Multimedia graves and Interactive memory

What happens to your profiles and your data when you kick the bucket. The transformation of memory.

Διάβασε το στα ελληνικά εδώ.

Every morning you wake up, you log on to your favorite social medium: Facebook, Instagram or any other and scroll through the lives of other people.

Huh, this one went to the beach with her dog (heart it), this guy posted a photo of himself with two models in the club (wow, he deserves it), and this third one is revolting through his keyboard (a relish, on it’s own right, share an angry face to assist to the revolution yourself).

Almost every aspect of human behavior parades before your eyes as your scroll between profiles.

Imagine all this “scenery”, like an actual scenery. Much like the famous “Garden of earthly delights” painting by Hieronymus Bosch: Some people do this over here, a little over there someone else is doing something different, like a panorama of (Hieronymus’) Paradise Lost. Of course, some art historians of the 20th century, do not consider the painting to be a panorama, but rather a moral warning, but for the purposes of this article we will leave this aside. Not that it wouldn’t serve any purpose, but for the time being let’s stick to the characterization given by author Peter Beagle that talks of “a place full of the intoxicating air of total freedom”. A garden of free expression and experience, let’s say.

Imagine now something else. That you are strolling around the garden and between the living, now and then you catch a glimpse of the dead as well. Creepy?

Now take a look at the “social” version of the painting (I have kept only the central panel). Maybe you can see some cross signs (+). Please forgive my sacrilegious interference.

Continue reading “Multimedia graves and Interactive memory”

Η Τεχνητή Νοημοσύνη θα είναι χρήσιμη εκεί που θα χρειάζεται και η Νοημοσύνη

Σημειώσεις και σκέψεις με αφορμή την έκδοση “ The Future Computed” της Microsoft.

Read the above in English

Ο πατέρας της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΤΝ), Alan Turing είχε ορίσει το απόλυτο τεστ για το πότε μία μηχανή μπορεί να θεωρείται «νοήμων»: Όταν το πρόσωπο που αλληλοεπιδρά μαζί της (με κείμενο, εκείνο τον καιρό), δεν μπορεί να καταλάβει αν πρόκειται για άνθρωπο ή όντως για μηχανή.

Η τελευταία έκδοση από την Microsoft, των Brand Smith και Harry Shum, υπό τον τίτλο The Future Computed, ασχολείται με το παρόν και το μέλλον της Τεχνητής Νοημοσύνης αλλά όχι με τρόπο υπερβατικό όπως οι συνήθεις εκδόσεις. Δηλαδή, δεν κάνει τόσο εντυπωσιακές προβολές στο μέλλον αλλά εξετάζει ποια βήματα κάνουμε αυτή τη στιγμή, πώς πρέπει να διαμορφωθεί το πλαίσιο για τα επόμενα βήματα και τι αλλαγές θα επιφέρει.

Γιατί για να αναπτυχθούν τα συστήματα ΤΝ είναι απαραίτητο να διασφαλιστούν οι αρχές, οι πολιτικές και οι νόμοι για την υπεύθυνη χρήση τους. Εδώ οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι τα συστήματα αυτά θα πρέπει να είναι δίκαια, αξιόπιστα, ασφαλή, διαφανή και ελεγχόμενα. Σημειώνουν όμως πως πριν φτιάξουμε νέους κανόνες και νόμους για το ΑΙ, πρέπει να έχουμε δώσει σαφείς απαντήσεις σε θεμελιώδη ζητήματα σχετικά με αυτά. Όπως επίσης, για τη βελτίωση των συστημάτων, οι αρχές να φροντίσουν ώστε να υπάρχει πλήρης πρόσβαση στα δεδομένα φροντίζοντας παράλληλα την εξασφάλιση της ατομικότητας και του απορρήτου.

Οι αλλαγές θα φέρουν αλλαγές

Οι αλλαγές που θα επιφέρει η ανάπτυξη της ΤΝ είναι σαρωτικές σε όλο το φάσμα της ζωής μας, ξεκινώντας από το πεδίο της εργασίας. Οι Smith και Shum ασχολούνται σε βάθος με το μέλλον της εργασίας τόσο ως αντικείμενο όσο και ως θέσεων απασχόλησης.

