Tag: summer

Αλάτι στις πληγές όπως περνά ο χρόνος. Όπως γρήγορα και όπως έτσι.

Και το μόνο που κρατά όρθια αυτή την Αθήνα του Ιουλίου, είναι οι μελωδίες.

Τα τραγούδια που, μεσ’ την πανσέληνο, ακούγονται πίσω από τα μισάνοιχτα πατζούρια. Αν όχι τα σφαλιστά από τον φόβο που τράφηκε και έγινε τροφή για το αυγό του φιδιού σε αυτή την πόλη.

Να ταξιδέψουμε, σου λέω. Όπου και όπως μπορούμε. Και όποτε δεν, να ταξιδεύουμε εδώ. Με ό,τι όχημα βρεθεί στην κάθε μέρα. Να γίνουμε και εμείς «λαθραίοι».

Κι αν μας πιάσουν, να μας επαναπατρίσουν στη Χώρα του Ποτέ. Του Κάποτε. Στη Γη που οι κάτοικοί της φορούν σορτάκια, μετρούν τα παγωτά και τα μπάνια και ανοίγουν τα μάτια κάτω από το νερό. Υπήκοοι του θέρους.

Τώρα πρόσφυγες στον κλεινόν άστυ, αιτούντες  αναγνώριση και βρόμικο ψωμί. Να μας διώξουν, πίσω. Όπως όπως.

Στη Γη των χαμηλών ανθρώπων που πετούν.

Ξημερώνει. Λαλεί ο κούκος και το αηδόνι. Repeat.

Κομματικά, παραπολιτικά, αναγνώσεις, υπεκφυγές, λόγια, λόγια, πλαίσια, διευκρινίσεις, ακροατήρια, βεβαιότητες, απόλυτες αλήθειες, στραμπουληγμένες ζωές, αυτιστικά εγώ, … σα να μη φτιάχτηκαν οι κοινωνίες για να περνάμε καλύτερα αλλά για άλλους λόγους.

Γιατί τόσος θόρυβος; Δεν πάτε καλύτερα παραδίπλα; 

Ο ήλιος, άλλους τους κάνει να χαμογελούν, άλλους τους καίει και άλλοι βάζουν γυαλιά για να τον αποφύγουν.

Μα το καλοκαίρι ειναι εδώ.

Κι εσύ, γόνος της θάλλασας, φυτεμένος στην πόλη, να θες μόνο μιαν άσφαλτο ζεστή. Να φύγεις. Βουτιά στα βαθειά.

Στον πλακούντα της αλμύρας, τον πάντα συνδεδεμένο με το Παιδί και τον Έρωτα.

Γιατί η μοίρα μας, είναι η ανορθρόγραφη ηχώ της.