Tag: 2015

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΝΗΣΙ: ελεύθερες πτήσεις 3… από, για και με αφορμή την Ικαριά!

Υπάρχει στ’ αλήθεια ικαριακή omertà κι αν ναι, συνδέεται με το καριώτικο Game of Trolls; Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στους σκηνίτες και τους μανίτες και πού είναι αυτό το νησί όπου κυκλοφορούν βίδρες, σκλούπες και φαντάσματα; Μπορούν τα σαλιγκάρια να προκαλέσουν στρατιωτικό επεισόδιο και πώς ξεχωρίζεις τις κατσίκες; Έχει δει ποτέ κανείς τη Χιλιομουδού και πώς χορεύεται η ικαριακή άρια;  Τι κοινό έχουν οι Ικαριώτες με τους σολομούς και ποιος μας πήρε την Ικαριάτιδα; Τελικά, πόσες Ικαρίες υπάρχουν;

Αφηγήσεις που παραματσυρούν στον χρόνο και σκέψεις μπροστά στον καθρέφτη.

Οι ιστορίες του σήμερα και του χτες, ο τόπος και οι άνθρωποι, η μνήμη και τα υλικά της ζωής μας.

Ένα βιβλίο νησί!

Δεκάδες αρθρογράφοι της πιο επιτυχημένης μας στήλης για την Ικαρία, μαζί με άλλες τόσες φιλοξενούμενες πένες, συνδημιουργούν την πιο διαδραστική έκδοση για την Ικαρία!

Το βιβλίο σχεδίασε ο βραβευμένος Ικαριώτης Σχεδιαστής Μενέλαος Μανώλης (Gtonic Design) για λογαριασμό των Εκδόσεων ελεύθερες πτήσεις.  Μπορείτε να δείτε μερικές από τις δουλειές στο blog και την FB page του Gtonic Design. Ο Μενέλαος Μανώλης είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού μας και αρθρογραφεί στις ελεύθερες πτήσεις.

http://www.ikariamag.gr/ena-vivlio-nisi-eleytheres-ptiseis-3-apo-gia-kai-me-aformi-tin-ikaria

Όταν ήμουν παιδί, μετά τη Μεγκ, την κούκλα, αλλά πολύ πριν την εμφάνιση της κυρίας Γκρέι, μου άρεσε να εντρυφώ σε μια επαναλαμβανόμενη φαντασίωση, κατά την οποία αναλάμβανα, λέει, να φροντίσω τον καλλωπισμό μια γυναίκας. Η γυναίκα αυτή δεν ήταν ποτέ συγκεκριμένη, αλλά μια εκπρόσωπος του φύλου, η Γυναίκα, υποθέτω, το πολυτραγουδισμένο Αιώνιο Θηλυκό. Όλα ήταν πολύ αθώα, στην πράξη, τουλάχιστον διότι το μόνο που είχα να κάνω ήταν να λούζω, ας πούμε, τα μαλλιά αυτού του φανταστικού ειδώλου, ή να λιμάρω τα νύχια της ή, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, να της βάζω κραγιόν – αυτό το τελευταίο, επί τη ευκαιρία, δεν ήταν καθόλου εύκολη δουλειά., όπως έμελλε να διαπιστώσω αργότερα όταν έπεισα μια μέρα την κυρία Γκρέι να με αφήσει -στα 15 μου- να βάψω εγώ το υπέροχα σαρκώδες, εύπλαστο στόμα της μ’ένα  από εκείνα τα ραβδάκια από κόκκινο κερί που πάντοτε μου θυμίζουν χάλκινη φυσιγγιοθήκη, μέσα στην οποία κρύβεται μια απερίγραπτα μαλακή και γυαλιστερή άλικη σφαίρα.