Να μερικοί εντυπωσιακοί αριθμοί, τους οποίος θα προσπαθήσω να βάλω σε μια συνοπτική σειρά ώστε να βγαίνει κάποιο νόημα στο σύνολο τους:

51.000.000 θέσεις θα χαθούν την επόμενη δεκαετία αλλά θα προκύψουν νέες περιοχές οικονομικών δυνατοτήτων και τελείως καινούργιες κατηγορίες και θέσεις δουλειάς. Μέχρι όμως το 2027, η ΤΝ θα εκτοπίσει 24,7 εκατ. θέσεις εργασίας και θα δημιουργήσει 14,9 νέες. Διότι, για κάθε ρομπότ που φτιάχνεται ανά χίλιους εργαζόμενους, μειώνει την απασχόληση κατά 6,2 εργαζομένους και προκαλεί μείωση των μισθών κατά 0,7%.

Η τεχνολογία όμως έχει δημιουργήσει πολλές περισσότερες δουλειές από αυτές που έχει καταργήσει και το ίδιο θα κάνει σε βάθος χρόνου. Η οικονομία της ΤΝ θα παρουσιάσει τεράστιες ευκαιρίες για εργαζόμενους και επιχειρήσεις, παρά την πρώτη περίοδο «προσαρμογής», αρκεί οι κοινωνίες να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις.

Εύκολο; Όχι. Εφικτό; Ναι. Θα δοκιμαστεί όμως στ’ αλήθεια η ικανότητα προσαρμογής και ανταπόκρισης μας. Κυρίως το σε ποιο βαθμό θα εκπαιδευτούμε, όχι τόσο στα συστήματα ΤΝ αλλά στο να προσαρμοζόμαστε στις νέες συνθήκες που αυτά δημιουργούν.

Αυτό μάς δείχνουν και τα άλλα δεδομένα που υπάρχουν: Μέχρι το 2020 το 30% των τεχνολογικών θέσεων εργασίας θα μένει ακάλυπτο εξαιτίας της έλλειψης ταλέντων, δηλαδή προσόντων. Και αυτό το κενό θα διευρυνθεί μια που χρειάζεται χρόνος για την ανάπτυξη εκπαιδευτικών προγραμμάτων για τις νέες τεχνολογικές δεξιότητες. Να φανταστούμε ότι το 50% της γνώσης που ένας φοιτητής παίρνει στο πρώτο έτος των σπουδών του, (θα) του είναι εντελώς άχρηστο μέχρι να αποφοιτήσει. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι θα χρειαστεί να μάθουν νέες δεξιότητες στη διάρκεια του εργασιακού τους βίου.

Αν πρέπει να κρατήσουμε – συνοψίσουμε κάτι από το παραπάνω, τόσο για τις κοινωνίες όσο και για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ίσως είναι το εξής: Η ικανότητα να μαθαίνεις νέα πράγματα, να συνεργάζεσαι, να επικοινωνείς, να προσαρμόζεσαι στα μεταβαλλόμενα περιβάλλοντα, ίσως και να είναι η πιο σημαντική δεξιότητα για τη διαρκή απασχολησιμότητα.

Continue reading “Η Τεχνητή Νοημοσύνη θα είναι χρήσιμη εκεί που θα χρειάζεται και η Νοημοσύνη”

Multimedia Μνήματα & Interactive Μνήμη: Τι γίνονται τα προφίλ και τα data σου όταν μας αφήσεις χρόνους. Η μετάλλαξη της μνήμης

Read the above in english.

Κάθε πρωί που ξυπνάς, ανοίγεις το αγαπημένο σου κοινωνικό δίκτυο, πχ Facebook ή Instagram και περιδιαβαίνεις στις ζωές των άλλων:

Α, αυτή εδώ πήγε στη θάλασσα με το σκυλάκι της (δώσε μια καρδούλα), ο άλλος φωτογραφήθηκε στο club με 2 μοντέλα (έ, ένα WoW το αξίζει), να και ο τρίτος που «αντιστάθηκε» μέσα από το πληκτρολόγιο του, παίρνοντας θέση και λέγοντας την άποψη του (ένα είδος απόλαυσης είναι και αυτό, χάρισε του ένα angry για να συν-αγωνιστείς κι εσύ).

Σχεδόν κάθε πτυχή της ανθρώπινης εμπειρίας παρελαύνει μπροστά στα μάτια σου καθώς σκρολάρεις ανάμεσα στα διάφορα προφίλ των επαφών σου.

