Κάθονται σε ένα βράχο. Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι εκείνη λέει, Αφουγκράσου πόσο ήσυχος είναι αυτός ο τόπος. Εκείνος δε θα το είχε πει αυτό, ούτε σ’ αυτήν, ούτε στον διευθυντή φωτογραφίας. Υπάρχουν χιλιάδες ήχοι στο νησί. Αντ’ αυτού, στρέφεται στη γυναίκα που θα γίνει η μητέρα μου και λέει: Είμαστε οδυνηρά δεμένοι. Εκείνη σκέφτεται ότι ακούγεται ωραίο. Και λιγάκι δυσάρεστο. Και δυσνόητο. Και αληθινό. Και ίσως κάπως γλυκανάλατο.
Ενώ προχωρούσαν στον κήπο, ο Διαγόρας σκέφτηκε: «Τι ψυχρός άνθρωπος. Τίποτε δεν φαίνεται να αγγίζει την ψυχή του. Πώς είναι δυνατόν να ανακαλύψει ποτέ την Αλήθεια κάποιος ο οποίος αδιαφορεί για το Κάλλος και δεν οιστρηλατείται, έστω πότε πότε από το Πάθος;»
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, και καθώς πλησιάζαμε το 1980, η δημοσιογραφία είχε για μένα μια ανάμεικτη γεύση από ουίσκι, τόνο, μουστάρδα και ελιά. Μαζί με τη δημοσιογραφία ανακάλυπτα και το ουίσκι. Δεν ήταν μεγάλη η απόσταση μεταξύ τους. Μερικά μέτρα χώριζαν την Ελευθεροτυπία και την οδό Κολοκοτρώνη – λίγο αργότερα την Πανεπιστημίου 57, όπου μεταφέρθηκαν τα γραφεία της εφημερίδας- από το μπαρ “17” και την οδό Βουκουρεστίου, τον χώρο όπου, μαζί με πολλούς από τους φίλους τού τότε- κάποιοι από τους οποίους εξακολουθούν να είναι και φίλοι του σήμερα-, μυήθηκα στους “ουσκικούς” κανόνες. Όλοι αγαπούσαμε τον Μαρή- μάλιστα, ο φίλος μου Βάσιας Τσοκόπουλος ασχολήθηκε, αργότερα, συστηματικά μαζί του- και όλοι αγαπούσαμε επίσης τον Ζορζ Σιμενόν.
Στη Χάλκη η πρέφα παιζόταν για τρία λουκούμια, όσοι και οι πρεφαδόροι, και ο χαμένος πλήρωνε τα λουκούμια και την τράπουλα. Το μόνο που έμεινε αήττητο και στις δύο χώρες είναι το τάβλι. Ακόμα και σήμερα βλέπεις στις συνοικίες της Πόλης, τους μαγαζάτορες να κάθονται σε σκαμνιά μπροστά στα μαγαζιά τους και να σκοτώνουν την ώρα τους με το τάβλι. Την ίδια εικόνα έβλεπα και στην Αθήνα, στην οδό Αγίων Ασωμάτων από την πλευρά της Πειραιώς, εκεί που υπήρχαν κάτι μαγαζιά με φτηνά παιχνίδια, ώσπου παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων εκείνο το κομμάτι της Αγίων Ασωμάτων αναβαθμίστηκε κι έγινε ένας -πολύ ωραίος κατά τα άλλα- πεζόδρομος. Χάθηκαν όμως οι ταβλαδόροι.
Ο Γιάννος απ’τη φυλακή δυο μέρες έν’ που εβγήκε
-σάπιζε χρόνους δεκατρείς και χρόνους δεκαπέντε-
τις ρούγες κατηφόρισεν, εδιάηκε στο λιμάνι
εδιάηκε στα πουταναριά, τη Ζωγραφού διαλέγει.
Είχε τα χείλη βυσδινιά και τα μισά του χρόνια.
Μα ως μες στη φλόγα των κεριών εγλέντααν το γιαγκίνι
ξανοίγει Ο Γιάννος ζουγραφιά ‘πού το κρεβάτι απάνω
προβάλλει αγγελοπρόσωπο κοπέλα γκαστρωμένη.
