος και, ανήσυχος, ρίσκαρε για να αναζητήσει το ιδανικό πλάνο.

Με καταλαβαίνεις ε;

Transformations

Το συναντώ κάθε πρωί. Κάθε πρωί.

Μέχρι που είπα να του πιάσω κουβέντα:

– Είσαι κακοφορμισμένος. Σαν το παιγνίδι σου.
– Κι εσύ νομίζεις τη γλυτώνεις επειδή το δικό σου γυαλίζει; Δεν έχασε στιγμή.
– Πώς ζεις;
– Ζητιανεύω, όπως κι εσύ.
– Εγώ; Μα τι λες επιτέλους; Ποιος σε έφερε εδώ;
– 2 βλέμματα που άστραψαν μα τράβηξαν τη ματιά τους πριν σβήσει η λάμψη. Και τη ρίξανε λειψή στον τοίχο. Ζντουπ. Και να ‘μαι.
– Γι’ αυτό και το αριστερό σου χέρι;
– Ναι.
– Να γράφεις ξέρεις;
– Κουλαμάρες. Είπε και κάγχασε φτύνοντας μια αχνή αποφορά.
– Να διαβάζεις;
– Ναι, πήγα σχολείο.
– Μάλιστα. Και είσαι μόνος σου εδώ;
– Ναι, η μάνα μου δεν τραγουδά.
– Κι αν έρθουν να… αλλάξουν τον τοίχο;
– Τη βάψαμε! Γελώντας μέσα απ’ τα χείλη σα να το ζούσε για μια στιγμή.
– Σ’ ευχαριστώ για την κουβέντα. Έκανα να φύγω. Μόνο που εγώ δε ζητιανεύω.
– Α ναι; Ούτε εγώ. Ανταλλάσω.
– Δηλαδή;
– Εκείνοι μου δίνουν μισό ευρώ κι εγώ τη χαρά να προσφέρουν. Ή την ψευδαίσθηση της φιλανθρωπίας.
– Και όταν ο άλλος δε θέλει να σου δώσει κάτι; Όταν δε θέλει από σένα κάτι; Όταν δε σου δίνει καν σημασία; Τι κάνεις; Πώς νιώθεις;
– Τότε φίλε μου είναι ακόμα πιο απλό.
– Δηλαδή;
– Σε εκείνον που θέλει από σένα το απολύτως τίποτα, δώσ’ το του απλόχερα…

Μάλιστα. Του έγνεψα «γεια», έβαλα τα ακουστικά από το γυαλιστερό μου παιγνιδάκι, δυνάμωσα το volume και πήγα στη δουλειά μου.