Όταν ήμουν μικρός, όπου τύχαινε να με βρει η αλλαγή του χρόνου (σε σπίτια συγγενών δηλαδή), έψαχνα να βρω ένα κλειστό δοχείο-κουτί-βάζο ώστε τη στιγμή που άλλαζε ο χρόνος, έπαιρνα μια μεγάλη ανάσα και ακριβώς στο δευτερόλεπτο της αλλαγής τη φυσούσα μέσα στο δοχείο και έκλεινα γρήγορα το καπάκι. Έτσι κρατούσα φυλαγμένη τη χρονιά εκείνη.
Χωρίς στ’ αλήθεια να έχω πλήρη επίγνωση του γιατί, αντιλαμβανόμουν ότι η ανάσα μας είναι το ισοδύναμο της ζωής μας. Η αναπνοή αλλά και ό,τι αυτό θα μπορούσε τελικά να σημαίνει: όσα είπαμε τον χρόνο που πέρασε, όσα δεν είπαμε, οι γεύσεις, οι δαγκωματιές, οι άνθρωποι που φιλήσαμε και κυρίως η ίδια η πνοή που φυσάει (από) μέσα μας.
