Ήταν ένα μήλο. Άλλο ένα μήλο ακολούθησε αμέσως το πρώτο. Ο Γκρέγκορ στάθηκε αλαφιασμένος. Δεν υπήρχε λόγος να τρέχει, γιατί ο πατέρας είχε πάρει την απόφαση να τον βομβαρδίσει. Είχε γεμίσει τις τσέπες του με μήλα από τη φρουτιέρα που ήταν πάνω στο μπουφέ και τα ‘ριχνε, το ένα μετά το άλλο, δίχως να σκοπεύει καλά.
Δίπλα στον νεροχύτη έχω ένα μπουκάλι τζιν, ένα μπουκάλι κόκκινο βερμούτ κι ένα Campari: Καμιά φορά φτιάχνω νεγκρόνι. Το κακό με τα νεγκρόνι είναι πως το ένα δεν αρκεί, με τα δυο νιώθω ήδη τη νεφέλη της μέθης κι ύστερα προχωρώ εύθυμα προς το τρίτο με αποτέλεσμα να θέλω να τηλεφωνήσω στη Ρομπέρτα μες τη νύχτα. Της τηλεφώνησα δυο τρεις φορές, αλλά το έκλεισα προτού απαντήσει. Άκουσα ότι στη Νάπολη γνώρισε κάποιον στρατιωτικό γιατρό – μπράβο, Ρομπέρτα, σου εύχομαι βίον ανθόσπαρτον κι ας μην μπορείς να παντρευτείς. Πάντα της άρεσαν οι ένστολοι.
Ξέρω πως η επίδειξη ευνοϊκής μεταχείρισης δεν είναι κάτι επιθυμητό. Αν όμως ο Ήλιος κάνει εξαιρέσεις, σίγουρα αυτοί που το αξίζουν περισσότερο είναι οι νέοι που θα αγαπιούνται για όλη τους τη ζωή. Ίσως ο Ήλιος θα ρωτήσει: «Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι; Τι μπορεί να ξέρουν αυτά τα παιδιά για την αληθινή αγάπη;». Όμως εγώ τα παρατηρώ προσεκτικά και είμαι σίγουρη πως είναι αληθινή. Μεγάλωσαν μαζί και έχει γίνει ο ένας μέρος του άλλου.
Κάθονται σε ένα βράχο. Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι εκείνη λέει, Αφουγκράσου πόσο ήσυχος είναι αυτός ο τόπος. Εκείνος δε θα το είχε πει αυτό, ούτε σ’ αυτήν, ούτε στον διευθυντή φωτογραφίας. Υπάρχουν χιλιάδες ήχοι στο νησί. Αντ’ αυτού, στρέφεται στη γυναίκα που θα γίνει η μητέρα μου και λέει: Είμαστε οδυνηρά δεμένοι. Εκείνη σκέφτεται ότι ακούγεται ωραίο. Και λιγάκι δυσάρεστο. Και δυσνόητο. Και αληθινό. Και ίσως κάπως γλυκανάλατο.
Ενώ προχωρούσαν στον κήπο, ο Διαγόρας σκέφτηκε: «Τι ψυχρός άνθρωπος. Τίποτε δεν φαίνεται να αγγίζει την ψυχή του. Πώς είναι δυνατόν να ανακαλύψει ποτέ την Αλήθεια κάποιος ο οποίος αδιαφορεί για το Κάλλος και δεν οιστρηλατείται, έστω πότε πότε από το Πάθος;»
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, και καθώς πλησιάζαμε το 1980, η δημοσιογραφία είχε για μένα μια ανάμεικτη γεύση από ουίσκι, τόνο, μουστάρδα και ελιά. Μαζί με τη δημοσιογραφία ανακάλυπτα και το ουίσκι. Δεν ήταν μεγάλη η απόσταση μεταξύ τους. Μερικά μέτρα χώριζαν την Ελευθεροτυπία και την οδό Κολοκοτρώνη – λίγο αργότερα την Πανεπιστημίου 57, όπου μεταφέρθηκαν τα γραφεία της εφημερίδας- από το μπαρ “17” και την οδό Βουκουρεστίου, τον χώρο όπου, μαζί με πολλούς από τους φίλους τού τότε- κάποιοι από τους οποίους εξακολουθούν να είναι και φίλοι του σήμερα-, μυήθηκα στους “ουσκικούς” κανόνες. Όλοι αγαπούσαμε τον Μαρή- μάλιστα, ο φίλος μου Βάσιας Τσοκόπουλος ασχολήθηκε, αργότερα, συστηματικά μαζί του- και όλοι αγαπούσαμε επίσης τον Ζορζ Σιμενόν.
