Τα βίντεο με δήθεν νεκροψίες εξωγήινων είναι κατασκευασμένα. Καμία αγελάδα δεν έχει πέσει θύμα εξωγήινων πειραμάτων. Ο ιπτάμενος δίσκος του Ρόσγουελ ήταν μετεωρολογικό αερόστατο, το οποίο απελευθέρωσε η κυβέρνηση στο πλαίσιο του Προγράμματος Μόγκουλ. Οι Πυραμίδες της Γκίζας κατασκευάστηκαν από τους Αιγύπτιους χωρίς τη συνδρομή εξωγήινης τεχνολογίας. Και το σημαντικότερο, κάθε ισχυρισμός πως συνάνθρωποι μας έπεσαν θύματα απαγωγής από εξωγήινους είναι κατηγοριματικά ψέμα… Είναι θέμα απλής λογικής. Οποιαδήποτε μορφή ζωής αρκετά προηγμένη ώστε να ταξιδέψει έτη φωτός στο διαστρικό διάστημα δε θα είχε τίποτε το καινούργιο να μάθει από τους πρωκτούς διαφόρων αγροτών στο Κάνσας. Ούτε θα χρειαζόνταν αυτοί οι οργανισμοί να μεταμορφωθούν σε σαύρες για να διεισδύσουν στις κυβερνήσεις μας, προκειμένου να καταλάβουν τον πλανήτη. Οποιαδήποτε μορφή ζωής που κατέχει την τεχνολογία να ταξιδέψει μέχρι τη Γη δε θα χρειαζόταν να καταφύγει σε κανένα κρυφό σχέδιο, ούτε να κινηθεί διακριτικά, προκειμένουν να μας καθυποτάξει. Θα το κατόρθωνε αμέσως.
Σε καμιά άλλη πόλη του κόσμου δεν νοιώθεις τόσο έντονα τη δημοσιογραφική κουλτούρα, Το αισθάνομαι κάθε πρωί που αγοράζω τους New York Times, έντυπους, χάρτινους, σάρκινους, από τα «Στάρμπάκς» της Γκρίνουιτς Άβενιου. Αφήνω το αποτύπωμα τους για ώρες πάνω στα δάχτυλα μου, μαύρο μελάνι.
Οι Νεοϋορκέζοι αγαπούν πολύ το έξω. Μόλις το θερμόμετρο δείξει 68 βαθμούς Φαρενάιτ, τα τραπεζάκια βγαίνουν αυτόματα στα πεζοδρόμια και ανοίγουν οι κλιματισμοί στα βαγόνια του μετρό και σε όλες τις κλειστές αίθουσες και τους δημόσιους χώρους… Σήμερα το θερμόμετρο δείχνει 84 βαθμούς στο Μανχάταν και το reading room στο Πάρκο Μπράιαντ είναι στις δόξες του. Αυτό το υπαίθριο αναγνωστήριο λειτουργεί όλες τις ηλιόλουστες μέρες του χρόνου. Διαθέτει βιβλία, περιοδικά και τις εφημερίδες της ημέρας, δεμένες με τον βιεννέζικο τρόπο, ώστε να μπορείς να τις κρατάς και να τις ξεφυλλίζεις εύκολα. Η ανάγνωση είναι δωρεάν, ενώ ένας συντονιστής βρίσκεται εκεί για οποιαδήποτε βοήθεια. Το Μπράιαν Πάρκ είναι ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά του Μανχάταν., πίσως ακριβώς από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη, τη NYPL. Δημιουργήθηκε το 1974, κατά το πρότυπο του γαλλικού κήπου, και είναι ένας από τους αγαπημένους χώρους των κατοίκων της πόλης. Μια ζεστή μέρα, όπως τη σημερινή, το επισκέπτονται 15.000 κατα μέσον όρο. Είναι άψογα συντηρημένο και φυτεμένο, καθώς η συντήρηση του έχει ανατεθεί σε έναν ιδιωτικό, μη κερδοσκοπικό οργανισμό, το Bryant Park Corporation.
Τράβα, τράβα και στρώσε γρήγορα τραπέζι με ό,τι έχουμε. Και να σε δω, όχι γλυφιτζούρια ή τίποτα μελόπιτες ή παστέλια. Κουβάλα μας ολάκερο το κριάρι, φέρε τη γίδα και μέλι σαραντάχρονο! Και βότκα μπόλικη, βότκα χωρίς μπιχλιμπίδια, χωρίς σταφίδες και τέτοια που μηχανεύεται το γυναικομάνι, μα βότκα άκρατη που ν’ αφρίζει, να παίζει και να βράζει σα λυσσασμένη.
