Tag: 2013
ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΚΥΛΟΣ
2 χρόνια πριν, είχα γράψει μια ελεύθερη πτήση για την κατάθλιψη παρομοιάζοντας την σαν “το μαύρο σκυλί" http://tiny.cc/17mv7w
Η νέα καμπάνια του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας μιλά ακριβώς για αυτό, για "την κατάθλιψη που μοιάζει σαν έναν … μαύρο σκύλο”http://tiny.cc/pbnv7w
Οι καιροί είναι δύσκολοι και το ζητούμενο να “εφημερεύουμε” για τον δίπλα μας, ακόμα πιο επιτακτικό.
Ξαναδιαβάζοντας την τότε “πτήση” μου:
“Η κατάθλιψη είναι ένα μαύρο σκυλί δεμένο με αλυσίδα στο πόδι σου. Που σε ακολουθεί. Παντού. Και κάνει αισθητή την παρουσία του. Πάντα. Κάθεσαι σε μια όμορφη πολυθρόνα, είσαι με παρέα, μιλάτε κι εκεί που γελάς, το ακούς πότε να γρυλίζει (με παράπονο μήπως και το ξέχασες) και πότε να κάνει μια κίνηση για να ξεπιαστεί, προκαλώντας έτσι ένα μικρό σύρσιμο της αλυσίδας.
Μιλάμε, λέμε, κατηγορούμε, υποστηρίζουμε, (αυτό)επιβεβαιωνόμαστε, απειλούμε, φωνάζουμε, βρίζουμε, ουρλιάζουμε. Γεμίζουμε το κενό μας μπαίνοντας σε κουτάκια και αποκλείοντας. Δεν εφημερεύουμε για τον άλλον. Το μόνο που κάνουμε γι’ αυτό είναι να λέμε απλώς όμορφα λογάκια και να αυτοχαϊδεύουμε την, τάχα και, ευαισθησία μας ενώ στην πραγματικότητα εκτρέφουμε δίπλα μας ανθρώπους που κοιτούν μονίμως χαμηλά.
Αν δεν βρίσκετε κανέναν γύρω σας που να αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα, απλώς… σωπάστε! Ίσως έτσι να ακούσετε το σύρσιμο κάποιας αλυσίδας στο πάτωμα…”
arteis fest 2013 & ikariamag στον ΣΚΑΪ
ΑΚΟΥΣΤΕ: Το àrtεις; fest 2013 στο Ράδιο Ικαρία 87,6FM
ΑΚΟΥΣΤΕ: Το àrtεις; fest 2013… στον VOICE FM
Το àrtεις; fest 2013… στο στόμα του Νίκου (ΣΚΑΪ 100,3)
Πικρό repeat στο μπαλκόνι
Από το πρωί, μια μέρα μετά τη δολοφονία στο Κερατσίνι, μου έχει κολλήσει αυτό το τραγούδι, το ακούω στο repeat και χαμογελάω (επειδή μου αρέσει) με πίκρα (συνδέοντάς το με την επικαιρότητα). Δε μπορώ άλλες αναλύσεις.
Θέλω να βγω στο μπαλκόνι, να το βάλω δυνατά, σαν ειρωνική υπόκρουση. Έτσι, για να πικάρω αυτή τη Χώρα. Να την εκδικηθώ για τη μαλακία που είναι.
Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Ακολουθούν Ρίτσος και Λεοντής:
Υπήκοοι του θέρους
Αλάτι στις πληγές όπως περνά ο χρόνος. Όπως γρήγορα και όπως έτσι.
Και το μόνο που κρατά όρθια αυτή την Αθήνα του Ιουλίου, είναι οι μελωδίες.
Τα τραγούδια που, μεσ’ την πανσέληνο, ακούγονται πίσω από τα μισάνοιχτα πατζούρια. Αν όχι τα σφαλιστά από τον φόβο που τράφηκε και έγινε τροφή για το αυγό του φιδιού σε αυτή την πόλη.
Να ταξιδέψουμε, σου λέω. Όπου και όπως μπορούμε. Και όποτε δεν, να ταξιδεύουμε εδώ. Με ό,τι όχημα βρεθεί στην κάθε μέρα. Να γίνουμε και εμείς «λαθραίοι».
Κι αν μας πιάσουν, να μας επαναπατρίσουν στη Χώρα του Ποτέ. Του Κάποτε. Στη Γη που οι κάτοικοί της φορούν σορτάκια, μετρούν τα παγωτά και τα μπάνια και ανοίγουν τα μάτια κάτω από το νερό. Υπήκοοι του θέρους.
Τώρα πρόσφυγες στον κλεινόν άστυ, αιτούντες αναγνώριση και βρόμικο ψωμί. Να μας διώξουν, πίσω. Όπως όπως.
Στη Γη των χαμηλών ανθρώπων που πετούν.
Ξημερώνει. Λαλεί ο κούκος και το αηδόνι. Repeat.
τα βέβηλα
Κομματικά, παραπολιτικά, αναγνώσεις, υπεκφυγές, λόγια, λόγια, πλαίσια, διευκρινίσεις, ακροατήρια, βεβαιότητες, απόλυτες αλήθειες, στραμπουληγμένες ζωές, αυτιστικά εγώ, … σα να μη φτιάχτηκαν οι κοινωνίες για να περνάμε καλύτερα αλλά για άλλους λόγους.
Γιατί τόσος θόρυβος; Δεν πάτε καλύτερα παραδίπλα;
Ο ήλιος, άλλους τους κάνει να χαμογελούν, άλλους τους καίει και άλλοι βάζουν γυαλιά για να τον αποφύγουν.
Μα το καλοκαίρι ειναι εδώ.
Κι εσύ, γόνος της θάλλασας, φυτεμένος στην πόλη, να θες μόνο μιαν άσφαλτο ζεστή. Να φύγεις. Βουτιά στα βαθειά.
Στον πλακούντα της αλμύρας, τον πάντα συνδεδεμένο με το Παιδί και τον Έρωτα.
Γιατί η μοίρα μας, είναι η ανορθρόγραφη ηχώ της.
fayum 