Ήθελα να τους
βάλω τις φωνές αλλά δεν ήμουν στην παραλία γι’ αυτό. Άνθρωποι γύρω στα εξήνα
και καθηγητές πανεπιστημίου, άρα άνθρωποι που πρόλαβαν να ζήσουν την πραγματική
χούντα – με συλλήψεις, βασανιστήρια, εξορίες και τη διαρκή καχυποψία τού ποιος
μπορεί να σε ακούει από δίπλα, όπως είχα μάθει εγώ- κι ακόμη άνθρωποι που, λόγω
μόρφωσης, κάτι είχαν ακούσει για τις συνθήκες ζωής στον «υπαρκτό σοσιαλισμό»,
μιλούσαν με το πνευματικό κομφούζιο και τη συνθηματολογία των εικοσάχρονων
φοιτητών τους. […] Ξεχνώντας ότι πρωτοκαθεδρία του «κινήματος» και των
κινηματικών σημαίνει επιβολή της αυτοδικίας έναντι του θεσπισμένου νόμου, του
ενστικτώδους έναντι του λογικού, των παρορμήσεων του όχλου έναντι της
προσωπικότητας του κάθε ατόμου.

—

Δεν καταλαβαίνω
τι έχουν πάθει. Τόσο πολύ τους έπιασε το αντιμοντερνιστικό κύμα; Μεταξύ
μοντερνισμού και οικονομικής κρίσης, έχασαν τον μπούσουλα… Αντιμετωπίζουν με
καχυποψία τις έννοιες του ανθρωπισμού, της λογικής και της προόδου, με τις
οποίες μεγάλωσε η μεταπολεμική γενιά. Δε βλέπουν πια την τεχνολογία όπως εμείς,
σαν υπόσχεση ευτυχίας αλλά σαν φετίχ παρακμής…. Αποδίδουν στον Διαφωτισμό την
επινόηση της καρμανιόλας και στη βιομηχανική επανάσταση το Άουσβιτς. Οι
εργαλιοποιημένοι προλετάριοι, λένε, οδήγησαν στην περίφημη «κοινοτοπία του
κακού» και στους γραφειοκράτες των κρεματορίων όπου ο καθένας έκανε ένα μόνο
μέρος της δουλειάς εξόντωση, χωρίς να συνηδειτοποιεί το σύνολο του αποτρόπαιου
έργου… Και στα νοσοκομεία έχεις τραυματιοφορείς, νοσοκόμους, μικροβιολόγους
κι ένα σωρό άλλες ειδικότητες, χωρίς συνολική εποπτεία κάθε θεραπείας. Και αυτό
κακό; Κι αυτό γεννά εργαλιοποιημένους προλετάριους; Να επιστρέψουμε στους
πρακτικούς γιατρούς και τις μαμές λοιπόν; Ώστε να ξαναβρούμε την αύρα της
προβιομηχανικής εποχής, με τη δημιουργική φαντασία και τος πρωτοβουλίες κάθε
τεχνίτη; Τόσο μεταμοντέρνοι; Εκατό χρόνια φέτος από την έναρξη του πρώτου
παγκοσμίου πολέμου και όλη τη φρίκη που γέννησε. Δεν βλέπουν ότι έτσι αποδομούν
τη νεωτερική κοινωνία και τα ορθολογικά προσδιορισμένα, οικουμενικά δικαιώματα
του πολίτη; Την ισότητα των φύλων, τον σεβασμό της αντίθετης άποψης, την
ανοσιότητα του πολέμου…. Να τα ξεχάσουμε κι αυτά; Νοσταλγούν τις παραδόσης
της φυσικής κοινότητας, σαν τους εθνικιστές του 1914; Αυτή η νοσταλγία έφερε
τον πρώτο, αυτή οδήγησε στον δεύτερο πόλεμο, με την κορύφωση της
βαρβαρότητας…. πάλι τα ίδια θέλουν;