Αργότερα,καθισμένοι στα πόδια του κρεβατιού, μισοντυμένοι κάπνιζαν. Πες μου, τον ρώτησε η Κούλα, φέρνεις συχνά κορίτσια εδώ; Του το είπε με ένα πρόσωπο φουντωμένο, που ακόμα έκαιγε. Ο Μίμης χαμήλωσε το κεφάλι. Ήταν ωραίος έτσι ξεχτένιστος, με το λαιμό γυμνό, ο τράχηλος του κόμπους κόμπους να διαγράφει τη ραχοκοκαλιά και να γυαλίζει στο φως της λάμπας. Δεν φέρνω κορίτσια, της είπε, μ’ αρέσουν οι ώριμες γυναίκες.
Όταν πήγα πρώτη φορά στην Αμερική, παρακολούθησα το μάθημα του Συνταγματολόγου Λόρενς Τράιμπ, που δίδασκε στο μεγάλο αμφιθέατρο, το οποίο χώραγε 120 περίπου παιδιά. Ο Τράιμπ λοιπόν είχε τις θέσεις κανονισμένες. «Εδώ κάθεται πχ ο Σταυρόπουλος». Και είχε ένα διάγραμμα με τις θέσεις και τα ονόματα του καθενός. Σε λίγο λοιπόν είχε μάθει όλα τα ονόματα. Και τα ονόματα εκεί είναι δύσκολα. Για πάτε εσείς να προφέρετε ένα κινέζικο όνομα ή το Τσακυράκης, ξέρω γω… Κι όμως η άσκηση τούς κάνει να τα μαθαίνουν. Εγώ δεν συγκρατώ ονόματα με τίποτα, γιατί στο πανεπιστήμιο το ελληνικό δε σου λέει κανένας ότι πρέπει να μάθεις τα ονόματα των φοιτητών. Όταν γύρισα λοιπόν στην Ελλάδα, έκανα ένα μάθημα επιλογής, Πολιτειολογία. Λέω στα παιδιά: «Βάλτε μου μία ταμπέλα με το όνομα σας, γράφοντας ο καθένας πώς θέλει να τον φωνάζω: Απόστολο; Αποστόλη, Τόλη; Ώστε να ξέρω τα ονόματα σας». Που δεν ήταν και πολλοί, καμιά εικοσαριά. Σας πληροφορώ ότι την επομένη κιόλας εμφανίζεται ο Κνίτης και μου λέει: «Πας να πάρεις παρουσίες για να ελέγχεις ποιοι έρχονται στο μάθημα». Ο αυτόκλητος υπερασπιστής των δικαιωμάτων των φοιτητών ανησυχεί μην τυχόν ο καθηγητής… μάθει το όνομα σου. Δε γίνεται, παιδιά, δεν παίζονται!
THE RAW MATERIAL This man can make his body anything he wants it to be. He may want to be a postman, a nice chap, salt of the earth with good friends. He may want to be the manager of a shoe company. He may want to be an actor or a film director. He may want to be a company director with a jaguar car and a house in the country. Or a government minister with two jaguars. What this man wants, he will get. But he has to wanted enough to go about get in it. Dreaming and talking about it won’t achieve anything. There is only one person who can determine the shape of your life. YOU. Who are you going to be?
