«Κάτι είχε αρχίσει να αλλάζει στον τρόπο που έπινε. Ο παραγωγικός χρόνος, μέσα στα όρια του οποίου λειτουργούσε με διαύγεια, είχε αρχίσει να συρρικνώνεται, ενώ αντίστοιχα έγινε πιο απότομη η καταβύθιση του στον ασυνάρτητο και ομιχλώδη κόσμο του αλκοόλ. […] Ο Μαρκ δεν είχε πρόβλημα να είναι από εκείνους τους αλκοολικούς που έχουν πολλά στο μυαλό τους και που παιδεύονται να βρουν που έχουν βάλει τα κλειδιά τους. Αυτή η μαλακία όμως με την απαγωγή του εαυτού – που είναι σαν να απομακρύνεται από σένα και τη θέση σου να καταλαμβάνει ένας δαίμονας και την επόμενη μέρα να θυμάσαι ξανά όσα έκανες το περασμένο βράδυ και οι αναμνήσεις σου να είναι σαν σκισμένα χαρτιά∙ αυτή η αγωνία, λοιπόν, να θες να ξέρεις τι ακριβώς έχεις κάνει και συνάμα να μη θες να ξέρεις καθόλου -, τέτοιου είδους αλκοολικός δε θα ήθελε να είναι.»
fayum 