Athens – fayum

a stoned Bacchus in Athens

Πολυσύχναστος δρόμος στο κέντρο. Καρό καλόγουστο πουκάμισο, σγουρό βακχικό μαλλί, ηδυπαθές πρόσωπο και εξωτικά χείλη. Σαν να βγήκε μόλις από πίνακα του Caravaggio. Καθόταν στο πεζοδρόμιο και κάτι καθάριζε επιμελώς. Με την φαντασία μου, τον πέρασα για Γαλλάκι που αράζει καταμεσής του δρόμου να καθαρίσει το μήλο του για πρωινό. Τότε ήταν που είδα τη σύριγγα. Και μετά με κοίταξε και χαμογέλασε σα να μου έλεγε «δε ξέρω για σένα, αλλά εγώ σε λίγο θα είμαι… αλλού».

Δεν είναι το πρώτο πρωί που τρυπιούνται μπροστά μου. Είναι που σήμερα δε μου πήγε καν το μυαλό! Θες ο δρόμος, θες η εμφάνιση του; Και είναι που αμέσως μετά, το μυαλό μου… πήγε λίγα στενά παρακάτω, έξω από ένα θέατρο που το φρουρούν… αστυνομικές δυνάμεις! Και οι έμποροι κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Η πρέζα στην Αθήνα πάει σύννεφο και εμείς καταγγέλλουμε την Τέχνη.

Μαλάκα Έλληνα, αν η μαλακία ήταν πρέζα, θα ήσουν τσάμπα μαστουρωμένος!

codepoetry: ένα παιχνίδι ποίησης μέσα στην πόλη

Και εκεί που πηγαίνω μια συνηθισμένη βόλτα στα Εξάρχεια, βλέπω σ’ ένα τοίχο αυτό το QR code.

Έβγαλα το κινητό και χρησιμοποιώντας την κατάλληλη εφαρμογή, μου αποκαλύφθηκε… ένα ποίημα.

Ενθουσιάστηκα! Ίσως αν έβλεπα το ποίημα κατευθείαν γραμμένο στον τοίχο να μην το διάβαζα ή να μη μου άρεσε αυτή η επιλογή.

Όμως το γεγονός ότι κάποιος είχε σκεφτεί να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία και να την παντρέψει τόσο εύστοχα με την ποίηση σε αυτό το όμορφο παιχνίδι με τους περαστικούς, το βρήκα εξαιρετικό. Ακριβώς γιατί «έκρυψε» την ποίηση κατά αυτόν τον τρόπο.

Δε θα αποκαλύψω το κείμενο που διάβασα. Αν όμως συναντήσετε κάτι παρόμοιο, σταθείτε ένα λεπτό και σκανάρετέ το με το κινητό σας.

Γιατί τι άλλο μπορεί να ομορφύνει αυτήν την καθημερινότητα, αν όχι η κρυμμένη ποίηση της;

Στην αυλή της ΚΛΙΜΑΚΑΣ

Γκάζι. Μπαίνεις και νομίζεις πως πήρε χρώμα μια ασπρόμαυρη συνοικιακή αυλή του Φίνου. Ένα μουσταρδί πασαλείβει την πρώτη σου εντύπωση καθώς κόσμος, κυρίως αλλοδαποί, κάνει δουλειά, μαστορεύει ή καπνίζει στα σκαλοπάτια των δωματίων. Όλοι ευγενέστατοι.

«Φορέας Ανάπτυξης Ανθρώπινου & Κοινωνικού Κεφαλαίου για την Αντιμετώπιση του Κοινωνικού Αποκλεισμού». Αυτή είναι η περιγραφή που σε κέρδίσε και διαφέρει. Γιατι αυτά είναι τα ζητούμενα: Και να αναπτύξουμε το «ρευστό» μας και να κάνουμε κάτι για τον αποκλεισμό. Αυτός ο αποκλεισμός…

Οι υπηρεσίες στήριξης των αστέγων της Κλίμακας (από το 2001) αντιμετωπίζουν το θέμα «άστεγος» πολύπλευρα. Με ιδιαίτερη μάλιστα έγνοια για την παράμετρο της ψυχικής υγείας (ένας από τους σοβαρότερους λόγους που οδηγούν στην απώλεια στέγης).

Το κέντρο στήριξης, ο ξενώνας φιλοξενίας, το εργαστήριο ανακύκλωσης χαρτιού, οι προσπάθειες ενημέρωσης, το ερευνητικό έργο, οι υπηρεσίες στήριξης, η κινητή μονάδα παρέμβασης στο δρόμο (street work). Όλα αυτά από… αυτή την κουτσουλιά χρώματος στο κέντρο της Αθήνας. Μοιάζει να γίνεται καλή δουλειά.