—

Νομίζω ότι εκείνο
που τους στρέφει σωρηδόν σε μια «ριζοσπαστική» αριστερά είναι ο φόβος ενός
πραγματικού ριζοσπαστιμού. Δε θέλουν καθόλου να μοιάζουν συντηρηστικοί,
δηλώνουν απέχθεια στον συντηρητισμό και διακυρρήσουν την ανατρεπτικότητα τους
αλλά τρομάζουν μπρος στις ανατροπές.. Εντάνει να μην είμαστε θρήσκοι αλλά όχι
και να χάσουμε κάθε επαφή με την ιερότητα […] εντάξει με το να είμαστε μέλη
της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά όχι και να χάσουμε την ελληνική λεβεντιά μας κι
εντάξει με τη Δημοκρατία, αφού στο κάτω κάτω εμείς την εφηύραμε αλλά όχι και να
πρέπει να υποταχθούμε στους κανόνες της!

«Η Δημοκρατία δεν
έχει αδιέξοδα» λένε όλοι. Αλλά πάρα πολλοί ξεχνούν πως ο τρόπος της Δημοκρατίας
να υπερβαίνει τα αδιέξοδα είναι μέσω των συνετών συμβιβασμών. Αν αποκλείσεις
κάθε συμβιβασμό τότε το αδιέξοδο είναι η ίδια η Δημοκρατία. Δε γίνεται το ένα
χωρίς το άλλο. Ωστόσο πολλοί παρακάμπτουν την αντίφαση. Ζητούν να απολαμβάνουν
τα προνόμια των τεχνολογικών εξελίξεων και ταυτόχρονα καταριούνται τα κόστη
τους. Αυτή, νομίζω, είναι η πεμπτουσία του μεταμοντερνισμού κι απο εκεί
ξεκινούν ιδέες για κοινωνικά συστήματα που θα εξασφαλίζουν μια πολύ άνετη ζωή
για όλους, χωρίς να είναι δημοκρατικά.

Δεν φτάνει που
στη χώρα μας υποφέραμε από τον δεσποτισμό επί δεκαετίας μετά τον πόλεμο και από
τη φαυλότητα επί δεκαετίες μετά τη Χούντα, τώρα που με απάνθρωπες στερήσεις για
τον μισό πληθυσμό χρειάζεται να συνετιστούμε, εγείρεται το αίτημα νέας
μονοκομματικής εξουσίας – αριστερής. Ενώ γιγαντιώνεται μια πρωτοφανής, για
ευρωπαϊκή χώρα, ναζιστική δεξιά. Ώστε να ξαναπιάσουμε τον εμφύλιο από εκεί που
τον αφήσαμε το 1949…

Βλέπω στην
τηλεόραση μερικούς από όσους υποστηρίζουν την προοπτική νέου μονοκομματισμού
και με τρομάζουν. Με το μένος τους κάποιοι, έτοιμοι να ηγηθούν ενός
σφαγιαστικού πλήθους, και με την αφέλεια τους άλλοι, που νομίζουν ότι θα φέρουν
εντιμότητα και αλληλεγγύη σε πανελλαδική, ίσως και πανευρωπαϊκή κλίμακα.

—

 Μου μιλάτε για
τους τρομοκράτες, ανθρώπους που αν δεν έχουν να μισούν και να μάχονται δεν θα
ξέρουν τι να κάνουν τη ζωή τους. Μόνο μ΄ίσος, έχθρα και μεταφυσική προσδοκία
εκπλήρωσης αιμοσταγών ιδανικών. [σήμερα], ένοπλη ρήξη σημαίνει επιβολή μιας
δικτατορικής μειοψηφίας σε όλους τους υπολοιπους. Τι παράδοση υπάρχει σε αυτή
τη χώρα; Μην αρχίσετε πάλι τα συγκινησιακά κλισέ. Μη μου μιλήσετε για «το
υφαντό της συλλογικής αγωνιστικής μνήμης», μην πείτε «το πανηγύρι ήταν μεγάλο
και ο τόπος ήταν λίγος» και μην επικαλείστε όνειρα «αγωνιστών» και ελπίδες
«τίμιων μεροκαματιάρηδων»… Θα καταλήξετε να ζητάτε να τρέχουν όλοι να
φιλήσουν «τα ροζιασμένα χέρια του παπά», όπως ζητούσε κι ένας αρχιεπίσκοπος
κάποτε… Έλεος πια με την «αισιοδοξία της βούλησης» και με τη δυσανεξία προς
όλους… Ας αντιληφθούμε πως δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή και δεν έχουμε να
συναντήσουμε αδικημένους προγόνους, στους οποίους θα πρέπει να απολογούμαστε
επειδή δεν πήραμε εκδίκηση…