Η Μισέλ και τα κορίτσια πήγαν στο Ντένβερ δυο τρεις μέρες πριν από εμένα, ενόσω εγώ περιόδευα σε μερικές πολιτείες, οπότε, όταν πια έφτασα κι εγώ, οι εκδηλώσεις ήταν σε πλήρη ανάπτυξη. Βαν με δορυφορικές κεραίες και δημοσιογραφικές σκηνές είχαν περικυκλώσει το στάδιο σαν πολιορκητικός στρατός, μικροπωλητές διαλαλούσαν την πραμάτεια τους, μπλουζάκια, καπέλα, τσάντες ώμου και διάφορα κοσμήματα με το λογότυπο μας (του ανατέλλοντος ηλίου) ή το πρόσωπο μου με τις αυτάρες. Τουρίστες και παπαράτσι φωτογράφιζαν αδιάκοπα τους πολιτικούς και το περιστασιακό σουλάτσο διαφόρων διασημοτήτων στο στάδιο.
Τέλος τους ανάσπαα εις τα χείλη με ποταμηδόν δάκρυα, τους έδωσα από τρία δάκτυλα ρούμι, τους εμβακάρισα εις την λέμβο μου, εμβήκα και ο ίδιος δια να τους εναρύνω καλλιώτερα και ανέβημεν επάνω του Ορδίου, μήπως ημπορέσω πάλιν να τους εμποδίσω. Εύθυς φωνάζουν όλοι μονομιάς: – Καπεταναίοι μας και όλοι οι συνάδελφοι μας, συγχωράτε μας και κοπιάσητε μαζύ μας εις τον χορόν των εχθρών μας. Και ευθύς και οι είκοσι πέντε πιασθέντες τα χείρας με τα σπαθιά εις τους οδόντας εβγήκαν έξω από τα ταμπούρια τρέχοντας τον κατήφορον ως να επήγαινον τω όντι εις χορόν.
«Η βασική δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε πως ήταν ο κόσμος του λεγόμενου παλιού ΠΑΣΟΚ, οι πρώην οπαδοί του Τσοχατζόπουλου στη σύγκρουση του με τον Σημίτη για την ηγεσία του κόμματος. Ο κόσμος αυτός, εκπαιδευμένος σε ένα είδος συγκεκριμένου λόγου, άκουσε τον αρχετυπικό λαϊκίστικο λόγο από το στόμα του Τσίπρα και αναγνωρίστηκε σ’ αυτόν. Δε μιλάμε, δηλαδή, για ΚΚΕ Εσωτερικού των διανοούμενων, του Κύρκου που παίζει τη φυσαρμόνικα και του κόμματος που βάζει Μπετόβεν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, αλλά για το «πληβειακό» στοιχείο του ΠΑΣΟΚ, που όχι μόνο δεν υπήρχε στο ΚΚΕ Εσωτερικού, αλλά το μισούσε θανάσιμα.»
Changing table, crib mobile, night-light. Diaper cream, wet wipes, bubble bath. Onesies, blankies, boppies. Breast pump, bottle warmer, bouncy seat. Baby bath, baby gate, baby chair. All the Tetris pieces to fit—somehow—into their home, their lives, their budget.
«Δε λέω τίποτα καινούργιο αν ισχυριστώ ότι για τον Καβάφη το γλωσσικό ζήτημα δεν υπήρξε ποτέ. Ούτε για τον Σολωμό υπήρξε ούτε για τον Κάλβο ούτε για τον Παπαδιαμάντη ούτε για τον Ροΐδη. Ο γλωσσικός εμφύλιος δεν αφορούσε τους δημιουργούς. Είναι μια υπόθεση που αφορά μόνο τους φιλολόγους και τους πολιτικούς οι οποίοι διεκδικούσαν την εξουσία στο εκπαιδευτικό σύστημα. Και διαχειρίστηκαν τη γλώσσα με τον συνήθη ρωμαίικο τρόπο: την έσυραν και την διέσυραν σ’ ένα γήπεδο ανταγωνισμών προσωπικών, πολιτικών, ιδεολογικών. Κατάφεραν να την υποτάξουν κι αυτή στον κανόνα του θυμού. Αν είχαμε ακούσει τους ποιητές μας, το γλωσσικό δεν θα είχε ταλαιπωρήσει τη φαιά ουσία τόσων γενεών, σύγκρουση που έφτασε να κοστίσει και ζωές, όπως στα περίφημα Ορεστειακά. Ο λόγος των ποιητών μπορεί να είναι ειρωνικός, όπως του Καβάφη, του Ροΐδη ή του Παπαδιαμάντη, όμως δεν παράγει θυμό. Κι αν δεν παράγεις θυμό στην Ελλάδα των δυο αιώνων, είσαι καταδικασμένος να μην εισακουστείς.»
fayum 