Κοιμήθηκε βαθιά μετά το ξέσπασμα του. Ψίθυροι, λιβάνια και βήματα ξερά δεν τον εμπόδισαν να κοιμηθεί ως τις επτά το πρωί, που ο θείος Κικής έφερε φρεσκοαλεσμένο καφέ, για να συνέλθουν όλοι από την ξαγρύπνια. Έφυγε το λιβάνι, γέμισε άρωμα εξωτικό το σπίτι, σαράντα βραζιλιάνες μαυρούλες με σφιχτά κωλαράκια στριμώχτηκαν χορεύοντας σάμπα σε ένα τρίλεπτο όνειρο, που το διέλυσε η πικρή, διεγερτική μυρωδιά του εκλεκτού χαρμανιού. Χώθηκε κι ο ήλιος θρασύς από τα παντζούρια που έχασκαν, στον νεροχύτη φλιτζάνια και πιατάκια χοροπηδούσαν, η θεία Νίτσα έδινε νευρικά διαταγές. Μια δύσκολη μέρα για όλους –και για τον Σίμο, βέβαια- ξεκινούσε…
Και στο εξής δε θα κατηγορούμε ούτε τον υπηρέτη μας ούτε τον γείτονα μας ούτε τα παιδιά μας ως τον υπεύθυνο για τα όποια δεινά μας. Γιατί θα γνωρίζουμε ότι τις δικές μας πράξεις τις προκαλούν οι δικές μας αντιλήψεις. Και τις αντιλήψεις μας, το τι θα πιστέψουμε και τι όχι, το εξουσιάζουμε εμείς και τίποτα έξω από εμάς. […] Το αντιλαμβάνεσαι λοιπόν και ο ίδιος ό,τι, αν θέλεις να μελετήσεις πραγματικά τις αντιλήψεις σου, θα πρέπει να γίνεις το ζώο εκείνο που οι πάντες κοροϊδεύουν: άνθρωπος που σπουδάζει. Και το καταλαναίνεις και μόνος σου ότι αυτό δεν είναι υπόθεση της μιας ώρας ή της μιας μέρας.
Στη διαμόρφωση της οπτικής κουλτούρας της Ελλάδας, διαλέξαμε τέσσερα σύγχρονα έντυπα για μια συζήτηση για τα σύγχρονα Μέσα και τους υποψιασμένους αναγνώστες.
Στο ξεκίνημα αυτής της έρευνας, μίλησα με τον θρυλικό συγγραφέα, κριτικό τέχνης και καθηγητή, Μάνο Στεφανίδη. Αντί εισαγωγής, θέλω να χρησιμοποιήσω κάποια δικά του λόγια: «Δημιουργείται μια νέα γενιά παιδιών που αποστρέφονται την τηλεόραση και αυτό είναι παρήγορο. Όπως αποστρέφονται και τις παραδοσιακές μορφές πληροφόρησης, έχουν μια άμεση σχέση (και εξάρτηση) από το ίντερνετ – οι πιο «υποψιασμένοι» ενδιαφέρονται και ψάχνουν ιδιαίτερα πράγματα που έρχονται απ’ τον παγκόσμιο χώρο.
Η αισθητική πρέπει να παίξει ξανά σημαντικό ρόλο στις ζωές μας, όχι σαν κοσμική επίδειξη, νεοπλουτισμός ή ματαιοδοξία. Αισθητική είναι η ανομολόγητη σχέση που πρέπει να έχουμε με την Τέχνη, σαν άμυνα στη φθορά, στην αναξιοπρέπεια, στην γελοιότητα, στην καθημερινή τελικά αδρανοποίησή μας. Η Τέχνη είναι η τελευταία μορφή απελευθέρωσης- και επανάστασης».
Παρακάτω θα δείτε τις συνεντεύξεις: Για το περιοδικό Influencers, μιλά ο εκδότης Φώτης Τσιμέλας. Για το Taverna, στις ερωτήσεις απαντά ο Μιχάλης Μιχαήλ, διευθυντής του περιοδικού. Για το Ikaria Mag μίλησα με τον εκδότη Κωνσταντίνο Βατούγιο. Για τον Μπλε Κομήτη, απάντησε ο αρχισυντάκτης και σχεδιαστής κόμικς, Γιώργος Γούσης.
1. Ποια είναι η ταυτότητα του περιοδικού και ποιο ήταν το κίνητρο για να το δημιουργήσετε;
Σε λίγες ημέρες, την 1η του Μάρτη, το ikariamag.gr γίνεται 8 χρονών! Το ikariamag.gr είναι ένα ηλεκτρονικό περιοδικό… από, για και με αφορμή την Ικαριά. Το δημιούργησε μια ομάδα ανθρώπων που είχε ήδη δοκιμάσει κάποια πράγματα στον χώρο της ενημέρωσης και των εκδόσεων στο νησί και αποφάσισε πώς ήρθε η ώρα να κάνει κάτι διαφορετικό: να δημιουργήσει μία τοπική (ηλεκτρονική, αρχικώς) έκδοση όπου αυτό το χαρακτηριστικό εντοπιότητας θα είναι απλώς η αφορμή, η «πόρτα» από την οποία θα μπούμε και θα σας συστηθούμε για να σας μιλήσουμε για όσα μας απασχολούν, για τα επίκαιρα και τα παλιά, για τον τρόπο που προσπαθούμε να ορίσουμε τις ζωές μας, με τα δικά μας μέσα.
