almost everything about me
Το σήμα κατατεθέν του όμως ήταν το περισπούδαστο πασοκομούστακο. Δεν ήταν τσιγκελωτό σαν του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου. Δεν ήταν «της περιφέρειας, σαν του Δημήτρη Ρέππα ή του Ανδρέα Φούρα». Δεν ήταν διστακτικό σαν του Κώστα Γείτονα, ούτε καν καλλιτεχνικό σαν του Μπουγιουκλάκη. Είχε ένα ειδικό βάρος. Είχε κύρος, είχε μια αυτονομία. Νόμιζες πως τα βράδια θα ξεκόλλαγε το μουστάκι να πάει στο ψυγείο να ανοίξει να πιεί μια μπύρα και τα χαράματα θα επανερχόταν στην θέση του.
Έχοντας τα λουλούδια στο ένα χέρι και το Cutty Sark στο άλλο, διαβαίνω την εξώπορτα του σπιτιού μου στο Κολωνάκι. Βλέπω τη γυναίκα μου να κάθεται στο σαλόνι και να παρακολουθεί στην τηλεόραση κάποια εκπομπή μαγειρικής. Καθώς τη βλέπω, της σκάω ένα φιλί και της δίνω τα λουλούδια, με το ζιβάγκο μου να καλύπτει με τέχνη όλα τα προηγούμενα σημάδια έρωτα. Ύστερα, κάθομαι στο τραπέζι και προσποιούμενος ότι πεινάω, ανάβω ένα πούρο, το οποίο την ώρα που καπνίζω, η σκέψη μου μεταφέρεται στον ιδρυτή του κόμματος, ο οποίος άλλαξε τη ζωή και την κοσμοθεωρία μου. Κάπως έτσι, αποφασίζω να απομακρύνω τη γυναίκα μου από την τηλεόραση και να αλλάξω το πρόγραμμα της με βιντεοκασέτες παλιότερων ομιλιών του ηγέτη, ώστε να προετοιμαστώ κατάλληλα για τη γιορτινή νύχτα. «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» αναφώνησα για να με ακολουθήσει η γυναίκα μου «έξω οι οι βάσεις του θανάτου».
“ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ”, μου είπε. Κι εγώ, χατίρι δεν της χάλαγα.
Στο παρελθόν, η συνήθης αποζημίωση που πρόσφεραν οι ηγεμόνες, οι τροπαίουχοι κατακτηκές και οι επιτυχημένοι παραταξιακοί αρχηγοί ήταν φέουδα, δωρεές γης και κάθε λογής πρόσοδοι, ενώ μετά την ανάπτυξη της χρηματικής οικονομίας ήταν κυρίως έσοδα από πάσης φύσεως «τυχεράς». Σήμερα είναι θέσεις διαφόρων ειδών σε κόμματα, σ’ εφημερίδες, σε συνδικάτα, σε ασφαλιστικά ταμεία, σε δήμους και κρατικές υπηρεσίες, που τα διαθέτουν οι κομματικοί ηγέτες στους πιστούς συνεργάτες τους. Όλοι οι κομματικοί αγώνες δεν γίνονται μόνον στο όνομα ενός σκοπού αλλά προπάντων για τη μοιρασιά των δημόσιων αξιωμάτων.
Πολλοί σήμερα λένε και γράφουν για τη μεσογειακή διατροφή και για το πόσο υγιεινή είναι. Προφανώς δεν έχουν ζήσει σε μεσογειακό χωριό, μιλάνε για κάτι φανταστικό. Αληθεύει ακριβώς το αντίθετο. Κυριαρχούσε το τηγάνι. Όλα τηγανητά, και το κρέας, όταν υπήρχε, τηγανητό. Ασφαλώς επειδή υπήρχε λάδι. Το ψητό δεν φτουράει. Στο τηγανητό, που κολύμπαγε στο λάδι, μπορούσαν να βουτάνε πολλές μπουκιές ψωμί και να χορταίνουν.
«Και πώς σας ήρθε η υπογραφή “Στρατιά των Εθνικών Ηλιθίων”, όταν είσαστε μόνο τέσσερις;»…
«Δεν είμαστε μόνο τέσσερις. Είμαστε ολόκληρη η μεσαία τάξη. Η μεσαία τάξη είναι η στρατιά των εθνικών ηλιθίων. Εμείς πληρώνουμε αναλογικά την πιο βαριά φορολογία, όταν άλλοι βρίσκουν πάντα των τρόπο να γλυτώνουν τους φόρους, όπως ο Φωκίδης. Εμείς κινδυνεύουμε να μείνουμε άνεργοι, είτε επειδή στα πενήντα μας είμαστε ακριβοπληρωμένοι και με περιορισμένο εργάσιμο μέλλον είτε επειδή κλείνουμε τα μαγαζιά μας λόγω της κρίσης. Εμείς πληρώναμε μια ζωή τα ταμεία, και τώρα, όταν βγαίνουμε στην σύνταξη, κόβουν πρώτα και απανωτά τις δικές μας συντάξεις. Δεν είμαστε βολεμένοι, δεν ανήκουμε στο πελατειακό κράτος, δουλεύουμε σκληρά, και το κράτος μάς επιβραβεύει με τα μεγαλύτερα βάρη. Η μεσαία τάξη είναι η στρατιά των εθνικών ηλιθίων.»
Πόσο αδύναμη είναι η σάρκα μας! Έχω πλήρη συναίσθηση του πόσο μάταιες είναι αυτές οι ονειροπολήσεις των πεινασμένων αλλά δεν είμαι η εξαίρεση στον κανόνα και μπροστά στα μάτια μου χορεύουν τα ζυμαρικά που μόλις είχαμε ετοιμάσει η Βάντα, η Λουτσιάνα, ο Φράνκο κι εγώ, στο στρατόπεδο διαλογής στην Ιταλία, όταν ξαφνικά ήρθε η είδηση ότι την επομένη θα φεύγαμε για το Άουσβίτς. Κι ενώ τρώγαμε (τόσο ωραία κίτρινα και δεμένα) τα αφήσαμε στη μέση, οι ανόητοι, οι παράλογοι: Αν ξέραμε!