Φαντάσου όλο αυτό το «τοπίο», κυριολεκτικά σαν ένα τοπίο. Να, σαν τον περίφημο «Κήπο των Επίγειων Απολαύσεων» του Ιερώνυμου Μπος: Άλλοι εδώ κάνουν αυτό, παρακάτω ένας άλλος επιδίδεται σε κάτι διαφορετικό, σαν ένα πανόραμα του (απολεσθέντος για τον Μπος) παραδείσου. Βέβαια, ορισμένοι ιστορικοί τέχνης του 20ου αιώνα δεν το θεωρούν πανόραμα αλλά μια ηθική προειδοποίηση, όμως αυτό στην δική μας αναλογία, ας το αφήσουμε στην άκρη. Όχι ότι δε θα μπορούσαμε να δούμε έτσι και το δικό μας τοπίο αλλά ας κρατήσουμε μόνο το χαρακτηρισμό του συγγραφέα Peter Beagle, που μιλά για «ένα μέρος γεμάτο με το μεθυστικό αέρα της τέλειας ελευθερίας». Ένας κήπος ελεύθερης έκφρασης κι εμπειρίας λοιπόν.

Φαντάσου τώρα κάτι άλλο, όπως εσύ περιηγήσε σε αυτόν τον κήπο, να βλέπεις αριστερά και δεξιά, ανάμεσα στα προφίλ των ζωντανών, και κάποιους νεκρούς! Ανατριχιαστικό;

Για ρίξε μια δεύτερη ματιά στην social εκδοχή του πίνακα (άφησα μόνο το κεντρικό του πάνελ). Ίσως διακρίνεις και κάποιους σταυρούς []. Ζητώ συγγνώμη για την ιερόσυλη διπλή παραποίηση που του έκανα.

Το μόνο Δεδομένο

Το μόνο δεδομένο είναι ότι μια μέρα (ή μια νύχτα, αν είσαι τυχερός και φύγεις στον ύπνο σου), θα πεθάνεις!

Τι θα (απο)γίνουν λοιπόν τα δεδομένα σου και τα προφίλ σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

Όπως αναρωτήθηκε πριν χρόνια και ο Tim Herrera στους New York Times (1), είναι η ψηφιακή σου ζωή έτοιμη για τον θάνατο της;

Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με το πώς να είσαι σίγουρος ότι διεγράφησαν όλα σου τα δεδομένα, υπάρχουν άλλωστε τόσα tutorials γι’ αυτό. Ούτε θα πούμε λεπτομερώς και επακριβώς τις πολιτικές του κάθε μέσου. Θα αναφέρουμε κάποιες βασικές πληροφορίες, κυρίως για να δούμε το θέμα από, επιτρέψτε μου, ανθρωπολογική σκοπιά. Ή ας πούμε, καλύτερα, από ανθρώπινη σκοπιά, για να αποφύγω και τις αστοχίες. Βασικά, θα θέσουμε… βασικά ερωτήματα.

Continue reading “Multimedia Μνήματα & Interactive Μνήμη: Τι γίνονται τα προφίλ και τα data σου όταν μας αφήσεις χρόνους. Η μετάλλαξη της μνήμης”

εδώ στου δρόμου τα μισά

Τι μπορεί να πάθει κάποιος μετακομίζοντας τα βιβλία του!

Αυτές τις ημέρες ολοκληρώθηκε η κατασκευής μιας μεγάλης βιβλιοθήκης στο κάστρο-ρετιρέ της Ελληνορώσων, στο νέο μου σπίτι. Το σχέδιο να συγκεντρώσω όλα μου τα βιβλία μαζί, βαίνει καλώς. Κουβαλάω συνέχεια κούτες με βιβλία από το πατρικό της Νίκαιας, αδειάζοντας τις εκεί βιβλιοθήκες και γωνιές. Προχτές, ήρθε η ώρα για την κρυψώνα του θεάτρου. Έπεσα πάνω σε αγαπημένα μου βιβλία που διάβαζα ξανά και ξανά, που με αυτά ξυπνούσα και κοιμόμουν, τα μάθαινα απέξω, τσάκιζα φύλλα και υπογράμμιζα συνεχώς κομμάτια τους, προσπαθώντας, τότε, να καταλάβω τα μυστικά της λειτουργίας της θεατρικής πράξης.

Ακόμα προσπαθώ.