Συνέντευξη στο All About Festivals για το àrtεις; fest

To All About Festivals είναι μια διαδραστική, διαδικτυακή πλατφόρμα για τα ελληνικά φεστιβάλ που πραγματοποιούνται στην Ελλάδα κάθε χρόνο. Στόχος, η δημιουργία μιας διαδικτυακής κοινότητας που αντιστοιχεί στη φυσική κοινότητα των φορέων και των οργανισμών, δημοσίου ή ιδιωτικού χαρακτήρα που δραστηριοποιούνται στο συγκεκριμένο κλάδο της πολιτιστικής οικονομίας. Το allaboutfestivals.gr ξεκίνησε να λειτουργεί πριν από λίγες ημέρες (βρείτε το και στο Facebook) και προσφέρει μια σειρά από δυνατότητες όπως η χρήση χαρτών και οδικών οδηγιών, εφαρμογές κινητών (mobile application), συνεργασία με τοπικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης, συνεργασία με επιχειρήσεις εστίασης, διαμονής και μεταφοράς και ολοκληρωμένη παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σύντομα η πλατφόρμα αυτή θα διαθέτει και αγγλική έκδοση.

Το àrtεις; fest | Ημέρες σύχρονης Ικαριακής Δημιουργίας στην Αθήνα που διοργανώνει το ikariamag.gr είναι από τα πρώτα φεστιβάλ που προβάλλονται στο All About Festival. Δείτε τη σελίδα του àrtεις; στο AΑF. Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχωρήσαμε στο ALL ABOUT FESTIVAL στο πλαίσιο προβολής του φεστιβάλ μας που θα διεξαχθεί την 3η εβδομάδα του Δεκεμβρίου 2015 στο metamatic:taf στο κέντρο της Αθήνας. Ενημερωθείτε για την πορεία του φεστιβάλ μέσα από τη σελίδα του ikariamag.gr ή από το blog arteisfest.tumblr.com.

