Tag: 2011

Αλήθεια δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο ιστορίες

 

Το Τανγκό των Χριστουγέννων: Δεν απέδωσε, είπαν, τους χυμούς του Ξανθούλη! Μα αν μπορούσε να μεταφερθεί ένα βιβλίο 100% στο πανί (ή τη σκηνή), τότε θα σήμαινε ότι ο συγγραφέας του είναι κακός! Δεν είμαι όμως από εκείνους που βλέπουν ένα έργο τέχνης για να κρίνουν αν είναι καλό. Αν πρέπει κάτι να πω είναι: εξαιρετικές ερμηνείες, υπέροχη φωτογραφία και μουσική.

Βράδυ Παρασκευής λοιπόν και ανάμεσα σε μια μέρα με τη γνωστή ρουτίνα του χαμού: πήξιμο στη δουλειά, στους δρόμους, κινητοποιήσεις στο λιμάνι, αυτοβλαστήμιες για τα λάθη σου, προσμονή σαββατοκύριακου, μπαίνεις μέσα στην αίθουσα προβολής για μεταφερθείς… στον Έβρο του ’70.

Continue reading “Αλήθεια δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο ιστορίες”

Να πούμε ένα μυστικό; Είναι 3g!

Δε μπορούμε να το κρύψουμε άλλο. Και να θέλαμε δηλαδή, δε θέλουν εκείνοι. Δεν είναι φτιαγμένοι για να «κρύβονται». Τουλάχιστον έτσι πιστεύουν οι ίδιοι.

Γι’ αυτό και είναι παντού: Στη δουλειά σου, στο δρόμο, μέσα στα αυτοκίνητα τους, στο σινεμά δίπλα σου, διαδικτυακοί φίλοι, συν-funs της ίδια σελίδας, γείτονες, γνωστοί γνωστών  ή σκέτο γνωστοί, άτομα στον κύκλο σου, πρώην έρωτες, ιδεολόγοι, παπαρολόγοι, καραμπουζουκλήδες ελληναράδες, απροσάρμοστα, κυριλέ φρικιά, καλομαθημένα φρατζολόπαιδα, ανοργασμικά καικαλά, γλυκούλια υπεράνω. Είναι παντού (πια).

Continue reading “Να πούμε ένα μυστικό; Είναι 3g!”

Clicking Countdowns

Κάποτε, όχι πολύ παλιά, ο χρόνος υπολογιζόταν …με τα χρόνια. Τόσο προσθετικά, όσο και μετρώντας ανάποδα. Θα έχεις σίγουρα ακούσει την έκφραση «Πόσα χρόνια μου έμειναν, νομίζεις;».

Μετά, όταν η ζωή έγιναν πιο γρήγορη, οι αντίστροφες μετρήσεις περάσανε σε μονάδες μήνα, εβδομάδων, λεπτών, δευτερολέπτων. «Σε 5 λεπτά θα είμαι εκεί».

Πολλές φορές αυτό γινόταν και για καλλιτεχνικούς λόγους («13.000 μέρες») ή για λόγους έμφαση με τον ίδιο το χρόνο να μετριέται παράλληλα σε όλες τις μονάδες του: «Ζήσαμε μαζί 10 ολόκληρους μήνες. 305 ημέρες, 7320 ώρες, 439200 λεπτά…»

Όταν όμως ο χρόνος κομματιάζεται τόσο, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Περνάει σε δεύτερη μοίρα. Και έτσι έρχονται μπροστά οι ανάγκες, οι υποχρεώσεις, οι δουλειές, οι εκκρεμότητες, τα θέλω που μοιραία, στους περισσότερους από εμάς, δεν περνούν πια από το ρολόι αλλά… από το ποντίκι μας.

Σκέφτηκες λοιπόν ποτέ να μετρήσεις σύμφωνα με αυτό;

Continue reading “Clicking Countdowns”

Αυτό είναι σχόλιο!

Φαίνεται σε αυτό το blog είναι μοιραίο να γράφω μόνο αργά το βράδυ…

Τελοσπάντων, δουλεύοντας στον υπολογιστή και όταν δεν ακούω ραδιόφωνο επιλέγω τραγούδια στο youtube. Εδώ και πολύ καιρό παρατηρώ και απορώ με τα χιλιάδες σχόλια κάτω από κάθε τραγούδι που μαλώνουν για το αν ο τραγουδιστής είναι η μεγαλύτερη φωνάρα, ο καλύτερος άνθρωπος και οτιδήποτε άλλη μπούρδα μπορεί να «γεμίσει»… τους κλητήρες της ζωής.

Continue reading “Αυτό είναι σχόλιο!”

Σαν Παραμονή Πρωτοχρονιάς

βράδια ψήφου εμπιστοσύνης στον Γ.Παπανδρέου

Απόψε ήταν σαν παραμονή πρωτοχρονιάς: Κόσμος μαζεύτηκε στα σπίτια, φαγητά ετοιμάστηκαν πρόχειρα, τραπέζια στρώθηκαν, άναψαν όλα τα φώτα στα σαλόνια και όλοι πήραν θέση, ανάμεσα σε αστεία, φήμες και εικασίες, για να παρακολουθήσουν… το ρεβεγιόν της Βουλής. Ήταν και Παρασκευή βράδυ, βοηθούσε αυτό ένα τέτοιο ξενύχτι μάζωξης. Τα κανάλια συντονισμένα όλα στο ίδιο πνεύμα της νύχτας. Μάλιστα όλος ο πλανήτης ήταν συντονισμένος σε αυτή την «Παραμονή Πρωτοχρονιάς», όπως συμβαίνει δηλαδή περίπου και στην κανονική.

Η βραδιά κυλούσε, τα πιάτα άδειαζαν, τα ποτήρια – γιατί όχι- τσούγκριζαν και όλοι περίμεναν να έρθουν τα μεσάνυχτα… για να γυρίσει ο χρόνος. Με μια προσμονή – ελπίδα (ο καθένας τη δική του) πως «ο νέος Χρόνος» θα είναι διαφορετικός. Καλύτερος δηλαδή.  Μια που δε πάει άλλο, (αυτός) ο χρόνος τελείωσε. Η ροή είχε συνεχώς ενδιαφέρον, σασπένς, αποκαλύψεις και διαρκή σχολιασμό.

Continue reading “Σαν Παραμονή Πρωτοχρονιάς”

η οσμή των πραγμάτων

Ο χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα ενώ εσύ θες να τον απολαμβάνεις όσο είναι δυνατόν περισσότερο. Είναι και αυτό που άκουσες πρόσφατα, το «Καμία άλλη μέρα δε θα είσαι τόσο νέος όσο σήμερα» που σε ταρακούνησε λιγάκι.

Αλλάζοντας κανάλι, φέρνεις το τηλεκοντρόλ κάτω από τη μύτη. Ξαφνικά μυρίζεις τη κούρμπα με τη λυχνία που έχει μπροστά. Η μυρωδιά του συγκεκριμένη πλαστικού σού φέρνει στη μνήμη ένα τάβλι στο σπίτι των θείων στο νησί με κάτι πούλια περίεργου χρώματος. Ό,τι ακολούθησε ήταν απλώς μοιραίο…

Continue reading “η οσμή των πραγμάτων”