Σε άλλον τομέα πια, σε άλλο πόστο, ακόμα προσπαθώ να δω από μέσα την (ανα)παράσταση του φαινομένου της ζωής. Όμως πια, χωρίς να έχω κάτω από τη μασχάλη μου εκείνους που με ενέπνευσαν και με οδηγούσαν.

Αυτούς που συνάντησα, σήμερα, λόγω της μετακόμισης, τόσο καιρό μετά: Τον Μάμετ, τον Όιντα, τον Μπάρμπα, τον αγαπημένο μου Πήτερ Μπρουκ.

Κι αν «έφτασε ή ώρα να το πω», που λέει και ο Ποιητής, πως «άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ γι’ αλλού, γι’ αλλού ξεκίνησα», δεν είναι επειδή έχω το «Παράπονο» του τίτλου του – ζούμε τις επιλογές μας, άλλωστε- αλλά για να διασώσω μέσα μου, σκόρπια έστω, κομμάτια από εκείνη την όρεξη, τη γλύκα, από εκείνον το κόσμο που έχει μέσα του τόση ποίηση όση και πραγματικότητα, που απαιτεί αφοσίωση, την οποία εγώ μπορεί να μην του έδωσα αλλά προσήλθα σε αυτόν… διαθέσιμος.

Κι τέτοιος θέλω να παραμένω, όπου και αν με οδηγούν οι επιλογές μου: Σαν να είμαι δηλαδή εγώ, κι όχι άλλος.

Treating Your Brand Like Your Future Son-in-law

Creativity, Political Correctness, and the marketeers’ “conclusion” that if you want to only evoke positive feelings to your audience, you must talk exclusively about positive feelings.

A few years back, a conflict broke out between the Greek Truckers and a Greek popstar singer. What was the problem? The President of the Truckers’ Union expressed his dismay because in the singer’s videoclip a trucker was depicted as a not so upstanding character! In fact, he seemed to lapse into some moral misconduct. Mr President justified his indignation claiming that the specific character represented an insult to the all truckers. Repeat: the representation of one professional displaying immoral behaviour in a given fictional storyline of a musical videoclip, could cause the public to form a negative opinion about all professionals of that field collectively.

If my memory serves right, the singer tried to offer some kind of explanation, but, as society was already taking a conservative turn, the conflict seemed to get serious. But it really shouldn’t be.

If what the, otherwise likeable, President was claiming was true, people, all of us, should be deeply offended by all fictional heroes since the Homeric epics and until today. And of course, we should also be offended by the creators of those stories. Aristophanes included.

Hotel owners should be pissed off by the Thénardiers from Les Misérables by Victor Hugo, snakes should be mad with the serpent of Eden, and wolves should be absolutely enraged by the Big Bad Wolf.

We should all get offended every time a character depicted in any story as immoral or badly behaved, seemed to share a common with us characteristic (profession, sex, color, sports team etc). That way, though, books would wither, movies would be dry as bones, and people would lose interest in fiction altogether, because, simply, nothing would ring true anymore. Yes, fiction can be real, when it steals little pieces of life and built upon it. Even in anecdotes.

Thank God that real creators never paid any attention to this preachy debate and continue to make interesting stories in any format.

Advertisers, on the other hand, seem to have paid too much attention:

Political Correctness has infiltrated every aspect of public life, mentalities have changed, so have the standards of behaviour (read this very interesting Greek article). Political Correctness has gotten tangled up not only with creativity, but also with the prefabricated concerns that marketeers have long ago developed in order to justify their positions and salaries, and as a result a new, extremely consistent behaviour, has emerged:

The Mother in Law — Marketeer!

The Mother in Law — Marketeer (who can be working either at an advertising agency, or directly at a Brand) strives to create for the Brand a very specific character and personality. I was trying to put my finger on it for a long time, to decide what exactly it reminded me of, and I finally got it:

The Mother in Law — Marketeer views the Brand in the same way they view their son in law: every time the Mother in Law (Greek Mother in Law, to be exact) — Marketeer is faced with a choice, or decision, they seem to think:

How would I like my daughter’s husband to be, and what are the things I would never want him to do?

The best way for my daughter to be perfectly happy and content would be for my son in law to smile all the time and discuss only pleasant things. So much so, that even when he makes jokes to make her laugh, they should only be about feelings of perfect happiness and emotion, nothing less than pure excitement and traditional values.