– Τι σας ενέπνευσε και κατ’ επέκταση σας ώθησε στη δημιουργία του συγκεκριμένου φεστιβάλ;
Αρχή για όλα στάθηκε το ikariamag.gr που εδώ και 5 χρόνια έχει αποτελέσει έναν διαδικτυακό τόπο συνάντησης και σύμπλευσης ετερόκλητων αλλά και δημιουργικών Ικαρίων και εραστών του νησιού. Πολύ γρήγορα περάσαμε offline, σε εκδόσεις και εκδηλώσεις και έτσι ήρθε η ανάγκη για τη δημιουργία ενός Φεστιβάλ μεγαλύτερου που να προσφέρει περισσότερες δυνατότητες αλλά και προβολή στους συμμετέχοντες του. Ακολουθώντας πάντα το πνεύμα και τα ενδιαφέροντα του ikariamag, θέλαμε να δείξουμε ότι η Ικαρία είναι και άλλα πράγματα πέρα από τα κλισέ που έχουν δημιουργηθεί γι’ αυτήν. Πως η Ικαρία δεν είναι (μόνο) τα πανηγύρια, οι φούρνοι που δεν κλείνουν και τα μαγαζιά που αργούν να ανοίξουν. Αλλά είναι πολλά περισσότερα: Όσα μας εμπνέουν, όσα μας δονούν, η φύση της, οι άνθρωποι μας, οι μνήμες μας, οι μνήμες των γονιών μας, οι στιγμές και οι ήχοι αλλά και τα όνειρα μας για την πατρίδα μας, οι άνθρωποι που προκόβουν και δημιουργούν εκεί, κάτω απο δύσκολες συνθήκες σε μια απάνθρωπα ονομαζόμενη «άγονη γραμμή». Θεωρώντας πως η δημιουργία είναι η μεγαλύτερη επανάσταση, θελήσαμε να κάνουμε γόνιμη αυτή τη σχέση μας με το νησί και να φυτέψουμε στο βλέμμα των επισκεπτών του Φεστιβάλ, πολύτιμα υλικά και χειροποίητες αλήθειες. Τα πράγματα ούτε ήταν, ούτε είναι εύκολα. Χωρίς καμία οικονομική ενίσχυση και πάντα στο περιθώριο του χρόνου μας καθώς όλοι εργαζόμαστε για να επιβιώσουμε, βάλαμε στόχο να γίνουμε το πέρασμα για μία Ικαρία… αλλιώς! Με τεχνολογικές δοκιμές, σύγχρονες εικαστικές προσσεγίσεις και δημιουργικές απόπειρες. Γιατί πάνω απ’ όλα αυτά, ίπταται ο πρόγονος μας Ίκαρος, ένα πανανθρώπινο σύμβολο που για εμάς σημαίνει όλα όσα μας αφορούν: η προσπάθεια, η αμφιβολία, η ικανότητα, ο στόχος, η δοκιμή αλλά και το προπατορικό μας αμάρτημα: η πτήση και η πτώση. Όλα όσα απαιτεί δηλαδή η καλλιτεχνική δημιουργία, κατά την άποψη μας. Μακριά από βεβαιότητες, κλισεδούρες και ομφαλοσκοπήσεις. Γι’ αυτό άλλωστε το όνομα του φεστιβάλ μας είναι μια εκκρεμότητα: àrtεις;, που στα ικαριώτικα είναι ερώτηση και σημαίνει «θα ‘ρθεις;».



– Γιατί επιλέξατε τη συγκεκριμένη εποχή / μήνα για τη διεξαγωγή του φεστιβάλ;
Το àrtεις; γίνεται πάντα τον Δεκέμβριο, κοντά στις εορταστικές μέρες. Ο ένας λόγος είναι επειδή θέλουμε να συντονιστούμε με το εορταστικό πνεύμα και τη διάθεση των ημερών. Μια καλή ευκαιρία λοιπόν να συναντηθούνε μεταξύ τους και οι Ικάριοι των Αθηνών τις μέρες αυτές. Κυρίως όμως, ο Δεκέμβρης είναι περίπου στη μέση χρονικά από το Καλοκαίρι και το Πάσχα, οπότε θέλουμε να αποτελέσουμε τη γέφυρα σε όσους τους λείπει το νησί, φέρνοντάς το στην Αθήνα, κι έτσι να γλυκάνουμε την αναμονή μέχρι να ξαναβρεθούν εκεί.
 

– Ποιός είναι ο ρόλος της τοπικής κοινωνίας στο φεστιβάλ σας;
Η “ντόπια” Ικαρία συμμετέχει πολύ ενεργά στο àrtεις; μέσα από πολλούς τρόπους. Ως περιεχόμενο φυσικά αλλά και με καλλιτέχνες που αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν ένα project ή να εκθέσουμε τη δουλειά τους στο Φεστιβάλ. Επίσης, και αυτό για εμάς είναι πολύ σημαντικό, στο Ικαριακό Παντοπωλείον (ikariastore.gr) που λειτουργεί μέσα στους χώρους του φεστιβάλ, διαθέτουμε αποκλειστικά ικαριακά προϊόντα που παρασκευάζονται σήμερα στο νησί από ικάριους παραγωγούς.


