Tag: istanbul

Η επιβλητική Κωνσταντινούπολη είναι για πολλούς, μεταξύ των οποίων και εγώ, το κέντρο του Κόσμου.

Βλέποντας μία κοπέλα από την Ιαπωνία να βγάζει τη μαντίλα της εξερχόμενη ενός τζαμιού, με δεκάδες “Δυτικών” να την ακολουθούν, σκεφτόμουν πόση γοητεία ασκεί, αιώνες τώρα, αυτή η Πόλη, σε όλα τα είδη των επισκεπτών της, που από όλο τον κόσμο και τις κουλτούρες, ταξιδεύουν κοντά της για να τη γνωρίσουν. Αυτό με έκανε να παρατηρήσω περισσότερο τα πρόσωπα στους δρόμους, κάτι που άλλωστε είναι αγαπημένη μου συνήθεια. Και μαζί με αυτούς, είδα την Πόλη από κοντά.

Ένας πλανόδιος οργανοπαίχτης στην İstiklâl (Μεγάλη Οδό του Πέραν) ντύνει με μουσική αυτόν τον ιστορικό όσο και πολύπαθο δρόμο, τόσο ετερόκλητο όσο τα συναισθήματα που σου προκαλεί. Εδώ τα μεγαλοπρεπή κτήρια με ελληνικές υπογραφές, εδώ και η αρχή των Σεπτεμβριανών.

Ένας “πασάς” έξω από την Αγιά Σοφιά, για να φωτογραφηθείς μαζί του δίνεις μερικές λίρες. Στην προσπάθεια του να σε ταξιδέψει στο παρελθόν, αδυνατεί να παραμείνει και ο ίδιος εκεί, καθώς χτυπά το κινητό του. Το χτές και το σήμερα. Σε αυτή την πόλη μοιάζουν να είναι μαζί, χωρίς να έχει καμιά σημασία αν θα αρχίσεις την αφήγηση σου από την αρχή ή από το τέλος. ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ, έγραφε η κρήνη στην περίστυλη αυλή δίπλα.

Στο προαύλιο του Sultanahmet Camii (Μπλε Τζαμί), κόσμος πολύς, είναι η ώρα της Προσευχής και μάλιστα σε ημέρες Μπαϊραμιού. Μια γυναίκα νέα με πολλά παιδιά. Όμορφη. Με μάτια δυνατά. Η Ανατολή επιφυλλάσει για τις γυναίκες τη μάχη των βλεμμάτων. Γι΄αυτό και μερικές, κυρίως όσες αποκαλύπτουν σε δημόσια θέα μόνο τα μάτια τους, τα τονίζουν τόσο πολύ, σε βαθμό υπεροβλής ορισμένες φορες. Η εικονιζόμενη δεν το έχει ανάγκη.

Και δίπλα στο αρχαιότερο μνημείο της πόλης, στην Στήλη του Κωνσταντίνου, στα ατμόλουτρα Ceberlitas, μια ηλικιωμένη πουλάει … ψίχουλα για τα περιστέρια! Τα αγοράζουν οι γονείς, συγκεντρώνουν τα πουλιά και φωτογραφίζουν μαζί τους τα παιδιά τους. Πετούν την ξεραμένη ψύχα, και δε μπορείς παρά να σκεφτείς με ένα πικρό μειδίαμα πως ακριβώς από κάτω, βρίσκεται θαμμένη η βυζαντινή νεκρόπολη με χιλιάδες ψυχές.

Και κάπου ανεβαίνοντας τα σοκάκια και έχοντας αριστερά το Τοπ Καπί, ένα κύριος κάθεται έξω από την πόρτα του χαϊδευοντας γαλήνια στα πόδια του μια γάτα. Οι γάτες είναι το αγαπημένο ζώο του Προφήτη. Και στην Πόλη είναι παντού. Παντού όμως. Φιλικές, όμορφες και απίστευτα χαδιάρες.

Στις αγορές του Εμινονού, μόλις σου έχει φύγει η ψαρίλα από τα ατελείωτα σάντουιτς στην άκρη της γέφυρας του Γαλατά, απέναντι από το Yeni Cami (Γενί Τζαμί), σε ένα μαγαζί με μαγικά μπαχάρια και βότανα, ο Χάνι (sic) από την Αίγυπτο. Χαμογελαστός και ικανός να σου πουλήσει τα πάντα, Ήθελα να με κοιτάξει. “Look at me, Honey!”

O Ara Güler είναι ο πιο διάσημος Τούρκος φωτορεπόρτερ, αρμένικης καταγωγής. Με τις εικόνες του, κυρίως τις ασπόμαυρες αποτύπωσε τη ζωή στην Πόλη συλλαμβάνοντας απίστευτες στιγμές. Ίσως δίκαια έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους 7 καλύτερους φωτογράφους του κόσμου και τον λένε “το Μάτι της Πόλης”.
Έχοντας δεί εικόνες του αλλά κυρίως έχονας διαβάσει για εκείνον στον Ξανθούλη και στον Παμούκ, τον συνάντησα στα 86 του στο Ara Café στο Galatasaray.
Τραχύς. Με άφησε όμως να τον φωτογραφήσω και μιλήσαμε για λίγο. Ara σημαίνει ανάμεσα. Ανάμεσα σε 2 συνοικίες, ή σαν την Πόλη, ανάμεσα στα πάντα.

Και φυσικά, μιλώντας για πρόσωπα, η Ομορφιά. Του είδους αυτού που προκάλεσε πολέμους, πολιορκίες, εκστρατείες. Η σε Ανατολή και Δύση, που την συνάντησες ξυφυλλίζοντας παραμύθια ανατολής, κοιτώντας γκραβούρες Βυζαντίου ή και χαζεύοντας για ώρα πίνακες της δυτικής Αναγέννησης. Η από το χτες και η αυριανή. Από το παρελθόν σα να μετρήθηκαν πάνω της στέματα δοκιμασμένα σε δεσποτικούς καθρέφτες αλλά και από τα όσα έρθουν, η Άγνωστη, τόσο ωραία που βαφτίζει κάθε στιγμή καινούργια. Η σε όποιο χρόνο και τόπο και αν κοιτάξεις, θα την βρεις εκεί, ταιριαστή και μοιραία, για όσα έγιναν, για όσα μέλλονται. Γι’ αυτό και τη συναντάς σ’ αυτό το σημείο που είναι όλοι οι τόποι και όλοι οι χρόνοι μαζί.

Η Ομορφιά, η σαν την Πόλη, Αιώνια.

(περισσότερες εικόνες εδώ: http://fayumpix.tumblr.com)