Έχω μια μικρή εταιρεία που προσπαθώ να την κρατήσω ανοιχτή με νύχια και με δόντια. Η πεσμένη εμπορική κίνηση και η φορολογία του κράτους που μου παίρνει πάνω από το 70% των κερδών, στενεύουν τα περιθώρια της ζωής της αλλά και τα δικά μου αποθέματα δύναμης.
Σήμερα, λόγω παρατεταμένης απεργίας της ΠΝΟ έχασα μια μεγάλη (για μένα) δουλειά που και ανάσα θα έδινε στην εταιρεία και θα έστελνε στους παραγωγούς στο νησί αρκετές χιλιάδες ευρώ. (Φανταστείτε τη συνολική απώλεια εσόδων για τα νησιά).
Αυτό όμως είναι το πρόβλημα; “Απεργία κάνουν και οι πιλότοι της Lufthansa!” Σωστά!
Σήμερα έχω μάθημα στο κέντρο και οι σταθμοί είναι ήδη κλειστοί λόγω της επετείου για τον Γρηγορόπουλο. Πριν, μια φίλη που δουλεύει στο κέντρο, μου έλεγε ότι σπάνε ήδη μάρμαρα στα πεζοδρόμια ενώ είδα με τα μάτια μου χάρτι που άφησαν σε αμάξια «οι Σύντροφοι για την κοινωνική αυτοοργάνωση» στο οποίο ευγενώς ενημερώνουν: «Αγαπητοί σύντροφοι και επισκέπτες, αν η μικρή ιδιωτική φυλακή που λέγεται ΙΧ είναι αναγκαία για την επιβίωση σας μέσα στη μητροπολιτική φυλακή του κεφαλαίου, σας υπενθυμίζουμε τη δυνατότητα να την απομακρύνετε τη συγκεκριμένη μέρα από τη γειτονιά μας…»
Είναι η πρώτη Τρίτη που συμβαίνει αυτό; Τι έγινε πάλι πριν 3 εβδομάδες;
Αυτό είναι όμως το πρόβλημα; “Πορείες γίνονται και στην Ευρώπη!” Σωστά!
Από το περσινό δημοψήφισμα και δώθε απογοητεύτηκα και απέχω απο τις δημόσιες συζητήσεις γιατί πιστεύω πως δεν υπάρχει ελπίδα με τα «σουπαμουπες».
Ζούμε στη χώρα που οι μισοί θα μου πουν πως οι απεργοί ναυτεργάτες έχουν δίκαιο (αρα είναι δίκαιος και ο τρόπος που το διεκδικούν) και οι άλλοι μισοί πως οι άνθρωποι που δουλεύουν στα καράβια έχουν άδικο και να «κρεμαστούν».
Ζούμε στη χώρα που οι περισσότεροι κάτοικοι της έχουν εγκλωβιστεί στο παρελθόν, αδυνατούν να συνομιλήσουν με το παρόν και τα ζητούμενα του, νομίζουν πως αγώνας είναι οι ανακοινώσεις και μόνο οι διαμαρτυρίες (αριστερές και δεξιές), αποστρέφονται οποιασδήποτε προσπάθειας για να πάει μπροστά ο τόπος που μένουν, έχουν μια ακατανίκητη ανάγκη να υπερασπισθούν το παρελθόν όπως το εννοούν εκείνοι και μπουκώνουν με νεκρές ιδεοληψίες το ρήγμα τους με το παρόν.
Νομίζω πια πως, πέρα από τις συζητήσεις, δεν υπάρχει ελπίδα και στο να κάνεις πράγματα εδώ.
«Κράτος» είναι όλοι αυτοί που πάνε κόντρα στη δική μου ζωή: Όλοι αυτοί οι μηχανισμοί (κρατικοί – ιδιωτικοί – κοινωνικοί) που επι-κρατούν στη ζωή μας επιβάλλοντας μας με τον ιδεολογικό τους αυτισμό (λάθος χρήση του όρου. Δεν πρεπει να χρησιμοποιούμε νόσο για να χαρακτηρίσουμε ένα φαινόμενο (ή μία άλλη νόσο) διότι στιγματίζουμε. Με συγχωρείτε αλλά αδυνατώ να βρω άλλη λέξη αυτή τη στιγμή) μια καθολική φυλακή σε όλες μας τις προσπάθειες και τα όνειρα. Μια ιδεοληπτική συντηρητική μπότα (που φοριέται αριστερά ή δεξιά) που πατάει στο λαρύγγι το λαιμό μας για να καταφέρει στην αρχή να αηδιάσουμε με τους μπουφώνους και να μη μιλάμε και στη συνέχεια να μην αναπνέουμε μέσα στον (δεξιό ή αριστερό) ολοκληρωτισμό που ο καθείς από αυτούς ονειρεύεται.
Άρρωστα θα πεθάνουμε ανάμεσα σε άρρωστους ανθρώπους.
Αυτό είναι το πρόβλημα.
Πάμε να φύγουμε (;)
fayum 