– Σε πόσο μεγάλο βαθμό έχουν πραγματοποιηθεί οι προσδοκίες σας και ποιοί είναι οι μελλοντικοί σας στόχοι;
Είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι, ευτυχισμένοι θα έλεγα με την ανταπόκριση στο φεστιβάλ. Εκτός από τους χιλιάδες επισκέπτες, όλος αυτός ο πυρήνας δραστήριων και ανήσυχων ανθρώπων που έχουν συγκεντρωθεί γύρω από το ikariamag.gr, έχει δραστηριοποιηθεί με αποτέλεσμα να μην φιλοξενούμε απλώς εκθέσεις αλλά το àrtεις; να αποτελεί τον λόγο και την αφορμή για να γίνουν πράγματα, ακόμα και απο καλλιτέχνες που δοκιμάζονται παγκοσμίως. Γι’ αυτό το àrteam, η βασική ομάδα διοργάνωσης, έχει βάλει τους στόχους ψηλά: Να ανεβάζουμε συνεχώς το επίπεδο των εκθέσεων και των εκδηλώσεων μας χωρίς ποτέ να χάσουμε την επαφή με τον μέσο Ικαριώτη, που για εμάς είναι ο ιδανικός θεατής αλλά και κρατώντας πάντα αυτή την ενθουσιώδη σχέση με το μη ικαριακό κοινό μας που συνεχώς αυξάνεται.



– Τί θα μας παρουσιάσετε φέτος;
Το àrtεις; fest | Ημέρες σύγχρονης ικαριακής δημιουργίας στην Αθήνα (Δεκέμβριος 2015), θα έχει ως θέμα του τον Ικαριώτη. Τη ζωή του. Ιστορίες από το χτες και το σήμερα, στιγμές και μνήμες που διασταυρώνονται, σμίγουν και μέσα από την προσέγγιση πολλών καλλιτεχνών και πολλαπλών τεχνών, μάς μεταφέρουν σε μια ζώσα Ικαρία, σ’ ένα νησί που βρίσκεται δίπλα μας αλλά και μέσα μας. Στο κέντρο είναι ο άνθρωπος και αυτόν θέλουμε να γνωρίσουμε από κοντά. Με υλικά από το παρελθόν αλλά και την τεχνολογία του σήμερα. Το àrtεις; 2015 θα έχει εγκαταστάστεις, εικαστικά, εκθέσεις, προβολές, παρουσιάσεις βιβλίων, παραστάσεις, μουσικά live, dj set, εργαστήρι για παιδιά και φυσικά τοπικές γεύσεις και προϊόντα.

– Πείτε μας μια προσωπική σας εμπειρία που έχει μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό σας κατα τη διάρκεια του φεστιβάλ;
Αυτό που μου ζητάτε είναι μία πολύ δυνατή εικόνα, που όταν την είδα, ανατρίχιασα και είπα πως ναι, αξίζει αυτή η προσπάθεια.

Η ιστορία αυτής της εικόνας: Ξεκινήσαμε στο instagram το hashtag #ikariagram όπου ζητούσαμε από τους αναγνώστες μας να μοιραστούν μαζί μας εικόνες από το νησί. Από αυτές θα διαλέγαμε μερικές για να μπουν στην έκθεση #ikariagram του 2ου àrtεις;. Πολύ γρήγορα συγκεντρώθηκαν πάνω από 3000 εικόνες. Σκεφτήκαμε λοιπόν να κάνουμε την πιο παιχνιδιάρικη φωτο-έκθεση! Επιλέξαμε 70 εικόνες, τις στείλαμε στην Αμερική και τις μετατρέψαμε σε καρτέλες με εικόνες 3D για viewmaster. Τα viewmaster αυτά κρεμάστηκαν σε 3 σκοτεινούς χώρους, το καθένα από μία γυμνή λάμπα. Ο θεατής, γινόταν ο ίδιος μέρος της έκθεσης καθώς για να δει τις φωτογραφίες τρισδιάστατες έπρεπε να κρατήσει το παιχνίδι και να το στρέψει στην πηγή φωτός. Όταν είδα λοιπόν ετούτη την Ικαριώτισσα να δέχεται να παίξει το «παιχνίδι» μας, αισθάνθηκα πως εκείνη τη στιγμή είχαμε απαντήσει στο ζητούμενο του φεστιβάλ, στη συνάντηση της Ικαρίας (και των ανθρώπων της) με μία φρέσκια παιχνιδιάρικη ματιά πάνω στις ομορφιές της και σε όσα μας συνέχουν.

