Category: reading

Οι άνθρωποι, που έχουν συνηθίσει από την κούνια τους να μαθαίνουν λέξεις οι οποίες εύκολα περνούν και απομνημονευονται, πριν μάθουν ή χτίσουν τις σύνθετες έννοιες στις οποίες αναφέρονται, ή που βρίσκονται στα πράγματα τα οποία νόμιζαν ότι αντιπροσωπεύουν, συνήθως συνεχίζουν να το κάνουν σε όλη τη ζωή τους, και χωρίς να μπαίνουν στον απαραίτητο κόπο να εγκαθιστούν στο μυαλό τους ξεκάθαρες έννοιες, χρησιμοποιούν τις λέξεις τους με τις ασταθείς και μπερδεμένες έννοιες που έχουν, ικανοποιώντας τον εαυτό τους με τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούν οι άλλοι άνθρωποι, σαν ο ήχος τους και μόνο να κουβαλά μαζί του διαρκώς το νόημα. […] Όμως η έλλειψη νοήματος στις λέξεις τους, όταν φτάνουν να επιχειρηματολογούν για το δόγμα ή το συμφέρον τους, φανερά γεμίζει τον λόγο τους με αφθονία άδειας, ακατανόητης φασαρίας και ορολογίας, ειδικά σε ηθικά ζητήματα…

Κάθομαι στο τραπέζι και περιμένω μα φέρει τους καφέδες, για να τα πούμε. Κρατάει το φλιτζάνι της και με κοιτάζει.
«Ένα σου λέω. Πρώτη φορά άκουσα τον Λάμπρο να μιλάει σε κόσμο κι έμεινα με ανοιχτό το στόμα».
«Γιατί;»
«Είπε στους Αφρικανούς ότι δεν έχει σημασία αν είναι ξένοι. Στη φτώχια δεν υπάρχουν Έλληνες ή μετανάστες. Όλους τους ενώνει η φτώχεια. Πρέπει λοιπόν να παλέψουν μαζί και να μη φοβούνται. Τα έλεγε τόσο όμορφα που συγκινήθηκα». Κάνει μια παύση και με κοιτάζει. «Έτσι μιλάνε όλοι οι κομουνιστές;» με ρωτάει με απορία.

«Και ακόμα πιο πολύ από τους άντρες αντιστέκονται οι νέες γυναίκες, αυτές που τόσο εύκολα εμείς οι αριστεροί, ή οι ξένοι, τις κατατάσσουμε ως «ισλαμίστριες με μαντίλα». Όλοι αυτοί οι νέοι αστοί που μεγάλωσαν μεσα στα πρώτα χρόνια του AKP, που γεύτηκαν τις ελευθερίες και το κοινωνικό στάτους που ποτέ δεν είχαν επί κεμαλισμού, σπούδασαν, ταξίδεψαν και θέλουν έναν άλλο τρόπο ζωής.»

Έπειτα, σαν να αποφάσισε πως η εξέταση είχε τελειώσει, άρχισε να ψάχνει ολόγυρα για το καπέλο του. Άπλωσε το χέρι του και πιάνοντας το κεφάλι της γυναίκας του, προσπάθησε να το ανασηκώσει και να το φορέσει. Ήταν φανερό ότι είχε μπερδέψει τη γυναίκα του με το καπέλο του! Η γυναίκα του έδειξε σαν να ήταν συνηθισμένη σε τέτοια πράγματα.

Ο φάρος πρέπει να παραμείνει όρθιος και να ανάβει κάθε νύχτα, συνέχιζε να λέει ο φαροφύλακας, μπορεί να έχουν πλέον τόσα όργανα πλοήγησης τα σύγχρονα βαπόρια αλλά ο φάρος είναι για τον καπετάνιο μια σταθερά επαλήθευσης ότι τα όργανα του λειτουργούν σωστά, ότι δεν έχουν βλάβη, είναι η ελπίδα ο φάρος για τον ναυτικό, ένα φως μες το σκοτάδι, τον βλέπει και ημερεύει ּ πρώτη φορά ένιωσε τότε ο Μάριος Τσόχος τη σημασία την αληθινή της λέξης ημερεύω, γίνομαι μέρα, εξημερώνομαι από τα σκοτάδια μου τα άγρια.

Η θάλασσα δεν κάνει αστεία, είναι πάντα σοβαρή, κάποιες φορές θυμωμένη, και όσοι λένε πως είναι γλυκιά δεν την γνωρίζουν. Η θάλασσα δε θέλει να τη μοιράζεσαι, θέλει αποκλειστικότητα, αλλιώς σε πνίγει. Ίσως γι’ αυτό οι ναυτικοί βγαίνουν νύχτα στο λιμάνι, νύχτα γυρνούν στο πλοίο, μη και τπυς δει η θάλασσα στα ύποπτα σοκάκια, μη και τους δει να τριγυρνούν χαράματα πιωμένοι.

Έχει πολλά υπέρ η ζωή στο καΐκι. Αν και δεν είσαι μόνος, οι ψαράδες δε μιλάνε πολύ και όταν μιλάνε, συνήθως ξέρουν τι λένε. Μιλάνε για πράγματα που γνωρίζουν καλά, για εργαλεία ψαρέματος, για αγκίστρια, για το τι νούμερο αγκίστρια πρέπει να έχει το κάθε παραγάδι ανάλογα με τα ψάρια που θέλεις να πιάσεις, για το πώς δολώνει ο καθένας το παραγάδι, για το νούμερο της πετονιάς που πρέπει να χρησιμοποιήσουν, για χίλιαδυο πράγματα, πολλά από αυτά με ναυτικές ορολογίες, με χαμόγελα, με βρισιές αλλά όλα με μέτρο. Ποτέ δε θα ακούσεις να πολυλογούν για άσχετα πράγματα