νύχτες στον Γαλαξία (σου)

Βρίσκεσαι με (αγαπημένους) φίλους σε (λατρεμένο) μπαρ. Και η κατάσταση είναι ακριβώς όπως την θες: 1. Απόγευμα 2. Χειμώνα 3. Γιορτινή ατμόσφαιρα 4. Επιτρέπεται το κάπνισμα (σςςςςςςς). Το 5^ο  στοιχείο που δε χρειάζεται να αναφερθεί καθώς είναι μόνιμη συνοδός σου (και μας) είναι η κρίση.

Μια μπύρα στην αρχή να ξεδιψάσετε όσο κοιτάς αν βρίσκονται στη θέση τους όλα τα κάδρα προσωπικοτήτων που κρέμονται στους τοίχους, χαϊδεύοντας το μικρό μαξιλάρι κατά μήκος της μπάρας.

Ποια είναι η αγαπημένη στάση των αντρών; Όρθιος με ελαφρώς λυγισμένα τα γόνατα και τον έναν αγκώνα να ακουμπά στην άκρη της μπάρας ενώ η παλάμη αγκαλιάζει το κρύσταλλο του ποτηριού παίζοντας με τον ήχο του πάγου.

Τα «κανονικά» ποτά δεν αργούν να σερβιριστούν και η κουβέντα να αρχίσει: Για τα smartphone και applications, το νουάρ, τον Αλμοδόβαρ, την Αθήνα (παραγγέλνετε και άλλο ποτό), τις ισχυρές ακόμα κυριακάτικες πένες των επιφυλλίδων, τις γυναίκες (εδώ βλαστημάς, ποτό ξανά), την Κωνσταντινούπολη «των ασεβών μας φόβων», τον ανυπόφορο Αντώνη Σαμαρά, το ταξίδι στο Βερολίνο την Άνοιξη (-Έλα να το κλείσουμε, 85 ευρώ μόνο. – Ναι αλλά θα τα έχουμε για τότε; – Θα κόψουμε το βιβλιοπωλείο για ένα μήνα – Οκ, κλείσ’ το). Ποτό ξανά, να το γιορτάσουμε.

Παρατηρείς μόνο πράγματα που σου αρέσουν:

– Με τους δικούς σου ανθρώπους, η έννοια της κρίσης και το «θα την παλέψουμε ρε», δεν έχουν την αίσθηση της μιζέριας, του κουτσά-στραβά, του μεροδούλι μεροφάι. Υπάρχει μια άλλη δυναμική. Δε μπορώ να το αναλύσω περισσότερο γιατί μόλις που το συνειδητοποιώ.

– Βλέπεις κόσμο που πλέον… δε βαριέται! Φοβερό; Πέρα φυσικά από τα γνωστά ευτράπελα αυτού του – κατ’ ευφημισμόν- κράτους και των κατοίκων του (μέσα στη κουβέντα είναι και αυτά, τι να κάνεις;), μιλάτε για ενδιαφέροντα πράγματα, ανθρώπους, δράσεις. Υπάρχει μια όρεξη. Ίσως γιατί πλέον το παιχνίδι δεν παίζεται στις ψευτοανάγκες αλλά στο πεδίο των αληθινών, πλευρά στην οποία βρισκόσουν πάντα.

Και με τα άσχημα; Τι γίνεται με τα άσχημα;

Μερικές ώρες αργότερα σε μια υπόγεια ταβέρνα, ο κάπελας που κάθεται απέναντι σου, γνέφει στη σερβιτόρο να «κατεβάσει» τον διακόπτη για να σβήσουν τα φώτα και να επικρατήσει στο χώρο μόνο η μουσική από τα όργανα δίπλα σας. Της κάνει σήμα, δίνοντας παράλληλα το παράγγελμα-σύνθημα αποφόρτισης από όσα σε βασανίζουν:

 –  Τον μοχλό (κάτω), για πάντα!

Μοχλό για πάντα λοιπόν!