2. Περιεχόμενο και εικόνα: Πως διαμορφώνονται και αλληλεπιδρούν στην τέχνη της περιγραφής;
Αν μιλάμε για την εικόνα του περιοδικού ως όψη και στήσιμο, σε σχέση με το περιεχόμενο του, θεωρώ πως είναι σε απόλυτη σύνδεση. Κι έτσι πρέπει. Είναι το ομοούσιο πνεύμα μιας έκδοσης. Ευτυχώς, τη δική μας εικόνα, σε ό,τι κάνουμε, από το site μέχρι την επικοινωνία των γεγονότων και τις εκδόσεις μας, την έχει αναλάβει ο εξαιρετικός -επίσης Ικάριος- γραφίστας Μενέλαος Μανώλης. Συμμετέχει και στη συντακτική ομάδα του περιοδικού, η άποψη του για την ύλη και το ύφος της είναι συγκεκριμένη και θα έλεγε κανείς ότι από αυτήν ξεκινάει η αισθητική του για τον σχεδιασμό. Αυτός δημιούργησε σε μεγάλο βαθμό αυτό που είμαστε.
3. Τι κάνει ένα έντυπο να ξεχωρίζει σήμερα;
Ποια είναι η «Πολιτεία» της κάθε έκδοσης: Τι κάνει για να πάει το κοινό στο οποίο απευθύνεται, λίγο παρακάτω, σε έναν κόσμο ανοικτό, μη φοβικό, που δεν αρκείται στο τάπερ περιεχόμενο… με τάπερ τίτλο για να προκληθεί το τάπερ συναίσθημα; Τι «καταδεχόμαστε» για τον εαυτό μας;
4. Ποιες οι διαφορές των ελληνικών Μέσων από το αντίστοιχο πεδίο στο εξωτερικό;
Δεν έχω κάποια αντίστοιχη εμπειρία από το εξωτερικό, παρά μόνο ως αναγνώστης. Να υποθέσω μπορώ: μεγαλύτερο κοινό άρα και περισσότερες δυνατότητες. Μεγαλύτερες ομάδες ενδιαφερομένων για συγκεκριμένες θεματικές –και πιο εκπαιδευμένων σε αυτές. Αν κιόλας η γλώσσα είναι ομιλουμένη ευρέως ανά τον κόσμο, οι ομάδες αυτές διευρύνονται ακόμη περισσότερο.
5. Αγαπημένες επιρροές;
Μόνο προσωπικά μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό: από έφηβος αγοράζω συστηματικά εφημερίδες, περιοδικά – έντυπες εκδόσεις αλλά και συνδρομές ηλεκτρονικών. Προσπαθώ να παρακολουθώ όλη την κουλτούρα της περιοδικότητας. Και αυτός ο εθισμός μου άφησε ένα κουσούρι: τρέφω βαθιά εκτίμηση στα λεγόμενα «συστημικά Μέσα», κυρίως του εξωτερικού αλλά ας μην το περιορίσουμε. Όχι σε όλα και όχι άκριτα αλλά δεν απορρίπτω συλλήβδην τον ρόλο και την ποιότητα τους. Ίσα ίσα, για μένα, στέκονται πολύ συχνά φάρος περιεχομένου, εικόνας, στησίματος, επικοινωνίας, ακόμα και εμπειρίας ανάγνωσης με τα νέα interactive format.
6. Πόσο επηρεάζει η (οικονομική) κρίση προσπάθειες σαν τη δική σας;
Είναι κρίση ότι 1 στους 2 Έλληνες δεν ανοίγει ποτέ του βιβλίο, ότι ο ρόλος των ΜΜΕ έχει απαξιωθεί μέχρι και από τα πλέον επίσημα πολιτειακά χείλη; Κάποια πράγματα ίσως είναι σημεία των καιρών, ότι ο κόσμος προτιμά να ενημερώνεται από τα Social Media και όχι από τα Μέσα λόγου χάρη, αλλά όλα συνηγορούν στο ότι το μόνο που περνάει Κρίση είναι η η κριτική μας ικανότητα. Από εκεί και πέρα, δυσκολίες πάντα υπήρχαν –πώς αλλιώς;- έχουν κι αυτές την τρέλα τους ή τη νοστιμιά τους.
fayum 