 

Μια μέρα το χειμώνα το εικοσιτέσσερο, έκοβα πασσάλια για το φράχτη, θυμάμαι, κι έρχεται η Ρίνα, γκαστρωμένη στον Γιάννη, και μου λέει ήρθανε πρόσφυγες (από τη Μικρασία) στο χωριό κι είπε ο πρόεδρος να μαζευτείτε οι άντρες όσοι μπορείτε να πάτε να τους διώξετε γιατί άμα ‘ρθούνε δώθε θα μας πάρουν τα κτήματα. Τ΄ακούω και γίνομαι πυρ. Πήγαμε κείθε και τους καταστρέψαμε, ρε Γούσια, το καταλαβαίνεις; Πήγαμε κείθε, μου λέει, κι είχανε πλατάνια και φορέματα, κι άμα γυρίσαμε μεις πίσω στο χωριό, τα κορίτσια μας τα βρήκαμε ακόμα με τα σιγκούνια. Τους αναστατώσαμε, τους κάναμε ζημιά και τώρα που πέσανε στην ανάγκη μας τους κλωτσάγαμε σαν τα παρσαβούρια.

Γκιακ. [gak / γξιάκου] 1. Αίμα 2. Συγγένεια εξ αίματος 3. Φόνος που γίνεται για λόγους εκδίκησης 4. Φυλή [ΕΤΥΜ. Αρβανίτικα. Γκιακ  < αλβανικά. Gjak]  

Ο χατζή γιατμάζ ήταν ένα φτηνό και αγαπημένο παιχνιδάκι των παιδιών. Ένα ανθρωπάκι γελαστό και καλοντυμένο, που τη χοντρή κοιλιά του την είχα στη θέση των ποδιών. Μέσα στην κοιλιά είχε ένα μπαλάκι. Όσο κι αν βάραγες τον χατζή γιατμάζ δεν έμενε ποτέ χάμω, το μπαλάκι τον σήκωνε πάντα όρθιο.

Ξένοι τής ήταν οι θεοί ανέκαθεν. Κι ο δικός της ο παλιός και ο κατοπινός, του αντρός της. Μόνο που προτιμούσε τους μουσουλμάνους για δικούς της λόγους, βλέποντάς τους διπλωμένους στα τζαμιά, ν’ αναζητούν το Θεό στο χαλί. Λες και η πεμπτουσία του θεού ήταν μια σπάνια δυσδιάκριτη λεπτομέρεια στα σχέδια των χαλιών κι εκείνοι την έψαχναν αγωνιωδώς μες στο μαλλί και το μετάξι. […]

Την πλλήγωσαν οι απουσίες, τα θρησκεύματα, οι προφήτες, οι άγγελοι. Μόνο στους ανθρώπους σκάλωνε η περιέργια της και στην επίγεια ζωή. Δε διέθετε το τάλαντο της ταπείνωσης, δε θα έπλενε τα πόδια κανενός θεού, σιχαινόταν τα καμώματα του Πάπα με την επηρμένη ταπεινοφροσύνη να πλένει τις ποδάρες των καρδιναλίων. Τα διάβαζε στις γαλλικές εφημερίδες και αηδίαζε. Δεν άντεχε από παιδί τους μεγαλοπρεπείς ατζέντηδες του Θεού. Όμως αδιαφορούσε, υπολογίζοντας μόνο στις αγάπες που ακρωτηριάστηκαν άγαρμπα και σε τίποτ’ άλλο.