Ξέρω πως η επίδειξη ευνοϊκής μεταχείρισης δεν είναι κάτι επιθυμητό. Αν όμως ο Ήλιος κάνει εξαιρέσεις, σίγουρα αυτοί που το αξίζουν περισσότερο είναι οι νέοι που θα αγαπιούνται για όλη τους τη ζωή. Ίσως ο Ήλιος θα ρωτήσει: «Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι; Τι μπορεί να ξέρουν αυτά τα παιδιά για την αληθινή αγάπη;». Όμως εγώ τα παρατηρώ προσεκτικά και είμαι σίγουρη πως είναι αληθινή. Μεγάλωσαν μαζί και έχει γίνει ο ένας μέρος του άλλου.
Κάθονται σε ένα βράχο. Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι εκείνη λέει, Αφουγκράσου πόσο ήσυχος είναι αυτός ο τόπος. Εκείνος δε θα το είχε πει αυτό, ούτε σ’ αυτήν, ούτε στον διευθυντή φωτογραφίας. Υπάρχουν χιλιάδες ήχοι στο νησί. Αντ’ αυτού, στρέφεται στη γυναίκα που θα γίνει η μητέρα μου και λέει: Είμαστε οδυνηρά δεμένοι. Εκείνη σκέφτεται ότι ακούγεται ωραίο. Και λιγάκι δυσάρεστο. Και δυσνόητο. Και αληθινό. Και ίσως κάπως γλυκανάλατο.
Για μια φυλή Ιθαγενών στη Παραγουάη (ή στη Βολιβία), το παρελθόν είναι αυτό που βρίσκεται μπροστά μας, γιατί μπορούμε να το βλέπουμε και το γνωρίζουμε, ενώ, αντίθετα, το μέλλον είναι αυτό που βρίσκεται πίσω μας: αυτό που βλέπουμε και δεν μπορούμε να το γνωρίσουμε. Ο μετεωρίτης έρχεται πάντα από πίσω, δεν τον βλέπουμε, δεν μπορούμε να τον δούμε. Πρέπει να τον δούμε, να τον δούμε να ‘ρχεται, και να κάνουμε στην άκρη. Πρέπει ν’ αντικρίσουμε το μέλλον. Είναι πολύ φτωχή η μνήμη που δουλεύει μόνο προς τα πίσω.
Πολλοί σήμερα λένε και γράφουν για τη μεσογειακή διατροφή και για το πόσο υγιεινή είναι. Προφανώς δεν έχουν ζήσει σε μεσογειακό χωριό, μιλάνε για κάτι φανταστικό. Αληθεύει ακριβώς το αντίθετο. Κυριαρχούσε το τηγάνι. Όλα τηγανητά, και το κρέας, όταν υπήρχε, τηγανητό. Ασφαλώς επειδή υπήρχε λάδι. Το ψητό δεν φτουράει. Στο τηγανητό, που κολύμπαγε στο λάδι, μπορούσαν να βουτάνε πολλές μπουκιές ψωμί και να χορταίνουν.
Για την Άννα, που δεν έγινε ποτέ ζωγράφος. Που μεγάλωσε και τώρα είναι δημόσιος υπάλληλος στο ΚΕΠ του νησιού. Και βάζει σφραγίδες και υπογραφές. Και βγάζει φωτοτυπίες και τα σκουπίδια, όταν φεύγει κάθε μέρα στις 14:00. Και στις 14:15, όταν ξεκλειδώνει την πόρτα του σπιτιού της, δεν κοιτάζει ποτέ αριστερά στον τοίχο. Εκεί που είναι κρεμασμένος ο πίνακας της. Που είχε φτιάξει δεκαπέντε χρόνια πριν. Που είχε κερδίσει και βραβείο. Κι ο άντρας της έφτιαξε την κορνίζα, για να τον κλείσει μέσα, για να τον προστατέψει. Και τον κρέμασε από καμάρι για τη γυναίκα του. Που δεν ήταν σαν τις άλλες κοπέλες του χωριού. Εκείνη ήταν ταλατούχα.
Όταν ο πληθυσμός της γης άρχισε να μειώνεται, έψαχναν όλοι να βρουν τον λόγο: τον ένα και μοναδικό. Αυτό πια είχε γίνει η κύρια ανθρώπινη δραστηριότητα… Έφτιαχνε λοιπόν ο καθένας τη θεωρία του, όχι για να βοηθήσει με κάποιο τρόπο να αποφευχθεί το προαναγγελθέν τέλος, αλλά με μοναδικό σκοπό του να πείσει του άλλους. Όπως έχει συμβεί τόσο συχνά στην ανθρώπινη ιστορία, ήταν για τον καθένα πιο σημαντικό να πείσει του άλλους πως είχε δίκιο παρά να αναστρέψει τη ροή των γεγονότων.
Το Πέρα, όπως και πολλές άλλες περιοχές της Πόλης, αντιμετώπιζε για χρόνια πρόβλημα ύδρευσης, και έτσι οι κάτοικοι υποχρεώνονταν να προμηθεύονταν νερό από πηγάδια, στέρνες ή δημόσιες βρύσες. Το 1732 ο Μαχμούτ Α΄κατασκεύασε ένα υδραγωγείο που έλυσε σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα αυτό της περιοχής, δίνοντας παράλληλα στην πλατεία το όνομα της, από τη λέξη ταξίμ, που σημαίνει «διανέμω, μοιράζω».
Η ματαιότητα των πάντων και η σημασία κάθε πράξης που έκανε ο καθένας περιέχονταν μέσα στα τείχη αυτής της ίδιας αυλής… Είτε καθόταν εκεί είτε γύριζε στο εκλογικό τμήμα ήταν το ίδιο. Το τσιγάρο είχε τελειώσει. Τι περίμενε ακόμα; «Όποιος ενεργεί σωστά μέσα στην Ιστορία- δοκίμασε να συμπεράνει- ακόμα κι αν ο κόσμος είναι το «Κοτολένγκο», έχει δίκιο». Και πρόσθεσε βιαστικά «Βέβαια, το να έχει κανείς δίκιο είναι πολύ λίγο».
Nationalism VS Liberalism #reading #press #newspaper #morning #coffee #politics #moments (at Athens International Airport “Eleftherios Venizelos”)
fayum 