My daughter will always be happy with her perfect little husband.

Below you can see the reaction of the daughter when she meets that “ideal” husband:

Seeing the creature-son in law (advertised product) that the mother in law (marketeer) has created, the bride (consumer) either, at best, is horrified, or, at worst, completely ignores it.

That’s why all commercials look the same and you have to see the actual product in order to understand what they are about. Because they are rounded, plastic, intended for perfect people. Or as I call these commercials, chicken soup. A mushy thing that contains all the clichés and a dash of ignorance.

Finally, to get to that point when you are asked to remove even the phrase “what are you scared of?” from the radio spot you are preparing.

“Why, though? It’s funny and it comes across exactly as what we want to say”

“Take it out!”

“Yes, bur fear is a negative feeling”

“So?”

“We don’t want the listener to feel scared!”

“But he’s not talking to the listener. And even if he was, the word ‘scared’ is not scary by itself! In this specific context it becomes funny!”

It’s clear that this article does not discuss the real concerns of brand protection, especially in the social media arena age. Neither about the necessity of political correctness. For God’s sake! We are talking about the simple product storytelling.

Blocking out every negative emotion, except, perhaps those that are going to be predictably reversed, the filtering done by the administrators of communication, combined with “political correctness” as pointed out in the beginning, all these paves the way for the advertising of tomorrow.

In the future the heroes in advertisements will look like dolls, with no individual characteristics. Neither black, nor white, neither fat, not thin. Always smiling, happy, and determined to fight for their beliefs, to win and bring tears to the eyes. They will only talk pleasantries. When they have something negative to say, it’s only so to signify that they did not gave in to it.

But, fortunately, until then there will still be creators that will make the viewers care and dig it, even if sometimes it makes them feel uncomfortable.

Konstantinos Vatougios (a.k.a. fayum) is a Creative Director from Greece. 

Το Skim Reading και οι «παράπλευρες απώλειές» του

Με αφορμή το άρθρο στον Guardian: “Skim reading is the new normal. The effect on society is profound” της Maryanne Wolf.

 Illustration: Sebastien Thibault

Δυσκολεύεσαι πλέον να διαβάσεις ένα μεγάλο κείμενο; Διαβάζεις την πρώτη σειρά και μετά προσπαθείς να «βγάλεις το νόημα» από λέξεις – spots διατρέχοντας διαγωνίως το κείμενο; Όσο περνάει ο καιρός σού συμβαίνει και με όλο μικρότερα κείμενα; Ε τότε ξέρεις ήδη τι σημαίνει Skim Reading.

Σύμφωνα με τις νευροεπιστήμες, η απόκτηση αλφαβητισμού απαιτούσε ένα νέο κύκλωμα στον εγκέφαλο του είδους μας περισσότερο από 6.000 χρόνια πριν. Γι’ αυτό και οι επιστήμονες – στο άρθρο του Guardian– κάνουν λόγο για την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου είδους εγκεφάλου: έναν «αμφίδρομο» εγκεφάλου ανάγνωσης, ικανό για τις βαθύτερες μορφές σκέψης σε ψηφιακά ή παραδοσιακά μέσα.

Διαβάζοντας όμως το άρθρο για το Skim Reading (όχι το δικό μου, του Guardian), καταλαβαίνεις ότι υπάρχει πολύ μεγαλύτερο θέμα από το (τεράστιο) φαινόμενο της αδυναμίας συγκέντρωσης.

Εγώ κοιτάω απλώς το timing και σκέφτομαι το εξής: Την ώρα που οι μηχανές… μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν, ο ανθρώπινος εγκέφαλος χάνει την ικανότητα κριτικής ανάλυσης, ενσυναίσθησης και άλλων σύνθετων διαδικασιών ανάγνωσης.

Μιλάμε δηλαδή για κάτι πέρα από το απλό -πλέον- δίπολο μεταξύ ψηφιακής και έντυπης ανάγνωσης. Όπως -σε ελεύθερη απόδοση- αναφέρει η Maryanne Wolf, μιλάμε πλέον για την ικανότητα να διακρίνουμε το αληθές, την ίδια την πρόθεση να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο αλλά και με την απόκτηση της σοφίας που χρειάζεται για να διατηρηθεί η απαραίτητη συνοχή μιας κοινωνίας.

fayum.gr