Χαλάνδρι, λεωφόρος Ανδρέα Παπανδρέου. Το μπροστινό αυτοκίνητο, ένα πεντάπορτο μικρό οικογενειακό, σταματά μπροστά από μία τράπεζα. Στη θέση του οδηγού, μία κυρία λιγότερο από 50 χρονών. Η πόρτα του συνοδηγού ανοίγει και βγαίνει ένας 20χρονος νέος, με φόρμα, σκούφο, ελαφρά καμπούρα από το ύψος και περπατά κάπως βαριεστημένα στο πεζοδρόμιο.
Η οδηγός, προφανώς η μητέρα του, έχει στραφεί προς το μέρος του και τον σταυρώνει αδιάκοπα ενώ κάτι μουρμουρίζει.
Μάλλον προσευχές, να τον φυλάνε.
Γιατί οι κίνδυνοι είναι πολλοί.
Να τα καταφέρει εκεί που πάει (αν πάει σε κάτι σημαντικό)
Να είναι υγιής.
Να προσέχει, τους ανθρώπους, την πόλη, τα αυτοκίνητα, τους κινδύνους όλους που παραμονεύουν περισσότεροι από τότε που μεγάλωσε, το παλικάρι της, και την κάνουν να ανησυχεί – πολλές φορές και να ξαγρυπνά- όταν βρίσκεται μακριά της, μακριά από το σπίτι σημαίνει αυτό, στους δρόμους.
Όσο μουρμουρίζει, τόσο τον σταυρώνει μέχρι που εκείνος χάνεται στρίβοντας στη γωνία.
Πίσω από το αυτοκίνητο της, έχει σχηματιστεί ουρά από αυτοκίνητα που την περιμένουν να ξεκινήσει. Περιέργως δεν κορνάρει κανείς. Αν και βιάζονται όλοι. Είναι ξεκάθαρο γιατί με το που γυρνάει στο τιμόνι της και ξεκινά, ξεκινούν όλοι μαζί της.
Το «στάυρωμα» κράτησε κοντά μισό λεπτό, χρόνος ελάχιστος αν αναλογιστείς την ποικιλία των κινδύνων και το αναπάντεχο τους. Ο δρόμος μπροστά της είναι ελεύθερος. Τόση ώρα σταματημένη, συγκράτησε τη ροή των αυτοκινήτων. Μόνο μερικοί πεζοί περνούν από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο, βιαστικοί αυτοί καθώς είναι πρωί και πάνε στις δουλειές τους.
Ο άδειος δρόμος τής δίνει την ευκαιρία να αναπτύξει ταχύτητα, το ίδιο και στους απο πίσω της.
Βγάζει φλας δεξιά, το κομβόι την ακολουθεί κατά ρόδας, μα στο επόμενο στενό στρίβει απότομα αριστερά.
φαγιούμ
fayum 