Στη Χάλκη η πρέφα παιζόταν για τρία λουκούμια, όσοι και οι πρεφαδόροι, και ο χαμένος πλήρωνε τα λουκούμια και την τράπουλα. Το μόνο που έμεινε αήττητο και στις δύο χώρες είναι το τάβλι. Ακόμα και σήμερα βλέπεις στις συνοικίες της Πόλης, τους μαγαζάτορες να κάθονται σε σκαμνιά μπροστά στα μαγαζιά τους και να σκοτώνουν την ώρα τους με το τάβλι. Την ίδια εικόνα έβλεπα και στην Αθήνα, στην οδό Αγίων Ασωμάτων από την πλευρά της Πειραιώς, εκεί που υπήρχαν κάτι μαγαζιά με φτηνά παιχνίδια, ώσπου παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων εκείνο το κομμάτι της Αγίων Ασωμάτων αναβαθμίστηκε κι έγινε ένας -πολύ ωραίος κατά τα άλλα- πεζόδρομος. Χάθηκαν όμως οι ταβλαδόροι.
Ο Γιάννος απ’τη φυλακή δυο μέρες έν’ που εβγήκε
-σάπιζε χρόνους δεκατρείς και χρόνους δεκαπέντε-
τις ρούγες κατηφόρισεν, εδιάηκε στο λιμάνι
εδιάηκε στα πουταναριά, τη Ζωγραφού διαλέγει.
Είχε τα χείλη βυσδινιά και τα μισά του χρόνια.
Μα ως μες στη φλόγα των κεριών εγλέντααν το γιαγκίνι
ξανοίγει Ο Γιάννος ζουγραφιά ‘πού το κρεβάτι απάνω
προβάλλει αγγελοπρόσωπο κοπέλα γκαστρωμένη.
Η Μισέλ και τα κορίτσια πήγαν στο Ντένβερ δυο τρεις μέρες πριν από εμένα, ενόσω εγώ περιόδευα σε μερικές πολιτείες, οπότε, όταν πια έφτασα κι εγώ, οι εκδηλώσεις ήταν σε πλήρη ανάπτυξη. Βαν με δορυφορικές κεραίες και δημοσιογραφικές σκηνές είχαν περικυκλώσει το στάδιο σαν πολιορκητικός στρατός, μικροπωλητές διαλαλούσαν την πραμάτεια τους, μπλουζάκια, καπέλα, τσάντες ώμου και διάφορα κοσμήματα με το λογότυπο μας (του ανατέλλοντος ηλίου) ή το πρόσωπο μου με τις αυτάρες. Τουρίστες και παπαράτσι φωτογράφιζαν αδιάκοπα τους πολιτικούς και το περιστασιακό σουλάτσο διαφόρων διασημοτήτων στο στάδιο.
Τέλος τους ανάσπαα εις τα χείλη με ποταμηδόν δάκρυα, τους έδωσα από τρία δάκτυλα ρούμι, τους εμβακάρισα εις την λέμβο μου, εμβήκα και ο ίδιος δια να τους εναρύνω καλλιώτερα και ανέβημεν επάνω του Ορδίου, μήπως ημπορέσω πάλιν να τους εμποδίσω. Εύθυς φωνάζουν όλοι μονομιάς: – Καπεταναίοι μας και όλοι οι συνάδελφοι μας, συγχωράτε μας και κοπιάσητε μαζύ μας εις τον χορόν των εχθρών μας. Και ευθύς και οι είκοσι πέντε πιασθέντες τα χείρας με τα σπαθιά εις τους οδόντας εβγήκαν έξω από τα ταμπούρια τρέχοντας τον κατήφορον ως να επήγαινον τω όντι εις χορόν.
fayum 