Η Εθνική Λυρική Σκηνή δοκίμασε το νέο της σπίτι

Δεν ξέρω πόσοι έχετε επισκεφτεί το Πάρκο και το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος αλλά αν όχι, να το κάνετε σύντομα.

Εχτές Τετάρτη, η Εθνική Λυρική Σκηνή μετακόμασε στο νέο της σπίτι και έκανε το πρώτο ζωντανό ηχητικό τεστ παρουσία θεατών. Η νέα σκηνή της Λυρικής βρίσκεται μαζί με τις κτιριακές εγκαταστάσεις της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, ως μία ενιαία εσωσκαφή κατασκευή, κάτω από τον λόφο του Κέντρου Πολιτισμού. Η πρόθεση του διεθνούς φήμης αρχιτέκτονα Renzo Piano, ήταν να δημιουργηθεί ένας «Τόπος», ένας νέος χώρος που θα φιλοξενήσει το ΚΠΙΣΝ, μέσα από την ανύψωση της γης, που δημιουργεί ένα λόφο με ήπια ανοδική κλίση. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν και η νέα σκηνή της Λυρικής άνοιξε επιτέλους τις πόρτες της!

Για να πάρετε μία γρήγορη συνολική ιδέα για τι πράγμα μιλάμε, αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Κέντρου: «Η νέα Λυρική Σκηνή, έκτασης 28.000 τμ, είναι ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα, σχεδιασμένη ώστε να αναβαθμίζει την εμπειρία της όπερας, τόσο για τους επισκέπτες, όσο και για τους καλλιτέχνες. Η κορυφαία της ακουστική, οι τεχνολογικές δυνατότητες, η ευελιξία στην εναλλαγή σκηνικών και η αισθητική της, την καθιστούν έτοιμη για άμεση συμμετοχή στο διεθνές λυρικό στερέωμα και ικανή να ανταποκριθεί ακόμα και στις πλέον τεχνολογικά απαιτητικές παραστάσεις. Η κύρια αίθουσα είναι σχεδιαστικά αντάξια των καλύτερων λυρικών θεάτρων της Ευρώπης, και η διαμόρφωσή της με πολλαπλές σκηνές διευκολύνει την αποτελεσματική αλλαγή σκηνικών, καθώς και τη φιλοξενία πολύπλοκων παραγωγών. Ο άρτιος σχεδιασμός της κύριας αίθουσας θα αντικατοπτρίζεται σε υψηλής ποιότητας βοηθητικούς χώρους που συμπεριλαμβάνουν υπερσύγχρονα καμαρίνια, χώρους για δοκιμές, αίθουσες εκγύμνασης και εργαστήρια ενδυμασιών”.

Ο χώρος μέσα στο θέατρο είναι εντυπωσιακός.

Ακόμα περισσότερο, ο θόλος που ευνοεί την ορθή διάχηση του ήχου.

Όλα μα όλα είναι κατασκευασμένα ώστε η τελική απόδοση του ήχου να είναι τέλεια.

Ένα περίεργο κατασκεύασμα κρεμόταν μέχρι να αρχίσουν οι δοκιμές, από την οροφή, κουνιόταν, υποψιάζομαι κατά τον ήχο, και ανεβοκατέβαινε και πιθανότατα κάτι μετρούσε.

Για να δοκιμαστούν λοιπόν όλες οι ηχητικές δυνατότητες αυτής της σκηνής, έπρεπε να γεμίσει το θέατρο. Όσοι είχαμε την τύχη να εξασφαλίσουμε την είσοδο μας σε αυτή τη δοκιμή, κάναμε ποδαρικό στη νέα σκηνή της Λυρικής (η εξωστρέφεια και η σύγχρονη ταυτότητα της οποίας, είναι εξαιρετική τον τελευταίο καιρό). Ο κόσμος ”χάζευε” τον χώρο και υπήρχε ένα καθολικό αίσθημα ανάτασης.

Εκεί, μας δόθηκε το πρόγραμμα των δοκιμών και μας υποδέχτηκε ο ίδιος ο Renzo Piano.

Mας παρουσίασε τόσο τους αρχικούς αρχιτεκτονικούς στόχους όσο και τα τελικά τεχνολογικά επιτεύγματα που κυριαρχούν πια σε αυτή τη νέα σκηνή και έκανε λόγο για “ένα από τα πιο αθόρυβα θέατρα του κόσμου”. Ζήτησε όμως και τη δική μας απόλυτη σιωπή και κατανόηση γιατί οι ηχητικές δοκιμές και μετρήσεις θα ήταν πολύ απαιτητικές όσο και προηγμένες.

Και τα τεστ ξεκίνησαν…

Στη συνέχεια, οι καλλιτέχνες πήραν τις θέσεις τους και πραγματικά απολαύσαμε έναν ολοκάθαρο ήχο.

Μερικά από τα αποσπάσματα που ακούσαμε: Καρυοθραύστης του Τσαϊκόφσκι, Λόενγκριν του Βάγκνερ, Μποέμ του Πουτσίνι, Τραβιάτα του Βέρντι, Ο μαγικός αυλός του Μότσαρτ, κ.ά. Πραγματικά, ήταν σα να ακούς CD υψηλής πιστότητας, ηχογραφημένο και επεξεργασμένο σε στούντιο.

Δε μπορώ να περιγράψω πώς ακούστηκε η εκτέλεση του Πένθιμου Εμβατηρίου (φινάλε – έξοδος) του Ιππόλυτου (Μητρόπουλος). Αλήθεια δε μπορώ. Ήταν κάτι το καθηλωτικό.

Μετά το διάλειμμα, η σκηνή «άνοιξε» και οι μουσικοί τοποθετήθηκαν στην τάφρο.

Η ακουστική εμπειρία ήταν πλούσια και δεν έμειναν ικανοποιημένοι μόνο οι προσκεκλημένοι αλλά και ο φίλος μας ο Ντάμι δίπλα, που προφανώς κι εκείνος συμμετείχε μον δικό του τρόπο στη δοκιμή.