“Η εποχή μας είναι η εποχή των εφευρέσεων. Αυτές οι μέρες των χειροποίητων θαυμάτων… δεν θα κρατήσουν και πολύ. Ανησυχεί αυτό κάποιον από εσάς; Ηλεκτρικοί λαμπτήρες. Ηλεκτρισμός. Πιθανόν η δική μας η γενιά να είναι η τελευταία που είδε, με γουρλωμένα μάτια, κάτι πραγματικά νέο. Οι άνθρωποι του είδους μας μπορεί να είναι οι τελευταίοι που θα κοιτάξουν ποτέ με δυσπιστία ένα πράγμα φτιαγμένο από ανθρώπινα χέρια…”
Μάντη, δεν υπάρχουν αντάρτες στον Κάτω Κόσμο. Δεν έχει ο θάνατος βουνά που υψώνονται στον ουρανό για να γεννήσουν την ελπίδα. Όπου κι αν στραφούν οι νεκροί βλέπουν πάντα προς τα πίσω.
Σχεδόν δεκατέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια μετά τη γέννησή του (για την ακρίβεια 13,8 δισεκατομμύρια), το Σύμπαν μας ξύπνησε και βάλθηκε να εξερευνήσει τον εαυτό του. Από έναν μικρό μπλε πλανήτη, μικροσκοπικά κομμάτια Σύμπαντος με συνείδηση, άρχισαν να ατενίζουν τον κόσμο με τηλεσκόπια, ανακαλύπτοντας επανειλημμένως πως όσα πίστευαν ότι υπήρχαν είναι απλώς ένα μέρος μιας μεγαλύτερης δομής: ένα ηλιακό σύστημα, ένας γαλαξίας και ένα σύμπαν με πάνω από εκατό δισεκατομμύρια άλλους γαλαξίες αραδιασμένους σε περίπλοκα σχέδια που σχηματίζουν ομάδες, σμήνη και υπερσμήνη. Και μολονότι αυτοί οι παρατηρητές που σιαθέτουν αυτεπίγνωση διαφωνούν για πολλά πράγματα, συνήθως συμφωνούν ότι οι γαλαξίες είναι όμορφοι και προκαλούν δέος.
Η ομορφιά, ωστόσο, είναι θέμα υποκειμενικό, δεν συμπεριλαμβάνεται στους νόμους της φυσικής – γι’ αυτό καθιστά την κοσμική αφύπνισή μας ακόμα πιο συναρπαστική, ένα γεγονός που αξίζει να το γιορτάσουμε επειδή μεταμόρφωσε το Σύμπαν μας από ένα ζόμπι δίχως νου και αυτεπίγνωση σε ένα ζωντανό οικοσύστημα που τρέφει τον αυτοστοχασμό, την ομορφιά και την ελπίδα – και την επιδίωξη στόχων, νοήματος και σκοπού.
Με χτυποκάρδι φύσαγε κι έσβηνε το κερί κάθε φορά που νόμιζε πως ερχόταν ο πατέρας του. Κουρασμένος από την κρυφή μάθηση, ο Νίκολα γρήγορα έγινε μέλος της Βιβλιοθήκης του Γκόσπιτς. Με την άδεια του μεθύστακα βιβλιοθηκάριου άρχισε να τακτοποιεί τα βιβλία στα ράφια, που μέχρι τότε ήταν μες στη σκόνη. Καθάριζε τις δερμάτινες ράχες τους, που μύριζαν ξερά φρούτα. Ο Νίκολα ευγνωμονούσε τους ανθρώπους που έγραφαν βιβλία. Τους εγνωμονούσε τόσο… μα τόσο πολύ! Ήταν φίλοι του, αφού στην πόλη δεν είχε κανέναν φίλο.
«Νομίζω είναι τρελός… θεότρελος».
Πέρασα πολύ χρόνο να σκέφτομαι πώς θα ήταν αν ο Μάικλ έπαιρνε τη δική μου μορφή, αν θα μπορούσα να πάρω κι εγώ τη δική του και να νιώσω πώς είναι να τραγουδάς για όλους αυτούς τους ανθρώπους που σωριάζονται στο πάτωμα και θέλουν απεγνωσμένα να σ’ αγγίξουν, σαν να έχεις θεραπευτικές ιδιότητες. Ονειρευόμουν τον Μάικλ διαρκώς, και ξέρω πως κανείς δε θα με πιστέψει, αλλά το βράδυ πριν πεθάνει, νομίζω, ονειρεύτηκα ότι κοιμόμασταν μαζί στο κρεβάτι μου και μου είπε πως δε θα κατάδερνε να εμφανιστεί στις τελευταίες του συναυλίες. Κι όταν τον ρώτησα γιατί, εκείνος απλά χαμογέλασε και μου είπε, με την υπέροχη φωνή του να τρέμει ανεπαίσθητα: «Πρέπει να πάω κάπου, Μόλι. Μη στεναχωριέσαι».
