2021 – fayum

Ο Τζίμης στην Κυψέλη

«Δεν έχεις αντιληφθεί πού ζούμε! Σε έναν κόσμο αυτολύπησης. Δες τις ταινίες που σπάνε ταμεία, τα βιβλία που γίνονται ανάρπαστα. Ποιους έχουν για ήρωες; Κάποιους οι οποίοι κακοποιήθηκαν, βιάστηκαν, εξευτελίστηκαν, τράβηξαν του λιναριού τα βάσανα. Οι άνθρωποι δεν καμαρώνουν πλέον για ό,τι κατάφεραν. Επαίρονται για ό,τι έπαθαν. Όπως στους βίους αγίων, που φρίττεις να διαβάζεις πώς τρύπησαν τον έναν με αμέτρητα βέλη, πώς παλούκωσαν την άλλη. Οίκτος και οργή, ιδού η συνταγή της επιτυχίας στην εποχή μας! Το να περνιέσαι για θύμα σού ανοίγει όλους τους δρόμους.»

Όλα Είναι Μάταια

Πατάς enter. Τελευταίο mail. Τελευταία καταχώρηση στο Excel. Τελευταίο check της παρουσίασης. Τελευταίες διορθώσεις των κειμένων. Για σήμερα, για απόψε, για τώρα. Η οθόνη κλείνει. Του κινητού, του laptop, του τάμπλετ; Δεν έχει σημασία. Βλέπεις την αντανάκλαση σου στη μαύρη επιφάνεια. Ποιος είναι αυτός, ρε γαμώτο; Τον αναγνωρίζεις; Πώς σκατά έφτασες ως εδώ; Πώς έμπλεξες έτσι; Κάνεις μια αναδρομή όταν ήσουν μικρός. Ήσουν ευτυχισμένος. Χαμογέλαγες και περνούσες καλά. Μπορείς να θυμηθείς τώρα την τελευταία φορά που σ’ έκανε κάτι χαρούμενο; Τόσο χαρούμενο που ξέχασες τα πάντα κι απλώς αφέθηκες σ’ αυτό;

Η Μεταμόρφωση

Ήταν ένα μήλο. Άλλο ένα μήλο ακολούθησε αμέσως το πρώτο. Ο Γκρέγκορ στάθηκε αλαφιασμένος. Δεν υπήρχε λόγος να τρέχει, γιατί ο πατέρας είχε πάρει την απόφαση να τον βομβαρδίσει. Είχε γεμίσει τις τσέπες του με μήλα από τη φρουτιέρα που ήταν πάνω στο μπουφέ και τα ‘ριχνε, το ένα μετά το άλλο, δίχως να σκοπεύει καλά.

Σικελικό Ειδύλλιο

Δίπλα στον νεροχύτη έχω ένα μπουκάλι τζιν, ένα μπουκάλι κόκκινο βερμούτ κι ένα Campari: Καμιά φορά φτιάχνω νεγκρόνι. Το κακό με τα νεγκρόνι είναι πως το ένα δεν αρκεί, με τα δυο νιώθω ήδη τη νεφέλη της μέθης κι ύστερα προχωρώ εύθυμα προς το τρίτο με αποτέλεσμα να θέλω να τηλεφωνήσω στη Ρομπέρτα μες τη νύχτα. Της τηλεφώνησα δυο τρεις φορές, αλλά το έκλεισα προτού απαντήσει. Άκουσα ότι στη Νάπολη γνώρισε κάποιον στρατιωτικό γιατρό – μπράβο, Ρομπέρτα, σου εύχομαι βίον ανθόσπαρτον κι ας μην μπορείς να παντρευτείς. Πάντα της άρεσαν οι ένστολοι.

Η Κλάρα και ο Ήλιος

Ξέρω πως η επίδειξη ευνοϊκής μεταχείρισης δεν είναι κάτι επιθυμητό. Αν όμως ο Ήλιος κάνει εξαιρέσεις, σίγουρα αυτοί που το αξίζουν περισσότερο είναι οι νέοι που θα αγαπιούνται για όλη τους τη ζωή. Ίσως ο Ήλιος θα ρωτήσει: «Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι; Τι μπορεί να ξέρουν αυτά τα παιδιά για την αληθινή αγάπη;». Όμως εγώ τα παρατηρώ προσεκτικά και είμαι σίγουρη πως είναι αληθινή. Μεγάλωσαν μαζί και έχει γίνει ο ένας μέρος του άλλου.

Ανησυχία

Κάθονται σε ένα βράχο. Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι εκείνη λέει, Αφουγκράσου πόσο ήσυχος είναι αυτός ο τόπος. Εκείνος δε θα το είχε πει αυτό, ούτε σ’ αυτήν, ούτε στον διευθυντή φωτογραφίας. Υπάρχουν χιλιάδες ήχοι στο νησί. Αντ’ αυτού, στρέφεται στη γυναίκα που θα γίνει η μητέρα μου και λέει: Είμαστε οδυνηρά δεμένοι. Εκείνη σκέφτεται ότι ακούγεται ωραίο. Και λιγάκι δυσάρεστο. Και δυσνόητο. Και αληθινό. Και ίσως κάπως γλυκανάλατο.

Τοπικοί Τροπικοί

Μάριος Χατζηπροκοπίου, Εκδόσεις Αντίποδες

Ο Γιάννος απ’τη φυλακή δυο μέρες έν’ που εβγήκε
-σάπιζε χρόνους δεκατρείς και χρόνους δεκαπέντε-
τις ρούγες κατηφόρισεν, εδιάηκε στο λιμάνι
εδιάηκε στα πουταναριά, τη Ζωγραφού διαλέγει.
Είχε τα χείλη βυσδινιά και τα μισά του χρόνια.
Μα ως μες στη φλόγα των κεριών εγλέντααν το γιαγκίνι
ξανοίγει Ο Γιάννος ζουγραφιά ‘πού το κρεβάτι απάνω
προβάλλει αγγελοπρόσωπο κοπέλα γκαστρωμένη.