Το Τανγκό των Χριστουγέννων: Δεν απέδωσε, είπαν, τους χυμούς του Ξανθούλη! Μα αν μπορούσε να μεταφερθεί ένα βιβλίο 100% στο πανί (ή τη σκηνή), τότε θα σήμαινε ότι ο συγγραφέας του είναι κακός! Δεν είμαι όμως από εκείνους που βλέπουν ένα έργο τέχνης για να κρίνουν αν είναι καλό. Αν πρέπει κάτι να πω είναι: εξαιρετικές ερμηνείες, υπέροχη φωτογραφία και μουσική.
Βράδυ Παρασκευής λοιπόν και ανάμεσα σε μια μέρα με τη γνωστή ρουτίνα του χαμού: πήξιμο στη δουλειά, στους δρόμους, κινητοποιήσεις στο λιμάνι, αυτοβλαστήμιες για τα λάθη σου, προσμονή σαββατοκύριακου, μπαίνεις μέσα στην αίθουσα προβολής για μεταφερθείς… στον Έβρο του ’70.
Όμορφα τοπία, όμορφοι άνθρωποι, όμορφες ζωές, κανονικές δηλαδή. Κρυφές επιθυμίες, συμπεριφορές συνεσταλμένες (πόσο καιρό έχω να συναντήσω!), ισχυρά θέλω, απαράβατα πρέπει, χαρές από το τίποτα, στιγμές κοκέτες, μουσικές τσαχπίνες, λάσπη στα παπούτσια, κουβέρτες που αγκυλώνουν, μικροί θάνατοι, απαγορευμένα θέλω, ιστορίες. Ιστορίες ανθρώπων.
Μακριά από ψηφιακούς φωνακλάδες, γκόμενες ζόμπι, ματιές ξεπλυμένες, γλώσσες φτηνές, έρωτες διάρκειας και χρησιμότητας παυσίπονου, προσωπικές δικαιολογίες, πολιτικές αναλύσεις.
Μακριά από αναζητήσεις-υπερασπίσεις- αποκαλύψεις της «Αλήθειας», ποιος φταίει, ποιος δε φταίει, πού είναι το ψέμα, τι λάθος έκανε ο άλλος, κατηγορώ, ελαφρυντικά, να σου πω, να σου εξηγήσω, επιχειρηματολογίες, αυτοδικαίωση, μεγαλοστομίες, αστείες άμυνες, δασκαλίστικες συμβουλές τύπου: δες και την άλλη πλευρά, να είσαι αντικειμενικός, μέτρα το καλά, ας το δούμε σφαιρικά, μπλα μπλα μπλα! Και τι έγινε;
Όταν Θέλεις κάτι, δεν προλαβαίνεις για όλα αυτά. Ζεις την ιστορία σου…
Σωστά τα είπε ο Jim Harrison: Αλήθεια δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο ιστορίες.
Και μετά βγαίνεις έξω και εκεί, στις κυλιόμενες του πολυσινεμά, χορεύεις τη συνοδό σου τανγκό!
Και κάνεις 2 μέρες να ξαναγγίξεις πληκτρολόγιο…
fayum 