Το πατρικό μου θα ‘ναι γεμάτο βιβλία […] Θ’ αντικρύσω ένα βουνό, έναν ωκεανό βιβλίων να έχει κατακλύσει το σαλόνι, το δωμάτιο, την κουζίνα, το μπαλκόνι. Όπου κι αν στρέφω το βλέμμα θα υπάρχουν μόνο βιβλία, αραδιασμένα, σε στοίβες, πεταμένα, το ένα πάνω στο άλλο, κλειστά, ανοιχτά, στο πλάι ή μπροστά μου, άλλα σκισμένα, άλλα στριμωγμένα σε συρτάρια που χάσκουν, στο νεροχύτη, κάτω απ΄τη βρύση που στάζει, κάτω απ΄το χαλί, πάνω στο καλοριφέρ, πάνω και κάτω απ’ το κρεβάτι, χωμένα το ένα μέσα στ’ άλλο ή και μόνα τους, ελεύθερα δίπλα στις κούπες του καφέ στην κουζίνα, ακόμη και μες το ψυγείο.
Εσύ απ’ το κατώφλι θα χαίρεσαι με τη χαρά μου.
Η Γαλοπούλα η Ερατώ
από μεγάλο σόι
ονειρευότανε μικρή
να παίξει στο Μπολσόι.
Αλλα επειδή δεν παίρνανε
πουλιά για μπαλαρίνες
μεγάλωνε μονότονα
τρώγοντας βιταμίνες.
Πλησιάζουνε Χριστούγεννα
και οι χριστιανοί πεινάνε
θα μας γεμίζουν κάστανα
κι ύστερα θα μας φάνε.
Από όλα τα πράγματα μού άρεσαν περισσότερο τα βιβλία. Ο πατέρας μου είχε μια μεγάλη βιβλιοθήκη και όποτε ήταν δυνατό, προσπαθούσα να ικανοποιήσω το πάθος μου για ανάγνωση. Εκείνος δεν μου το επέτρεπε αυτό και γινόταν έξαλλος κάθε φορά που με έπιανε να διαβάζω. Έκρυψε τα κεριά όταν ανακάλυψε ότι διάβαζα κρυφά. Δεν ήθελε να χαλάσω τα μάτια μου. Αλλά βρήκα ζωικό λίπος, έφτιαξα φιτίλια , έχυσα άλλα κεριά μέσα σε καλούπια από κασσίτερο και κάθε βράδυ κάλυπτα με κλαδιά την κλειδαρότρυπα και διάβαζα, συχνά μέχρι το ξημέρωμα όταν άλλοι κοιμούνταν.
Για μια φυλή Ιθαγενών στη Παραγουάη (ή στη Βολιβία), το παρελθόν είναι αυτό που βρίσκεται μπροστά μας, γιατί μπορούμε να το βλέπουμε και το γνωρίζουμε, ενώ, αντίθετα, το μέλλον είναι αυτό που βρίσκεται πίσω μας: αυτό που βλέπουμε και δεν μπορούμε να το γνωρίσουμε. Ο μετεωρίτης έρχεται πάντα από πίσω, δεν τον βλέπουμε, δεν μπορούμε να τον δούμε. Πρέπει να τον δούμε, να τον δούμε να ‘ρχεται, και να κάνουμε στην άκρη. Πρέπει ν’ αντικρίσουμε το μέλλον. Είναι πολύ φτωχή η μνήμη που δουλεύει μόνο προς τα πίσω.
“Άλλο ένα Μανχάταν, παρακαλώ”.
Είναι αργά την ίδια νύχτα. Ο Άρθουρ Πλην πρέπει να προσέξει πόσο θα πιει, για να μην υποφέρει από πονοκέφαλο αύριο στη συνομιλία του με τον Μάντερν. Πρέπει, επίσης, να βρει να φορέσει κάτι κατάλληλο για μια διαστημική οπερέτα.
“Θα κάνω τον γύρο του κόσμου”, λέει.