Η φιλανθρωπία είναι για τους φιλάνθρωπους. Η αλληλεγγύη για τους ανθρώπους. Οι άστεγοι των Αθηνών δεν είναι «κάτι το λυπηρό», είναι σκάνδαλο, το οποίο και δεν πρέπει να συγχωρέσουμε ποτέ.

Από εκεί και πέρα, ο καθένας όπως, ό,τι και όσο μπορεί. Διακριτικά και με χαμόγελο…

Βγαίνοντας κολλάς λίγο στην πόρτα… διστάζεις, σκέφτεσαι… μπορώ να κάνω κάτι ακόμα;… ξέρω μόνο να βάφω, θέλετε;… χρειάζεστε κάτι άλλο συγκεκριμένα; Κοιτάς το ρολόι… άργησα γαμώτο στη δουλειά…

Γυρνάς, χαμογελάς, «θα ξανάρθω, καλημέρα»…

www.klimaka.org.gr – www.astegoi-klimaka.blogspot.com

Transformations

Το συναντώ κάθε πρωί. Κάθε πρωί.

Μέχρι που είπα να του πιάσω κουβέντα:

– Είσαι κακοφορμισμένος. Σαν το παιγνίδι σου.
– Κι εσύ νομίζεις τη γλυτώνεις επειδή το δικό σου γυαλίζει; Δεν έχασε στιγμή.
– Πώς ζεις;
– Ζητιανεύω, όπως κι εσύ.
– Εγώ; Μα τι λες επιτέλους; Ποιος σε έφερε εδώ;
– 2 βλέμματα που άστραψαν μα τράβηξαν τη ματιά τους πριν σβήσει η λάμψη. Και τη ρίξανε λειψή στον τοίχο. Ζντουπ. Και να ‘μαι.
– Γι’ αυτό και το αριστερό σου χέρι;
– Ναι.
– Να γράφεις ξέρεις;
– Κουλαμάρες. Είπε και κάγχασε φτύνοντας μια αχνή αποφορά.
– Να διαβάζεις;
– Ναι, πήγα σχολείο.
– Μάλιστα. Και είσαι μόνος σου εδώ;
– Ναι, η μάνα μου δεν τραγουδά.
– Κι αν έρθουν να… αλλάξουν τον τοίχο;
– Τη βάψαμε! Γελώντας μέσα απ’ τα χείλη σα να το ζούσε για μια στιγμή.
– Σ’ ευχαριστώ για την κουβέντα. Έκανα να φύγω. Μόνο που εγώ δε ζητιανεύω.
– Α ναι; Ούτε εγώ. Ανταλλάσω.
– Δηλαδή;
– Εκείνοι μου δίνουν μισό ευρώ κι εγώ τη χαρά να προσφέρουν. Ή την ψευδαίσθηση της φιλανθρωπίας.
– Και όταν ο άλλος δε θέλει να σου δώσει κάτι; Όταν δε θέλει από σένα κάτι; Όταν δε σου δίνει καν σημασία; Τι κάνεις; Πώς νιώθεις;
– Τότε φίλε μου είναι ακόμα πιο απλό.
– Δηλαδή;
– Σε εκείνον που θέλει από σένα το απολύτως τίποτα, δώσ’ το του απλόχερα…

Μάλιστα. Του έγνεψα «γεια», έβαλα τα ακουστικά από το γυαλιστερό μου παιγνιδάκι, δυνάμωσα το volume και πήγα στη δουλειά μου.

νύχτες στον Γαλαξία (σου)

Βρίσκεσαι με (αγαπημένους) φίλους σε (λατρεμένο) μπαρ. Και η κατάσταση είναι ακριβώς όπως την θες: 1. Απόγευμα 2. Χειμώνα 3. Γιορτινή ατμόσφαιρα 4. Επιτρέπεται το κάπνισμα (σςςςςςςς). Το 5^ο στοιχείο που δε χρειάζεται να αναφερθεί καθώς είναι μόνιμη συνοδός σου (και μας) είναι η κρίση.

Μια μπύρα στην αρχή να ξεδιψάσετε όσο κοιτάς αν βρίσκονται στη θέση τους όλα τα κάδρα προσωπικοτήτων που κρέμονται στους τοίχους, χαϊδεύοντας το μικρό μαξιλάρι κατά μήκος της μπάρας.

Ποια είναι η αγαπημένη στάση των αντρών; Όρθιος με ελαφρώς λυγισμένα τα γόνατα και τον έναν αγκώνα να ακουμπά στην άκρη της μπάρας ενώ η παλάμη αγκαλιάζει το κρύσταλλο του ποτηριού παίζοντας με τον ήχο του πάγου.

Continue reading “νύχτες στον Γαλαξία (σου)”