almost everything about me
“Πρέπει να φυλάγεσαι απ΄ αυτό το φυτό”.
Σκύβει και το κόβει, το κρατάει ανάμεσα στα δάχτυλα, της το δείχνει.
“Είναι από τα πιο δηλητηριώδη, θανατηφόρο. Το ξεραίνεις, αρκούν τρεις με τέσσερις ημέρες στον ήλιο, το βάζεις στον φούρνο, το κοπανάς στο γουδί. Μόλις μια πρέζα στη σούπα ή όπου θέλεις, σκοτώνει άνθρωπο στη στιγμή. Και οι γιατροί αποδίδουν τον θάνατο σε ανακοπή καρδιάς”.
Πετάει κάτω το μικρό φυτό, το ποδοπατάει.
“Εδώ γύρω έχει πολλά”.
Όταν ήρθατε ουρλιάζοντας σ’ αυτόν τον πλανήτη, ήσασταν πραγματικά ένα κουβαράκι γεμάτο χαρά, ένα πλασματάκι που κοιτούσε όλο θαυμασμό τον κόσμο, ανίκανο να κάνει οτιδήποτε άλλο από το να ζει τη στιγμή… Όταν κοιτούσατε γύρω σας, τα πάντα απλώς υπήρχαν. Ο κόσμος σας δεν είχε τίποτα το τρομαχτικό ή το πολύ ακριβό ή το πολύ ντεμοντέ […] Ζούμε μέσα σ’ ένα χωρίς όρια Σύμπαν πλημμυρισμένο με θαύματα. Το γεγονός ότι περιφερόμαστε απαρηγόρητοι, σε μια κατάσταση δακρύβρεχτου δέους, είναι αποκρουστικό.
Κάπου είχα διαβάσει ότι αν καταφέρεις να λύσεις το πρόβλημα, “δικαιούσαι” κι άλλο. Συχνά μεγαλύτερο.
Ψάχνω ένα θήλαστρο που να μην κοστίζει ένα εκατομμύριο δολάρια. Είναι κυριολεκτικά αδύνατο, εκτός αν σπαταλήσεις ένα δεκάωρο στο E-BAY!
Βάζει τη ρόμπα και κάθεται στην πολυθρόνα να καπνίσει και να πιει χαζεύοντας μια ταινία στην τηλεόραση. Έχει το κινητό δίπλα της, πάνω στην πολυθρόνα. Κάποια στιγμή διαπιστώνει πως η ταινία έχει τελειώσει και δεν το έχει καταλάβει καν. Μπροστά στα μάτια της περνούσαν συγκεχυμένες εικόνες από εκτυφλωτικά χρώματα. Δε θυμάται ούτε λέξη από τους διαλόγους.
Μα που έχει το μυαλό της;
Το σήμα κατατεθέν του όμως ήταν το περισπούδαστο πασοκομούστακο. Δεν ήταν τσιγκελωτό σαν του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου. Δεν ήταν «της περιφέρειας, σαν του Δημήτρη Ρέππα ή του Ανδρέα Φούρα». Δεν ήταν διστακτικό σαν του Κώστα Γείτονα, ούτε καν καλλιτεχνικό σαν του Μπουγιουκλάκη. Είχε ένα ειδικό βάρος. Είχε κύρος, είχε μια αυτονομία. Νόμιζες πως τα βράδια θα ξεκόλλαγε το μουστάκι να πάει στο ψυγείο να ανοίξει να πιεί μια μπύρα και τα χαράματα θα επανερχόταν στην θέση του.
Έχοντας τα λουλούδια στο ένα χέρι και το Cutty Sark στο άλλο, διαβαίνω την εξώπορτα του σπιτιού μου στο Κολωνάκι. Βλέπω τη γυναίκα μου να κάθεται στο σαλόνι και να παρακολουθεί στην τηλεόραση κάποια εκπομπή μαγειρικής. Καθώς τη βλέπω, της σκάω ένα φιλί και της δίνω τα λουλούδια, με το ζιβάγκο μου να καλύπτει με τέχνη όλα τα προηγούμενα σημάδια έρωτα. Ύστερα, κάθομαι στο τραπέζι και προσποιούμενος ότι πεινάω, ανάβω ένα πούρο, το οποίο την ώρα που καπνίζω, η σκέψη μου μεταφέρεται στον ιδρυτή του κόμματος, ο οποίος άλλαξε τη ζωή και την κοσμοθεωρία μου. Κάπως έτσι, αποφασίζω να απομακρύνω τη γυναίκα μου από την τηλεόραση και να αλλάξω το πρόγραμμα της με βιντεοκασέτες παλιότερων ομιλιών του ηγέτη, ώστε να προετοιμαστώ κατάλληλα για τη γιορτινή νύχτα. «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» αναφώνησα για να με ακολουθήσει η γυναίκα μου «έξω οι οι βάσεις του θανάτου».
